Alle inzendingen van Hilly Nicolay

het is stil zo stil enkel de wind zachtjes maar de wind is er altijd draait rond en rond wuift door het riet wiegt een lied op meeuwenvleugels in het verheven blauw o, als ik iets kon wensen dan werd ik het kind kind van de wind en ik wist wel ja, ik wist wel waar ik waaien zou… * dagboeknotitie…

hij veert op die nacht het zijn weer de dromen hij kent ze als zijn broekzak och, waren ze te schrijven… de ochtend, de uren een merel kraakt een tak bladgoud ritselt o, laat nog even die stilte blijven vruchten smaken zoet op brosse beschuiten thee dampt geurig warm ademwolkjes tekenen het glas hij veert op, schuchter nog zijn hand…

ik zag een vuurgloed over het koperblad het streelde mijn emoties de tranen die ik had geuren roken minder rot van dat wat sterft het is het jaargetij de herfst die weemoed in de aarde kerft en och ik zou het moeten weten in een ritsel van de stille nacht onder de sprei van dauw daar is het waar nieuw leven wacht…

Voor Micheline haar ogen vinden de schaduw het licht in mijmerwolken boven een stille zee ze draagt haar leven als kunstgeverfde bloemen op een zondagskleed ze weet de zomerzwaluwen gaan het afscheid rust in een vleugelzwaai elk jaar weer de herfst waarin ze vergeet-mij-nietjes wiegt in lenteliedjes ze gelooft in de streling…

ik zag hoe jij ook stiefelt met een beladen koffer vol twijfels en vragen gelijk de eenzame eik die met al zijn kracht wacht op lumineuze dagen misschien wel waren het je weke ogen die net iets te lang in de verte bleven staren een ogenblik beleefde ik jou, je wereld de weemoed van jaren…

elkaar ontmoeten in de vochtige herfst daar waar het rag zich strikt langs de gevels van het natuurhuis het blad zich op het pad schikt bij sfeerlichtjes dromen in letters die tot leven komen elkaar treffen rond een plek in een verhalenstorm dagvlinders, nachtvlinders meanderend levensecht met en langs de Vecht geraken in een poëzieregen…

langzaam droogt de wind de druppels van mijn wangen sterft de tegenslag in de herfst uit het grauwe gisteren ontstaat weer een verlangen ik vlij een bonte bloei over mijn onbehagen in een vergeten hoekje zie ik mijn zomerjurk hangen ik weet dat ze nog past vandaag zal ik haar dragen de zon is als een wollig vest ik draai me warm en…

als regendruppels laat je tranen zweven ze blijven hangen aan wimpers en wangen geen woorden overbodige woorden ze mengen zich tot een geheel het doek blijft op een kier een wazige uitvoering voltrekt zich op een toneel twijfels geraken als zandkorrels rond een zee van vragen ze schuren diepere lagen - ik sprokkel vrolijkheid…

hoe je niet één keer in mijn woorden dook of zocht naar het metrum het fluisterende in mijn rijm waarin mijn vertrouwen lag en je geen weet had van mijn diepte het gevoel waarmee ik elke letter voorzag - zo zal mijn poëzie voor jou enkel raadsels geven geruisloos verder leven…

zou ik verder dan ver kunnen zien varen op de golven van de tijd zeilend op de snelheid van de wind de plaats misschien bereiken… waar zou ik willen zijn? is er wel dat blanke strand dat land vol evenwicht zijn er wel die schelpenhuisjes om in te schuilen vind ik nog de schoren? ik zal het uit moeten vissen een lijn in het diepe…

klokken luiden de avond in een ekster tettert een lied schemerschimmige klanken cirkelen als een notenslinger bereiken de leeglopende straten een enkeling doolt daar verlaten net als ik… in diepe gedachten leid ik mezelf naar het plein ik wil mijmeren bij de lichtbron gewoon wat zitten peinzen op de koele steencirkel rond de fonkelfontein…

gedreven door het water schrijf ik een herinnering voor een kind, voor later zodat het dan kan lezen dat de aarde zoveel liefde in zich wil dragen wanneer het leven stokt er even geen antwoord is op tal van vragen ik verhaal het weidse landschap waar de koe haar kalf beschermt hoe eksters er grasdansen in een grote vriendenkring wachtend…

ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

een regendeken legt zich over de lege straten van een slapende stad kiltedruppels raken een smaak van verlaten pijnigen een hart stilte schrijft zich in vergeten gedachten zoekt een openheid - zonlicht komt, ontluikt wekt een verwachten het is nog zomertijd de dichter wikt, schikt verzen tot een bloemlezing een bundel vol…

zoveel mensen kom ik tegen enkelen raken soms mijn hand zomaar onverwachts delen ze warmte geven een glimlach op een moeilijke dag bewust of onbewust is er een woord of juist een ogenblik van stil begrijpen dat er soms een ongenode schaduw ligt zwarte kringen die het licht omringen zoveel mensen kom ik tegen onder een zonnedak…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

weer te dromen dichtbij het licht rond de oude linden de tierige aarde vinden zo nabij blozen met de slingerrozen rond de open poort in het zomerhuis wonen waar het zorgeloze kind uit een bloeiend hart liedjes schommelt van fijnbesnaarde tonen blijvend dromen dichtbij het water rond de kring van druppels de spiegeling op het…

nog altijd zoek je bij de zee vertroosting van de wind naar de reddende geur van de bruisende branding om weer te zijn als het ongekunstelde kind dat karrensporen volgt het vertrouwde in het zand van de jutter die in de harde kern een zachtheid blootlegt in het strelen van schatten zijn vondst op het strand * blijvend vorsen bij…

dwalen, verdwalen in de avonduren wanneer de vuurbal zijn glans tekent op het zomerdak de mus ontmoeten die onstuimig kwelend haar kleintjes bewaakt waar de moederwarmte mijn eigen broosheid raakt rustend op mijn stiltebankje onder de bejaarde eik zo gestadig en vertrouwd bedenk ik de hoop draag ik gedachteliefdes dwalen, verdwalen…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

de viool het is alsof ik de snaren stilletjes hoor huilen tranen zich in elke trilling rond het hout verschuilen mijn emoties zweven mee breken met de klanken open bevrijden dat wat ongemerkt naar binnen was geslopen een kamer vol gevoelens ik zit er middenin tot aan de laatste noot lief ik het lied van de violin…

hoe zou je rustig kunnen slapen waar je moet waken over tere kindervoetjes die nog willen dansen tussen dauwglansen in een rougemorgen zonder twist zonder zorgen - niets lijkt hetzelfde toch keert alles terug zoals in vervlogen jaren - er blijft het verte staren de zoektocht in een onrustige nacht waarin je aan het kindje…

ik roep de vogels mijn lief vol nijver en egard zoeken ze een heem in de gaard welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn…

mag ik jou missen in de stilte het uur dat ik blijf waken terwijl de slaap mijn ogen kust, dwingt tot rust hoe zou ik kunnen vergeten zelfs al zou ik willen… hoe je adem klonk in het ochtendgloren naast de bimbam van de klokkentoren je woont in mij, levenslang in de beweging van mijn hand het schrijven, mijn gedicht al ben je ver…

trompettengele bloemen omringen de wortels van uitlopende kruinen voorjaarsklokjes tonen een bodem van klanken het eerste lentelied kriebels in het hart voeten maken huppelpasjes gelijk de lammetjes zo klein nabij de ooien de tedere beschermelingen voor de nog zo frisse wind een fris groen takje heeft zich verknocht aan een oude…

de prille lente slaakt een zucht van verlichting over de akker het vogelrijk wordt wakker een hymne kleedt de bleek niets is meer wat het leek geen traan, geen addergebroed geestdrift schikt een gloed liefkozend over een kroon warmtewindsels zweven over de naakte boom die vol toewijding wacht op vruchtbaarheid en kracht het…

steeds maar dichterbij de dichter voor je zijn een klank in elk refrein meer nog dan kan mijn liefde volmaken met je slapen, waken levenswarmte signeren op een plek verpozen een stek vol riekende rozen in bewondering voor de lieve stromen vertaald in ridderlijke dromen bij je willen zijn een vonkend hemelvuur belevend in elk…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

in het woud van zoete dromen groeien buigzame bomen groene kruinen wuiven schaduwen waar de zon de bodem te vurig raakt jaarringen genieten er de taaiheid van een gewortelde kracht vogels knappen er een uiltje rond de schemer, in de nacht er klinkt een heilzaam lied in de sporen van de wind daar, waar de weelderigheid het leven zijn…

knuffelbeer, wil jij over me waken als de vleierige vlinders slapen in de rozenhagen wil jij mij dragen als de nacht zich schikt om de zilverberken… knuffelkind, mag ik de bloesems ruiken mijn neus in jouw gezicht troetelen in het morgenlicht mag ik dicht bij jou blijven op een waterval van liefde de dag in drijven……