Alle inzendingen van Hendrik Klaassens

Ze zullen komen: de sterrenmensen in hun zilveren vogels. Ze zullen komen: tijdruiters van verre, blinkende werelden - engelen zonder vleugels maar met de glans van wijsheid in hun donkere ogen. Ze zullen komen: onze broeders en zusters met wie we speelden in een peilloos ver verleden vòòr de val. Ze zullen komen - en op die dag…

Hoog aan de hemel flonkert oeroud sterrenlicht spoelt in stilte aan. Vlammend valt een meteoor door de steilten van de nacht.…

Overal om hem heen prijken lege gezichten starende ogen monden die bewegen kinderen die spelen maar hij durft hen niet te horen: alleen geluiden van het stadsverkeer de rechte straten op en neer razen in zijn ogen. Iedereen ziet hem maar hij ziet niemand hij voelt alleen hun ogen prikken in zijn rug hij wil terug naar het lege huis.…

Uit een baaierd van licht, de oernevel van de geest dalen wij als een nietig vonkje naar de aarde af. Gewist wordt de herinnering aan al wat is geweest; als onbeschreven blad leren we van de wieg tot het graf. Deze wereld is niet meer dan een schakel in een eindeloze keten, een speelplaats, een toneel: speler en toeschouwer zijn wij tegelijk…

Onafwendbaar naderen wij het onbekende doel dat in de sluier van de toekomst verloren gaat. Niet door berekening, maar op de tastzin van 't gevoel bespeuren wij wat ons daar te wachten staat. Engelen reizen met ons mee, wegwijzers van de geest; ze fluisteren ons hun zachtheid en hun dromen in. Wie als een engel de ogen van de ander leest…

In een langgerekte parabool verlegt een flonkerend stuk gruis zijn baan. De traag rondwentelende aarde brengt zijn wilde zonneval tot staan. Een neertuimelende fakkel wordt ontstoken, hij boort zich lichtend door luchtlagen. IJle rooksporen verdampen in mistende vlagen. Een blinde wesp, een speldeknop van licht is eindelijk tegen de lamp gelopen…

Overal weerspiegelden de wolken zich flonkerend in de golven. De zeewind voerde verre geuren mee en speelde met jouw natte, blonde haren. Vanaf de duinen zag ik tegen terugwijkende verten in het wit van de branding jouw vertrouwde gestalte staan en ik bevroor de tijd in celluloid met een knipoog van mijn polaroid. Nu waart de nagedachtenis…

De stilte daalt over de velden, de nacht stijgt uit bedauwde akkers op. Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

Op een late namiddag in midfebruari loop ik samen met jou over bedauwd grasland langs het riet van een traag kanaal. Jouw laarzenen stevenen voor mij uit door hoge vergeelde stengels, sporen een weg uit naar de kim. Jouw ogen schitteren vochtig als de waterigrode zon zich door de vochtlagen boort. Je praat en je lacht tegen me: strompelend…

Een stier in het Spaanse Navarra verliet dol van drift de arena. Woedend stormde hij de tribunes op en beukte zijn spotters met zijn kop. Uiteindelijk werd hij door de Guardia geveld. Toch is deze stier voor mij een held. Wie dieren tergt voor zijn lage zinnen ziet nog eens het hospitaal van binnen. zie http://www.youtube.com/watch?v=htjS4VoQR04…

Onze gesprekken smeulen na van voortwoekerende misverstanden. Verkeerd gevallen woorden vonken voort onder de as. Keer op keer laaien ze op draaien zich om en keren weer tot nieuwe dieptepunten. De zuiverheid die er eerst was is nu verdampt in witte woedevlagen.…

In het wemelen van het licht aan de einder doemen jouw lieflijke trekken op, de glans van jouw gezicht ontstaat. Ik open de droomsluizen van de tijd; simultaan met mijn aards bestaan leeft jouw droomgestalte in mij voort, begiftigd met verborgen, immer groeiend leven. Niet uit het lichaam, maar uit de ziel geboren reis jij in je mantel van…

Haar handen tasten in de nacht nog naar de plek die ik verliet nadat ik haar zo laag verried: ik ben er niet, ik ben er niet! Mijn foto prijkt nu levensgroot aan een punaise in ’t behang. Het maakt haar bang, het maakt haar bang hoe ik daar vrolijk lachend hang! In al haar dromen waar ik rond: zij schreit het uit, zij schreit het uit,…

Een naamloze schaduw komt binnen door tijdloze koude tocht omspoeld, spiegelt door mijn ogen de kamer in op het netvlies van mijn gewonde zinnen. Grimmig weersta ik zijn oude, vertrouwde blik die mij doorzindert met duister, onaards geweld. Welk bloed kan deze vlammengloed doorstaan die niet door koudvuur is geveld? Maar voordat de angst…

Nog hoor ik soms jouw woorden in het cryptisch uur van de nacht als zwak nalichtende sporen aan het flonkerend firmament. Wij trekken parallele voren door de ruimte, door de tijd langs evenwijdige lijnen door de diepten der oneindigheid. Ik waad nu door de stilte die kwam toen jij verdween. Jij drukte jouw evenbeeld in mij af, spande met…

