Netgedichten

netgedicht (nr. 10.894):

Schepping

Jij ging op weg als tastend licht
dat over de wateren zwierf:
glanzende kiem, geduldige vonk
waaruit de sterren zijn geboren.

Het melkwegstelsel streek jij aan
tot een flonkerend wiel van licht:
om elke ster, uit gas en stof verdicht,
schiep jij groene werelden
vol hunkerend, denkend leven.

Zo blies jij ook de mens de levensadem in -
denkende schakel in een eindeloze keten:
lichtvonk die tot de stof is ingedaald,
vandaaruit weer omhoog streeft naar de bron,
als een Voyager die naar de verten klom -
zijn blindenstok tast in het heelal.

Maar als een kind dat slechts de moeder kent
waant hij zich op een hoge troon alleen
kroon van de schepping op zijn koud brok steen
en stamelt na van het oorspronkelijk gezicht
dat hij alleen zijn eigen naam heeft horen noemen.