Alle inzendingen van Guus Maris

Waarin bekoort de domme kracht van daden dringen die met man en lege macht compromis en rede stomweg smoort? Hoeveel verder zoent een zacht gezegd met vrouwenzorg geregen letterkoord. Waar is het wijze woord wie hoort het zingen?…

Een loner, jong- en vrijgezel die droomt van vrij en vrijen en wel snel staat met een boner dag en nacht te gluren want pal naast hem bij de buren woont en wacht een gezelin die zijn gemoed en elk zijn vezel gloeiend groeien doet. Het mooiste ezelinnengoed van heel het dorp ligt hem - en dat maar op een steenworp - toe te pronken vanuit…

Nog zingt zij van veraf en lacht in ruise regelmaat. Het land op haar gewonnen dat in de zon te bakken wacht laat ze rustig ronnen. Dan kruipt haar zilte nat een glibberende slang in stille draf bestrijkt eerst zacht. Het rulle zand al bang wordt laf doorweekt en wijkt. Maar als zij met haar golven en hun kracht het blubbernatte strand…

We moesten omdat het in ons goestte vlak onder woeste baren naar de Sargossa mare varen om ons daar de kleine en de grote dood te paren. Al aardig opgeschoten na vele slobberige sloten wat wuivend weiland en het stroeve strand verlieten we getwee en hand in hand ons tweede vaderland nu proefden we het zoet van zee. Totdat…

Eenmaal uit haar kraag gekropen heeft zij hem leren lopen, praten denken, doen. En leren na te laten. Der dagen zat hoefde zij maar te mokken of hij was blij, zo dicht was zij hem nabij haar lieve held op sokken. Nu op pensioneren kán hij het maar niet leren dat voortaan vliegen zonder veren op blote voeten moeten existeren. Kil is alles…

Hij grijpt al is ’t hem ongewoon in haar nog maar even leven naar de knekelende hand die niet haar maar hem doet beven laatste levensteken van hun band: “Ma wat ik nog wil zeggen ik vind je hebt het goed gedaan je kan het hoofd nu neer gaan leggen met gerust hart op 't einde aan.” En zij die altijd corrigeert ze riposteert: “Het…

Hij broedt terwijl hij voor haar zit en zij hem lokt in maagdenwit: omdat het moet. Zijn eerste kwast is op de tast als in een lelieblanke duisternis. Dan woelt hij verf in coloriet en klodder bevoelt bevecht beziet de kleurenmodder bekoelt het goede van zijn woede totdat de chaos lijkt beslecht. Maanden vele uren verder veegt hij…

Jij lieve stakker was het niet die koos voor dit leven in de goot in een doos op de akker van de dood. Het was je zogenaamde pa die na wat stom gestoot zijn zaad in ma verschoot en zo wist te verwekken om even achteloos als laf weer te vertrekken opdat hij jullie beiden niet zou zien verrekken. Eens wend je je af van al die doden…

Daar hing de gruwel, goud verguld tussen pronte zachte prachten trillend vrij geknoopt met engelengeduld grote prille reeënogen lachten zij beiden aan het lijden aan het kruis geen greintje schuld.…

Hij hoort het sissen het slang dat in hem huist nog aan de taal niet toebehoort maar hem beslist bekoort. Het gist, het suist, het bruist, voorlopig vaaltje aan de talenlucht bang voor ’t allerslinkst gerucht klucht en klacht beducht. En of het gruist dan wel beklijft in logge woordenboeken ingelijfd is niet aan hem om te besissen dat…

Hij heeft gebeefd te zacht toe gestoken de ogen puilen ongebroken vol van vrees. Het krijsend vlees blijkt niet te willen lillen is nog geen het. Ze leeft. Een tweede stoerder stoot brengt eindelijk de rust 'Sorry' sust de halve zachte slachter zacht en onder ’t bloed. 'Ik hield mij groot ontbeerde vlijme messenkracht en…