De einder begint te vonken als uit een diepzee-droomgezicht wanneer met een lans van licht de dag openbreekt. Eindeloze verten breken aan, de trilling aan de horizon bergt een keten van beloften, elk een suizelend pijlschot ver van zijn vervulling vandaan. De wereld is van zijn dode schaal ontdaan en sterrenvelden ruimen naar het westen…

Ik verscheur een boze brief en ontleed daarmee een oude grief. Ik verbreek de samenhang der zinnen om van de wrok de spijt te laten winnen. De letters staan er nog, maar samen met het zinsverband verdwijnen resten van 't venijn geruisloos in de prullenmand. 't Geheel is nu niet meer dan de bekende som der delen; begin nou alsjeblieft…

Hij bond de strijd aan met het eind en het begin. Hij daalde af van 't licht op zoek naar oorsprong en naar zin. Maar al wat hij vond was as en sintels van een dovend vuur, geen Olympische god die hem genas van deze queeste zonder duur. Uit sterrenstof is hij weer opgestaan, achtervolgt de Stier als nooit tevoren, maar tevergeefs tracht…

Totdat de ziel van onze woorden wederkeert werp ik een baken in de zee van tijd dat uit de tal van tekens uit oneindigheid slechts jouw bewegen registreert. Wat komen moest en wat verloren ging, elk spreken kent zijn vastgesteld traject: het woord bepaalt de vorm van ieder ding - slechts dat, wat na het spreken overblijft, is echt.…

Langzaam vulden haar ogen zich met tranen. Langzaam kromp zij ineen als een stervende vlinder. Voor ’t laatst zag zij op naar het stralende licht dat – groots en gebundeld – door hoge ramen binnenviel. Toen brak het bladstille licht de staf over haar. De armen gespreid, haar ogen gesloten, steeg haar witte ziel klapwiekend op de stralende…

In steeds eender, ander licht en vaak tegen beter weten in trekken wij o­nze sporen op aarde: na de diepten van de nacht is er immer een nieuwe dageraad die voorbij de einder op o­ns wacht. Door elk gevecht met de engel verliezen wij aan zwaarte maar winnen wij aan gewicht – totdat wij te langen leste, verankerd op Christus’ liefdeslicht…

De huizen slapen op een rij, de stad droomt oude dromen. Zwakke lichtschijnsels dwalen voorbij in langzaam voortgolvende stromen. Eén van die lichtbundels komt tot staan, aarzelt nog, maar kan niet meer terug. Ik koers recht op het schijnsel aan en loop verwonderd over een brug. Achter mij ligt nu het heden, vóór mij de contouren van een…

Zijn ogen in dode kassen zijn handen star en doof zijn benen stram, knikkend doolt hij verdoofd door lege straten. Tijdmachine, wekamine, wachter over deze lege stad in regionen van gestolde tijd: nergens meer komt zijn blik tot rust in deze onbegonnen werkelijkheid. 't Liefst wil hij vergeten: de hunkering van zijn handen de koorts…

Electriserend vlamt de stilte tegen vier muren op herinneringen cirkelen rond het lamplicht deze nacht houdt hij over zichzelf gericht hij pleit voor en tegen, keert rollen om en om en tegen beter weten in verzint hij vluchtwegen voor de dageraad maar er is geen omkomen aan CBS verslaat straks life hoe hij siddert…

Het wachten moe, de therapieën beu treedt zij binnen onze muren in op witte laarsjes voetzoekend, als een verdwaalde vlinder die van ver is aan komen vliegen. Max Factor en de Bijbel onder handbereik, zijzelf daartussen middelevenreden, zet zij aarzelend de eerste schreden op weg naar de oorsprong en de zin, het raadsel van haar eigen onbestaan…

Verder dan woorden draagt de stilte waar onze wegen scheiden. De ruimte tussen onze blikken meet uren van vergetelheid. De laatste klanken tussen ons verklonken planten zich voort over de velden, reikhalzend naar de grens van hun mededeelbaarheid totdat de laatste echo’s zijn verdronken voorbij de drempel der oneindigheid. Langs oude…

Geen hoop, geen hoger streven meer brengt mij nog stervend in ’t geweer: het einde is als het begin. Ik was geen dichter, priester of soldaat maar zat daar ergens tussenin. Het helse dwaallicht aan de kim splitst zich uiteindelijk in twee: ‘k ga met die lichten mee, verdrink om nooit meer op te komen en word tot stof en as in ’t huilen van…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert. Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in…

Ik wil doorgronden dood en leven niet dadenloos maar staren in ’t verschiet en vonken zonder dat een sterveling het ziet, maar raken aan de grenzen van het niet, waar geest en stof op woorden samenkomen en paren in het baren van de tijd, waar lucht en vuur het ongevormde binnenstromen en, omgevormd, weer wijken in oneindigheid. Wie ben ik…

Jij ging op weg als tastend licht dat over de wateren zwierf: glanzende kiem, geduldige vonk waaruit de sterren zijn geboren. Het melkwegstelsel streek jij aan tot een flonkerend wiel van licht: om elke ster, uit gas en stof verdicht, schiep jij groene werelden vol hunkerend, denkend leven. Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende…