Alle inzendingen van Hubert

Ik zie een jongen naast een meisje lopen, hij kust haar en zij lacht om het geval. Genadige dood! Zij kirren en zij hopen zij zien het kind nog niet dat hen begraven zal. ------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

Om de horizon te aanschouwen moet je in de verte kunnen kijken fluister je langs de wind van het naaiatelier aan de gehorige kade donder en bliksem doorklieven de eenzame regenavond in de rivierenbuurt van de geliefde oude stad en je blijft niet naakt naast me liggen omdat je zonder kleren bent geboren je kleedt je aan en duwt de…

De westenwind blies zacht; de zwoele zomer bukte Met zijn gebloosd gelaat de blijde wereld toe; Het woud was lang verlost van 's grijze winters roe; Toen ik met Rozemond de tere kruidjes drukte: Niet met de voet alleen, aan wie dit slechts gelukte, 't Gebloemt spreidde ons een bed. Och, mijn gedachten, hoe! Och, hoe was in die nacht mijn brandig…

Hier heeft mij Rozemond bescheiden, Hier, bij deez' boom, die welig wast. Waar mag de schone zo lang beiden, Dat zij niet op het uurtje past? Of ben ik wat te vroeg gekomen, Door drift der min, waar ik van kwijn? ô Zalig veld, ô groene bomen, 't Kost hier te nacht wel bruiloft…

Beschouw de majesteit Van 't wezen der Gerechtigheid, En hou het beeld in waarde Van Gods Stadhouderes op d' aarde. Wij weten dat haar doen De val der wereld moet verhoên; Want zonder recht bezwijken De zuilen aller Koningkrijken. Indien men 't Recht veracht Zal alles dolen in een nacht…

ik volg mijn schaduw op het ritme van de zon een hoekige schim gemaskerd dansend als Pinokkio. de slagschaduw van mijn armen vecht met het asfalt als een Don Quichote onbewust van de illusie. ik houd van dit spel met de zon als toeschouwer mijn schaduw omarmt mij als trouwe tochtgenoot. in een loodrechte omhelzing blijf ik twijfelend…

O Lente, buig uw hooft, bekranst met schone bloemen, Als gij de Schilderkunst ziet pralen of hoort noemen: Uw kleuren, met de dauw des dageraads belaên, Bezwijken voor de gloed der zomerzonneraên, Daar in het tegendeel de glans der schilderverven Onsterflijk is van aard, en alles hoedt voor sterven. Hoe geestig wordt de zin betoverd en verlet…

aan de here mr. KORNELIS 's GRAVEZANDE, rechtsgeleerde. Hoe genoeglijk rolt het leven Des geruste Landmans heen, Die zijn zalig lot, hoe kleen, Om geen koningskroon zou geven! Lage rust braveert de lof Van het hoogste koningshof. Als een boer zijn hijgende ossen 't Glimmend kouter door de klont Van zijn erfelijke grond, In de luwt…

Waar is mijn citer toe bereid? Wat klanken wil ze geven? Wat zing ik, waar een ander schreit: De vrolijke blijgeestigheid Is 't leven van het leven. Wat laat zich 't volk door ijdle schrik En mijmerende zorgen Beknellen? vrienden, doe als ik. Gebruik toch 's levens ogenblik Zo lang de dood wil borgen. Al schokte zelf de hemelspil…

Saudade, voor altijd weten dat men nooit meer een kind zal zijn, eens van een adder gebeten en tot de dood brandt het venijn. Razernij, maar geen ontfermen en voor elke vreugde te laf; wel zingen, maar dierlijk kermen, en wel dansen, maar op ons graf. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

Zocht ik iets in de betekenis van een brief aan mij geschreven in de zomer, toen jij vroeg: Wat is het doel van dit leven? gaf ik het toe, was erg moe voelde vreugde in het geven tijdens de avond zag ik hoe jij bezig was met overleven had ik jouw uitleg niet begrepen je was ontrouw en jouw gerief voelde duister en benepen toen je…

De moede zonnewagen Staat vrachtloos, d' avondzon Zinkt in de westerpekelbron. Aldus ontglippen ons de wentelende dagen. De star der Mingodin Ziet d' eerste op 't aardtrijk neder. Mineias dochters vliegen weder: Ook spant de stille Nacht zijn zwarte paarden in. Wij zien de schemeringen Verdikken, waar we staan. Alrede heft…

Ik sliep nabij een fontein met mijn hoofd in jong gras, ik droomde dat ik een klein jongetje in Pamel was. Een avond met bloesemgeur, een vleermuis, zot als ik, mijn moeder stond in de deur, lachend, een ogenblik, naar alles en naar haar kind; zij zong, ik wist waarom, zij zong zoals graan en wind. Moeder, ik kom, ik kom. Toen sprong…

Hoe buigt zich, met verdwaald gebaar, D' Afgoderij voor 't blind Altaar! Hoe zwaait ze wierookvieren, Wier stank de ware God verveelt, Terwijl men zijne glorie steelt, En schenkt aan stomme dieren! Zo doolt men zeker al te wijd. Dees godvergeten dolheid smijt De wet uit Mozes' handen. Ontzinde mensen, laat u raên: Gij stookt de helse…

Ik weet het niet dat ego borduren waarom je telkens verpest wie ik eigenlijk ben je zegt me dat de buren steeds gluren maar niet naar iemand die ik zelf heel goed ken je vertelt me dat ik niet mag dwalen de weg recht vooruit gaat altijd naar het doel nooit luister jij naar mijn levensverhalen je weet zelfs niet eens hoe of…

