Alle inzendingen van Gust Adriaensen

Van kindsbeen af de onwrikbare zekerheid bijgebracht: het begin der seizoenen valt op de 21ste dag. Nu aan het wankelen gebracht. Wetenschappers, berekeningen, evenaar, zon, onbegrijpelijke dierenkeerkingen: zij brengen me niet van mijn stuk. Kleindochter roept gedecideerd: 'Opa, jij bent verkeerd. De lente begint op MIJN verjaardag!…

Het was het laatste weekend van maart, dus nog maar enkele dagen lente. Nog voor de watertoren van Lichtaart constateerden we drie verpletterde eekhoorntjes. Het enige gave wat restte was hun pluimstaart. Het onophoudelijk gekrijs der meeuwen boven het Zwart Water kon de vraag naar het waarom niet verdringen. Diezelfde zondag schoven…

(In memoriam S. G.) Mijn leven voltooid zoals de huizen die ik bouwde. Klaar voor de laatste reis, benieuwd wat komen zal. Mijn vrouw en kinderen aan mijn zij, dicht bij mij, hun warme blik en groet, zo is het goed. Ik draag hen allen mee in eeuwigheid.…

Vuursalamander kwetsbaar op de weg naar Melk. Volmaakte schoonheid. De Jakobsweg, die wij gaan, kwetsbaar alleen, tezamen.…

Campinastrand. In de ondergaande zon intens schaatsplezier.…

Er waren koeien in glooiende weiden, bloemenweelde en maretakken. Er was regen, wind en zon en zelfs een donderslag. Kortom, een heerlijke dag en nog een, nog een, waarin wij stapten, amper besef van tijd, wel van eeuwigheid. Geluk kon niet op. Maar stilte overheerste, vol van branieachtige energie en nabijheid zonder woorden. Alsof…

Een droom: nog jong plant ik een boom. Hij groeit en bloeit, aanhoort geduldig mijn verhaal. Hij weet: er komt een dag dat ik hem eigenhandig vel en hij vermalen wordt tot pulp. Ik schep papier, hem geef ik alle eer: Plantin-Moretus drukt ons beider leven af.…

Ella, Ella, o bella bimba, ‘goed’ en ‘voornaam’: dat betekent je naam, de klank van zon en zuiden, van klokjes die helder luiden. Ella, Ella, O bella bimba, volmaakt meisje, soms krijs je, maar niemand wordt boos, meestal slaap je als een roos. Ella, Ella, O bella bimba, nieuw mensenkind, fris als lentewind, helemaal zonder zorgen…

Zon over Wenen, schitter van edelstenen, keizerlijke pracht. Breughel en Hundertwasser: het alledaagse her-dacht.…

Postel, wit, sneeuwwit. Gekraak van stappen in sneeuw, vrolijk gebabbel. Een ree vlucht het struweel in. De abdijtorens wenken.…

“Kom jij ook naar mijn klasje?” vraagt mijn kleinzoon. Dinsdag is ‘collegadag’: wandelen en bij een stevig glas herinneringen ophalen, de toestand in de wereld bespreken, onze naasten de revue laten passeren, seks voor bejaarden onder de loep nemen. Ik antwoord dus: “Oma zal er zijn, jongen , en zaterdag kom ik naar het voetbal!”…

Van ver al zie ik moeder aangewandeld komen over de Hodonkse akkeren. Op de Vonderbrug kruisen we elkaar. Een meisje is ze, donker van oog en haar. “Dag moeder”, zeg ik, “Dag kind”, groet ze mij -een man van zestig jaar- en ze gaat verder kerkewaarts. Zo makkelijk valt de tijd weg in het besef dat slechts een laag beton mijn stappen…

Van op de terp zie ik scherp het beeld van Sint-Pieter in de nis van de muur, de verweerde muur van de gestuikte kerk van Sint-Pieter en Corbie op de terp. Zie, de zon werpt een lichtstraal op de sleutel van Sint-Pieter. Ontsluit hij het versteende hart? Of schuift met de schaduw de grendel voorgoed voor mijn zerk? Daar bij de kerk…

als het weer lente is kinderen ga ik samen met jullie over de wolken wandelen over de witte wattenwolkjes zie je ver beneden ons koeien in de wei vol gele boterbloemen en daar ons huis kabouterhuis zie je moeder wuivend met een zakdoek dag moeder wie staat er midden op de weg de hand beschermend voor de ogen turend naar onze wolk…

