Alle inzendingen van Iniduo

er lag iets in de lijn der verwachting op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden…

een man aan wie ik de weg vroeg kwam met een voorbeeld - ongevraagd nu ben ik nog steeds onbedeeld het kan raar lopen langzaam te verdrinken in drijfangst nog maar eens vragen dan? de weg die krult is toch het langst verderop zie ik de anderen dolen hun adem doet echo’s uithollen nog overmand door de slaap van gisteren met hoofden die…

te vroeg voor gevallen doek ga nu niet geluidloos voorbij zonder zingen, enig gerucht naar een tempel om de hoek wurgtijd, gesloten boek, allerlei ben voor eeuwigheid beducht Capice?…

een kamer verlaat aanwezigheid zodat gehemelte aan leegte blijft plakken een lichaam sterft bloedeloos tot schijndood, verdrinkingsdood wegen scheiden naar ieders weegs, naar onderaardse brieven, ongelezen drenkelingen wandelen in hun slaap, praten over oeverloos land, door halfduistere gangen in wankele spiegeling gloort een bruggenhoofd…

in het deinen van de ochtendziel in wiegende schaduwen in slome jazz van dik bloed wil ik tralies van twijfel ontlopen, giftige kreeften, vale sluiers van onmoed een eiland zonder randen lijkt me wel wat schemerend in eindeloos blauw zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn zoals stoffige landkaarten in de geest; daarop lijken alle vergeelde…

te vroeg voor naweeën mengen stemmen met de wind te verstaanbaar voor ijlen gekleed in afzondering smoort een zucht in het strooisel van verlatenheid doch niemand vraagt hem de weg aan de zoekende in tastbare ommekeer enige monden stuwen woorden leunen langs gevels naar ver, weg uit haperend zicht waarom ook omarmen, beklemmen als…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

is er een ochtend na nachtbraken is wat niet kan ook wat niet wil deze tango zonder lijven te raken vroeg de maan aan de aarde stil een jaar met louter schrikkeldagen kent ook uren van verborgen leven die zich nooit zonder te vervagen aan de openbaarheid prijsgeven nachtvissers blijven water verzwijgen zodat bovendrijven geen moeite kost…

het wachtwoord is wederkeer en mijn navel de poort door maar lang genoeg te staren herschikt zich het werkelijke langs de zomen van het harde meer in mijn waarneming ben ik omringd door keelzeer bevind ik me in de armen van kaalslag fratsen kortom, die met de zon ondergaan telkens weer…

merkwaardig, niets ontwaakt per dozijn, ongestreken, onbevlekt vormeloos tot zinnenbeeldend als bescheiden naakt blauwe regen, fontanellen, ondenken weggaan, zonder voorbijgaan door vrieskou in lopend vuur van, opnieuw, regenachtige aard nachtwilgen hangen, bedekken het hart van het ijskonijn tot weer een ochtend zal rekken overspoeld…

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

het was begoocheling toen ik een foto van gewortelde schaduw trok ik weet nog hoe het rook de savanne van het warme hart de kou van de eenzame toendra ik ben vergeten hoe het voelde de gouden mist, de ochtend van de nachtbraker het laaghangend fruit in je kop draag je nog vrucht je bast is gegroefd, je dagvlieg gevangen in amberstroop onvermijdelijk…

langs de grenzen van zichtbaar licht onttrek ik mij even aan eeuwigheid tussentijds sta ik kort in het zicht als speelbal van eigenwijze tijd hooguit hoogte, waarmerk van reliëf of diepte in groeven van voordood gezichten, van mensen die ik nog tref een rimpel in de vijver van stille nood heeft het zin te beklijven gekerfd in beelden, kruimig…

men zegt wel; laat geen dag, geen avond hetzelfde zijn zodat ijs verdampt en het klimaat verandert, hoewel niet voor het leven de zon doolt rond in onze tuin op het zuiden waar het niettemin een aantal graden koeler is zo verkwikkend, dat ik in de vijver met troostvissen bedlegerige gedachten zie zwemmen op het liefdevol spiegelende oppervlak…

