Alle inzendingen van Iniduo

de dichtheid van duisternis is doorsneden met lange lanen deze strakke lijnen kennen geen hoek die ik om kan gaan zonder vaag schijnsel geen schaduw om uit weg te banen zonder dwarsverband bestaat geen zijn om in te bestaan mocht er ooit iets veranderen aan de rechte tijd die wegtikt wijk dan van gebaande paden zodra het u…

Herroepen kan niet, telkens herinner ik je gezicht; een gewoonte. Dit lijkt wel steen in vergruisde vorm, niet oplosbaar in water. Er sijpelt muziek in oren ontdaan van gehoor. Onze tijden herleven, we doden de tijd terwijl mijn ogen herbeelden. Een cirkel leek mij ideaal, geen begin, geen eind, van alle tijden. Toch slaan de…

uit gelijkenis gehouwen, zo dagelijks als brood slechts in onvoltooid te onderscheiden toen en nu, dubbelsterren, de sleet van vele dagen het onaangeroerde voegt zich naar het late middaguur de stilte is hardhorend en de tijd in verlenging nochtans het onafwendbare een stukje dichterbij in dagen erna, randen van slaap, ontkennen…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet het weerschijn tekent de wand met dagen in jaren schemer en morgen…

smeltwater verdampt uit oud zeer in zachte loomte aan oerlandse oevers naar weleer vind ik het ketelsteen van mijn ondiepte waarop ik drijf als drijvende kracht als blijvend vergezicht nee, binnenlijf alsof morgenochtend reikt voorbij bakerland over het water naar onbetreden kust een gebed zonder begin, later einde en verder…

ik weet nog waar het was zo ongeveer, een plek van bomen, schaduwen, het bos en de onvindbare auto het was aan vertrouwde hand op weg naar een verleden voorbij de bocht, de splitsing van wat komen zou, ver weg leek onze tijd zo onbeweeglijk als druppels van het ogenblik - nu de hemel in de avond valt ben ik net zo oud als jij toen…

weet je nog dat ik me had onthouden, van geheugen, van een ver verleden, om me in te graven, in verse grond zonder daglicht, om zonder tegenbericht aan herinnering te schaven…

mijn hond vermist, briefje op een verwaterde boom kettingbreuk, wat nu toch niet weer smerige handen inpoldering, dijkbewaking beperkt weliswaar maar toch, stel je voor geheugen op sterk water een vertrouwd adres straatnaam in kleine letters gezichten die terugkeren als je je ogen sluit gras dat weer fris ruikt glooiend als…

(‘naar het zich laat aanzien’) vraag niet hoe wij binnenkwamen ergens tussen lengte en ledig enkelen doch minder dan samen onder voorbehoud, nergens daglicht de kamer is met ruimte gevuld omringd door afstand, inwendig tot muren, verder dan afgelegen binnen lijnen, hoeken; bestendig overal ontbreekt ons praten dringt luisteren…

de vaart in rustig vaarwater werd een dollemansrit ik hield mij staande en stootte mijn aangezicht ken uw grenzen terdege…

er gaan nog late mensen over straat, langs huizen elkaar, alsnog, onlangs gedruis van ergens drijft over het plein, een tuinfeest straattoneel, verwarde man de tijd breekt aan, zonder klok, met gesloten boeken en nog ongeboren jaren ik hoor mensen spreken roepen, onbevangen lachen in hun naamloze taal zo gulzig happen ze lucht zij…

traag schrijden luwte en schemer betreden zienderogen vroeger dan laat dieper dan donker een verte verdwijnt de avond ontvouwt vormt nachtwolken op gedempte toon in het laatste schijnsel gloeit een bergtop na het glas leeggedronken dagelijks brood gegeten een omsingelde maaltijd borden onder de kraan geheimen en beloften betranen…

een koelkast geopend het licht gevonden de eigen weg gevolgd in zwanendrift verstrikt de oerkracht gezocht kwetsbaar geworden nooit vergeven sommigen wel de veters losgetrokken die weer in de knoop geraken de friet gegeten het zout vergeten geen probleem…

een stoel, een bed onbeslapen zo vredig ik ga op zachte tast langs naadloos ledig een avondmerel bezingt het uur van eendagsleven de ochtend is ogenschijn mijn brief ongeschreven…

binnendrijvende bewolking net nu het feest leek te beginnen er waren al mensen voor ik binnenkwam van buiten, elders en onderweg alomtegenwoordig koekoeksjong stamgast de barkruk stel je voor dat je ontwaakt uit nachtbraken, winterslaap alleen en zonder geheugen op tafel liggen nog rafels van samenhang, ofschoon zonlicht lijkt te…