De dis vandaag was vis sardien met aardappels en sla ik eet dat graag dus ik zei ja. Terwijl ik na wat flinke slokken de vis in brokken trok - eigenlijk zat ik daar gewoon te schrokken - keek ik met een volle vette vissenmond eens rustig in het rond. Tegen 't fel azuren zwerk stond in al haar toegewijde kracht te restaureren bastion…

Zie de mens die enkel nog kan zweven: Ware het mij gegeven bijna alles om het even zorg noch voorzorg meer van node al jaren onder zware zoden heb ik één wens om even, even maar weer op te staan op te leven, rond te gaan en dan rustig en voldaan terug te gaan vergaan. Een uitje van een dolle dode.…

Ook voor een worm is vorm een heilig moeten maar toen na heel wat hopig wroeten hij op zijn handen en zijn voeten een wormin ontwaarde voelde hij naar onze norm zich God in aarde en raakte homp en hopeloos uit vorm. Daar vormde zich een tweede worm, enorm appendix dat zich in haar wormen wilde er lilde dril dat uit het gilde in…

Zo lang tot stof versloft mijn rouw om jou zo als een goed te gauw gelezen boek dat afgemeten in de kast of zo maar ergens in een hoek verstoft. Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft, verdoofd, versleten het verdriet je bloed, de lust, de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden. Dof.…

Gister viel het doek. Op zoek naar teven vond hij de dood hij werd geen 7. Die zoveel gegeven en gegraven had groeven we en veel te groot een gat: wat zo’n beest toch met je doet. Ik hield me goed totdat de rulle aarde toegedaan we akelig alleen op huis aan hond en tranen lieten gaan.…

Ik spuug de spiegel om dat beeld van rotte vis. Dan klinkt gesmuikt gegiechel alsof het is dat ik mijn eigenlijk bekijk dat klaarblijkelijk nog maar voor even een oerlelijk blijk van leven lijkt te geven.…

Guur vuur. Een zee van watertanden in mijn lijf zodat ik gloei en klappertand, verstijf school slaand boven scholen vissen die zich sierlijk springend willen vergewissen of deze rille kippenvellenvis uit vissen dan wel zelf te grazen is.…

Zij streelt het oog en slaat op mij geen acht en ik ik smacht en wacht geen ogenlik: ik lik en lik en lik haar met mijn blik totdat de ruit beslaat en zij zoals dat met beslagen ruiten gaat met huid en haar vergaat.…

Zij die Hem zonder het te weten heel haar rijke lange leven zocht lapt Hem van God vergeten aan een laatste ademtocht. Dit is geen leven meer maar altijd schrijnend zeer: een aan het leven lijden. Laat haar toch verlijden in de tijd verglijden in het milde onvermijden van de eindeloze eeuwigheid. O, als het toch eens mocht want…

Hij mocht niet mee het was van hoger hand beslist geen specialist wist uit haar lijden nog wat weg te snijden. Wat er van dat fout geweven lieve leven even bleef, het leefnet op het land getorst een druppelspoor van vocht tranen op een allerlaatste sparteltocht aan die overkant op tanden knarsend zand gemorst: Nooit meer samen zilten…

Boven twee noten op zijn zang zong het kruis dat stond te zwaaien als een kaartenhuis in lichter laaie. Potsier van stier, een kwaaie zag zij 't zwellen bij haar vent zijn rozerode lellen fier dat flemend fluitje van een cent. En nog voor het minnen moest beginnen voor ze tot de tien kon tellen voelde ze bij haar daar woest van…

Het stadse duister fluistert hij luistert hoe het gloort. Een merel wil de zoele nacht verdringen met zijn juichend jubelzingen. Dan en onverwacht verstoort gekreun - eerst zacht - zijn rust: De zoete deun van vrouwenlijf in lust verwekt zijn onvervuld verlangen. Het laken niet meer onbevlekt ontvangen geblust door haar die hij slechts…