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel met de vrijheid van het lichaam naar feesten van alledag door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages langs de stilte van het ommuurde bed op de fiets, voorbij het uitdijende heelal met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn met het vliegend hert naar het land van de timmerman, bij wie thuis…

nog glinstert een tegenstromende rivier de enige die implodeert naar het brongebied bevangen door water dat lotsbezegeling wist met wassende dunheid en afnemend debiet golvend door diepten van laag naar hoog jij, zuivere eigenheid die geboren wederkeert in het oeverzand staat geschreven wie je bent de zoekende rivier die het onmogelijke…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

Horizonten zoeken toenadering, belangeloos. Een pril begin. Geen ongeoorloofde aanval, noch verraad aan een weerloos vergezicht. Rust voor het getergde geestesoog, daar gaat het om. Door lange halen van een gewimperde zon, zodat ijstijden dooien in lauw strijklicht. Patronen tekenen zich af in isobaren als lijnen van gelijkenis. Zonder…

op een dag vallen mythes om groeien dromen aan bomen hoewel ik beter zou moeten weten alleen koppigheid is bestand tegen gebeitelde argumenten die pijnlijk uit poriën zweten ik ontwijk de wroeging kies het luchtruim om vooral niet nabij te zijn en daarginds, zo ver in grootheid op de datumgrens van gisteren lijken alle zeeën klein…

muren houden adem in hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht men noemt het schaduw maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven gevangen in versteende spieren, geknoopte magen iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende…

Ik leun met mijn geheugen Tegen de muren van het huis Niet dat ik nou zo verlegen zit om ondersteuning Want ik ben eigenlijk onderweg Naar een plaats juist ver van hier Ik heb nog stapels ongelezen berichten Die mij vanuit hoeken en gaten hebben bereikt Ik heb mijn nieuwe schoenen echter al aan Laat nu de trottoirtegels en stoepranden maar komen…

zelfs water stroomt neerwaarts zoekt raakvlakken met mythe dit gegeven is onafwendbaar min of meer binnensmonds verzwegen natuurwetten beuken hard, wat zeg ik, keihard geen zweem van vergeving in stoffelijk zacht zelfs kinderlijk verlangen is in schemer gedompeld in grensgebied van uitersten wat blijkt? handen spitten in kruimig krijt…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

ik val voor het licht dat op je schijnt gebroken in het kristal van ogen ik weet dat je in de verte verdwijnt zonder mededogen terwijl we over vlakke wegen zwerven langs leven en een beetje dood help me overeind, of lijm mijn scherven mijn kus was jouw voetnoot…

kon ik mezelf maar bevolken zonder mensen of adem te verliezen in een tekstloos rondeel kon ik maar ontwaken zonder grenzen daarvoor hebben alle dagen woorden teveel het lijkt dat de overvloed die ik ooit bezat al lang is vervlogen met alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

in geveinsde doofheid van de muren weerklinkt gefluister in kraken van de trap en piepen van de deur, als geratel van ketenen in de zwartheid van een gewatteerde nacht tot hier moet mijn schaduw hebben gereikt, onwetend van annexatie, van wrikkende, schurende tijd tot hier, in de kamer waar ik het lot van jeugd volbracht ik zie flakkerende…

het tuinpad zal nog bladeren verzamelen regen zal nog wegwassen wat niet tijdig kon verdwijnen ook al heeft september zijn schaduw geworpen ook al lijken wolken opgedroogd in rookgordijnen er zullen nog doden te betreuren zijn verse aarde zal weer wonden onder duister bedelven monden zullen zich om ingeslikte woorden snoeren een ogenblik lijkt…

Aan de horizon smelten zee en wolken samen, langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken. Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken. Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht. Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur. Vrijheid lonkt, die niet binnen maar…