Even luisteren. Heel lang geleden de brede borders van mijn tuin laten begroeien met maagdenpalm. Een maagdelijk tapijt van glanzende blaadjes en frêle bloempjes, plus doorlevend asjeblief. In 1990 plant ik een bosje lelietjes-van-dalen in, meiklokjes zeggen wij. Hoe giftig ze ook zijn, altijd een zwak gehad voor de klokjes en de…

Nooit zegt mijn vader -hij is 93-: 'Het is lente'. Wel vraagt hij bijvoorbeeld: 'Hebt ge de patatten al gezet?' Zo zou ik een gedicht willen schrijven, niet over, maar DAT lente is. Of slechts een woord, een klank, waarvan de nieuwe kracht niemand ontgaat. Ooit hoop ik zo ver te raken in mijn poëtische zoektocht, dat ik DE klank…

Droomkasteel. Lente, zomer. Gracieuze jonkvrouwen in schitterende toiletten, spelevaren op de vijvers. Overvloedige banketten bekronen trouwpartijen, waaraan het landvolk zich vergaapt. Herfst, winter. Geschal van jachthoorns begeleidt de vurige paarden. De zenuwachtige meute rent voor ze uit. De chasse à courre ontplooit zich over…

Op het signaal van de hoofdvogel, de bontgevederde, wipten ze allemaal uit hun winterverblijven. De bomen waren nog kaal maar de lucht hing plots vol lentegeluiden. Mijn winterogen gingen open naar de krokusjes blauw en geel in de nog slaperige tuin. Maar de kinderen dartelden reeds door het gras, zij rolden juichend tot voor mijn…

Drink het licht als koele wijn op deze lentedag. Pluk de kermiszon van de blauwe lucht en steek ze in je jaszakje. Flaneer door de kleurige straat op het fris geschuurde trottoir. Groet de wiegende lentemeisjes met hoge borsten en korte rokjes, bontgekleurde steltvogels maar lieve. Proef de roze bloesemblaadjes en blaas de rest van op je vlakke…

Een wit meer van mist in de vallei van de Wied: verrassend gedicht.…

een volmaakt ovaal blinkend ijs sneeuw drie eenden pure harmonie…

Voor de herfst van ’t leven, nu een huis, doorstraald met lentelicht, waar niets nog dringend moet, er ruimte is en tijd, een vriendelijke groet, een hand die helpt, een troostvol woord, een blije lach. Heerlijk is: ontwaken in ons huis, de geborgenheid van binnen, want er is buiten. De zon schijnt, vogels fluiten, de wind huilt, kerkklokken…

Huis van volwassenheid, zomerhuis vol kracht. Een kind, een man, een vrouw, onvermoeibaar in hun dromen. Vreugde, zorgen, toch geborgen. Besef van afgenomen kracht vlugger dan verwacht, kinderen weggedreven in hun werelden, sneller dan gedacht. Gemis, verlorenheid, om te veel lege kamers, in te grote tuinen.…

Geboortehuis, lentehuis. Herinnering maakt ons weer kind. De dagelijkse rituelen, de geluiden van elk uur, de kleine kamer boven. ’s Avonds hoor je de lentewind stemmen van buurtende boeren verwaaien met geruis van blaren, hoor je geritsel van muizen en moeder die rustig zegt: ‘De kat deugt niet.’, hoor je het schuiven van de grendel en…

uitbundige boerenbruiloften: wapperende vaandels mutsen vlammend rood tussen het grauw zogende moeders plassende boeren dansend paar hondje centraal.…

Een mooie meidag. De grasmachines ronken. De honden blaffen. Achter de hoge heggen slechts vermoeden van mensen.…

Schiet de kersenpitten weg van tussen je duim en wijsvinger ver de vijver in. Zie hoe de eenden toegezwommen komen en verontwaardigd rechtsomkeer maken. Lach je dan een bult -verontwaardigde eenden zijn lachwekkend- zodat de voorbijgangers verbijsterd blijven gapen naar die niet alledaagse metamorfose. ‘s Avonds kun je dan nog genieten…

Schoonbroek, het fraaie dorp van Job, een man van God. De voorspoed gepenseeld, in hout gebeiteld lijden. Dispuut van vrienden, alleen om te verleiden. De vragen tevergeefs, 't verstand verklaart geen pijnen. En toch. De diepe smart verdrongen, de wanhoop overwonnen. Want, Job, de Godgetrouwe, weet: Jahweh laat me…

Gregorianen, terecht fier als een gieter, zingen Gode lof in de mini-Sint-Pieter van het stadje Oudenbosch.…

De zanglijster zingt de botten uit de twijgen in de Kwarekken.…