Ik kom ze niet tegen in stilte van mijn duisternacht de lachende vlinders en dronken hyena’s onder de maan en de sterren ik schrijf ze niet zonder meer op die onbezonnen leugens leidraden van verdriet onnavolgbaar voor het hart wanneer de duisternacht zich eenzaam voedt bedroom ik ze niet in volgzaamheid of onwillig zonder kracht…

Er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete.* Ik die mijn leven heb gemeten, zijn diepte hoogte lengte breedte, zijn zorg, zijn dagelijks gekwel, niets weet ik dan wat ik geweten altijd en 'k weet het al te wel: er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete. Al kan ik het een uur vergeten bij haar…

Ik herdenk nu stil de uren onze liefde, vol in bloei heeft niet lang kunnen duren geleid door innerlijke groei besloot ik ons te scheiden het genot en het vermaak we danken nu ons beiden onze wederzijdse smaak hoe ik het ook probeerde je raakte mij niet aan bleef bij zedeloos jongleren verlangen naar de maan nachten werden eenzaam…

Zag de foto van jouw zielsportret bij de vrouw die jij ooit trouwde maar jij ging toch met mij naar bed sliep met mij onder winterse regen in seizoenspatroon van duisternachten bedreven wij liefde, als zwervers met hier en daar dauwdruppels en handgemaakte tranen voor het gelukszweet al die keren dat we elkaar zagen op die foto van…

Weerbarstige ziel je bent aanhef voor dronkemanstaal wankel evenwicht uit ’t verleden je loopt over de kade als gedicht en levenslied jouw levenskrachtige bloed stroomt door ieders stoffelijk lichaam jij bent het eergevoel, de duisterwetenschap en lege spiegel van de nacht psycholoog van de aandacht dat ben jij, vanaf de wedergeboorte…

Na het werk Al het wel en wee Samen aan tafel Wij met ons twee. Dan zeg ik Ga je mee, ga met me mee Samen cirkelen over zee.…

Stormen rivieren wolkenluchten die somberheid verduisteren onbestemd verdriet relativeert alles rond jouw eenzaam graf ‘t regent tranen in verdriet mensen die wel horen maar niet kunnen luisteren er druppelt verdriet uit tranen mensen die wel handelen maar alleen in eigen wanen.…

Omdat het buiten kouder wordt kom je nu eindelijk onder de lakens het hemelbed aan de horizon spreekt liefde je strekt je uit, vlijt je zacht tegen mijn lijf er gaat een rilling van tevredenheid zo knus en teder is ons samenzijn intimiteit, maakt de nacht gezellig zelfs de halve maan lacht een glimlach naar dit naakte onder de lakens bestaan…

Hoe ging het toen, in het geheim van blonde zomernachten toen een vriend je liefde bang voor ontdekking voor het anders zijn dan leeftijdsverschil alles wat ’t leven in petto had blauwe plekken, schrammen in een bad verdoemde dromen is het nog altijd zo, ben jij ook zo leeft ’t steeds in het dronken duister allemaal mensen op zoek naar…

Donder en bliksem doorklieven de eenzame regenavond de schrijver denkt na over het leven en de Indianen de zomers in de wildernis verlangen bij ’t zoete meer galopperend met een fiets over de heuvels van heimwee struinde hij door de natuur als een nozem een eenvoudige puber was hij vroeger niet vaak voor Indiaan uitgemaakt door zijn Oosters…

Wie zou elks wit* vertonen op zijn bladen? D'een bidt de goê Fortuin Om kronegoud en purpren rijksgewaden En hoven van arduin*. Een ander, die bij d'orelogsbanieren Liefst glorie haalt, grijpt naar Triomfpalm en bebloede krijgslaurieren; En koopt met lijfsgevaar De zege blij daar 's vijands heiren…

Wie in zijn jeugd De wellust wil vernielen, Ontbeert de vreugd, En voert een dom gemoed. Wat is de deugd? Een tirannin der zielen, Die nooit verheugt, Maar zinnen kwelt en bloed. Koom hier bij ons aan deze waterkant. De weelde woont op dit gelukkig strand. Koom…

Mopsus en Dorinde. Mopsus. Dorinde, Puikschone, mijn lust en mijn leven, Wiens wezen zo lang in mijn hart stond geschreven; Ai, zie hoe de telgen en 't liefelijk kruid Verjeugden, nu 't voorjaar de hemel ontsluit. Dorinde. Dat zie ik, o Mopsus, en kan mij verblijden;…

Hoedt u voor de tijd hij sluimert namelijk niet als u vlinders vangt of beukenhagen snoeit In minuten bent u uren verder, niet meer te achterhalen In adviseer u: sta rechtop, geen spiegels, geen diepzeeduikhorloges Alleen maar kijken Ik garandeer u grote rijkdom maar niet dat u zo een maaltijd krijgt…

(naar 'WATER' van Nachoem M. Wijnberg) Iemand verzamelt veren. Iemand veert op na lang nadenken. Wat mogelijk is vliegt hoog over in geordende vlucht. Omzichtig toon ik een gevonden vleugel. 'Aan de hand van filosofen laat ik je graag de beginselen van het vliegen zien.' Mijn droom van vleugels wenkt aan de wind in…