niets herinnert nog of vergeet sindsdien handen op huid tot knoop gevouwen vogel, een dwaalgast terug van heen luchten rusten in roerloze wolken de onderste steen verankerd in aarde het land is af niets meer aan doen de knopen geteld de sloten gegraven klaar voor halvering naar eeuwigheid het laatste woord gesproken…

leest iemand nog het nawoord geschreven met trillende hand om te schaven aan het eelt van kwaad te zwelgen in de lendenen van de nacht om te luisteren naar het slotakkoord in gaten als tekens aan de wand nu de tijd tikt in kwarto formaat geheel zonder terugwerkende kracht…

deze dag is een vondeling een van de vele geboren als zonderling op de hoek zit een blinde man in de verte een auto aangereden? de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

niet zelden roepen woorden mij uit de mond vervliegen spinsels in notenschrift zonder zang komt alle hulp voorspelbaar te laat blijft niets van weinig over houdt de klok rust tot nader order leve scharreltijden met vrije uitloop kwetterbeek schatergoud klaterlach geen eeuwig zo bestendig als voorlopig…

ergens moet ik beginnen met stappen zetten gewoon touwen vastknopen knopen ontwarren blind navigeren zeeën bevaren stranden bij eb ergens moet de evenaar samenvallen met de horizon zodat ik mijn sleutels weer vind Heilige Anthonius goede vrind verre buur, nou ja arbitrair bepaald altijd wat geen einde in zicht boogminuten…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

tot drijfvlucht gedreven en nét buiten de roedel inmiddels volwaardig zowaar, vooraanstaand zelfs gesluierde drijfveren, klaar voor ontleding, ontbinding in donkerpaarse wolken boven niemandsland lentestorm, ontworteling revolutie zonder wenteling het klinkt heel raar en het oogt zwaarlijvig sterker nog; tijd voor verlossende…

de lege stoel oogt zo gretig in de langzame schemer die de dag weg zal wuiven met een stervend gerommel ik ben volgzaam als een eend in het eerste levenslicht denkend aan jouw eenzame reis over gekalkte wegen alles herhaalt zich, ofschoon niets bij hetzelfde blijft alleen de wegen blijven vlak mijn wandeling Moderato…

dit is de oever van het heden schalkse golfjes wiegen kopjes heel tevreden er schijnt geen andere zon dan aangenaam alles eetbaar, louter lekker er is geen afstand er is hier en nu dichterbij dan ooit…

ongezouten lippen trotseren geblindeerd speeksel woorden trekken zich terug een mond achterlatend waarmee maar gezegd is alsof we een luchtje scheppen ik ben er nog niet uit waarom of hoe dit kon gebeuren de tijd lijkt zich te herpakken in een ontzield hemellichaam voorgeslacht verbergt zich achter zelfportretten, vanouds ruimschoots…

we wilden de tijd herlezen en woorden afwegen, of anders de laatste trein naar het voorportaal vertragen, of desnoods verdoofde oren door ringtonen verzwijgen we zouden nog van landschap wisselen, tussen korenvelden noch urinewegen, daarna dwalen langs prettige omgang die we altijd hadden en die ons ruimte gaf om vrij te bewegen…

nog tijd te gaan als vogelvlucht op broze vleugel waren er ogenblikken was er zachte adem eerder dan verlamde woorden alvorens stilte voor avondzwijgen een stenen morgen schuchtere zon zoals zo vaak…

we vierden een verjaardag bliezen kaarslicht tot leven we dronken wijwater, sliepen en werkten, tot verder weg we namen onze tijd sindsdien gingen voort, tot het bestaan…

er bevolkt mij een lichtzinnig gemoed zelfs nu luchten zwaar op daken leunen ik doe me aan schijngestalten te goed teneinde op rauwe voet te steunen luister, daar krassen zielen zich een weg langs erfgrens, Hoogmoedse Hymnen gezang, hun aller koppen boven de heg misschien om te zoeken zonder te vinden vroeger waren er nog eens tijden…

zonder dat we er bij stilstaan zijn we steeds op doorreis en trekken bomenrijen voorbij langs viaducten over dalen je hoogte valt koud op het dak daarmee wijken alle talen zwijgend of niet, onverstaanbaar het gaat immers om het gebaar om het moment zonder misbaar toen we samen aten en dronken ik zie een hand grijpen naar glas genoegzaam…