Rimpelloos

kijk, daar vlijt zich een vlakte, restant
van spiegelende schaduw, achteloos

gedrapeerd over dekzandruggen uit
een tijd dat je de weg kon kwijtraken

zoals de bomen in de stad, de zwarte
rafels aan dooraderde gaten, alsof

waterweefsel in ijs gegoten is, lawaai
in achtergrond begraven, mijn muren

met behang geblindeerd, de velden
kort gemaaid met 'n oog zonder hart

tot schoorsteenhoogte is het stof
neergedaald, komt tijd tot ware aard

universaliteit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 107