Ankerplaats

tot buitengaats reikt mijn verlaten,
valt in stukken mijn kracht uiteen

veroordeeld, tot wijken naar verleden
naar fossielen uit het Laat-Mioceen

aldus, een schaduw waar ik aanlig
waarin ik evenbeeldig verschuil

tevens dorst naar ademwater
in smetvrees aan de klif boven vuil

hangende het verloop in diepte
noch tanende gewaden van heden

vergeet alles, hier blijk ik te zijn
en vatbaar te liggen voor rede

veilige haven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 69