Netgedichten

netgedicht (nr. 6.198):

Zout water

Jankend aan verre kusten
de zee zelf
de dood in haar armen

de kracht van destructie alom
boezemt angst in

metershoge zeeën boezemen angst in
onverwacht in een verlegen gebaar
zich terugtrekkend voor de aanval

ze jankt de zee
haar zoute tranen
over duizend doden in veelvoud
die ze afgeeft aan de stranden

nadien

verlicht door afscheidsvuren
een lichte branding