974 resultaten.
een deken van donker
netgedicht
4.0 met 28 stemmen 66 verder dan vandaag lijkt
deze ochtend niet op die van gisteren
vooruitlopend op de volle ruimte
die nodig is om twijfel in toom te houden
later zal iemand begrijpen wat nu
onbeschreven als een rolmaat ligt opgerold
de dag prijzend in het holst van de avond
zo kenmerkend viel het duister niet eerder in
laten we nog een stukje lopen…
Nachtzicht
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 196 Donkere contouren steken
tegen een glazen hemel af,
lijken tot gestalten te verstijven.
Om trager dan richtingloos
als opwaartse schaduwen
in gevoelloos ijs te beklijven
Blauwer dan zwarte twijfel,
een sterkteberekening
van blinde kracht.
Stille sparren
priemen in heldere kou
van deze zwijgende nacht.…
Groten getale
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 110 namen van gezichten
verdwijnen met valwinden
van eb en vloed
langs veldlijnen van de zon
gehuld in onhoorbare gloed
hun reddeloze gedachten zijn
als vleugels van een drakenvlieg
zo ontwapenend broos
zij voegen zich als eenlingen
bij de massa zo harteloos
de afgeruimde tafel
vertoont nog kringen
van het genuttigde bier
de ontvolking…
Dagpassering
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 138 De uren die ledig voor me staan te dralen,
te blaken in de zon. Hoe ik in de verte staar,
over een ernstig zinloze bezigheid te verhalen
zoals het tellen van de tegels van het trottoir.
Ik zie bomen die zijn gedreven door een doel,
om te groeien naar de hemel, naar het licht,
puur op hun eigen wijze, op luchtledig gevoel.
Zijn daarom onze blikken…
Restschuld
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 322 Ik leun met mijn geheugen
Tegen de muren van het huis
Niet dat ik nou zo verlegen zit om ondersteuning
Want ik ben eigenlijk onderweg
Naar een plaats juist ver van hier
Ik heb nog stapels ongelezen berichten
Die mij vanuit hoeken en gaten hebben bereikt
Ik heb mijn nieuwe schoenen echter al aan
Laat nu de trottoirtegels en stoepranden maar komen…
Perigeum
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 113 ik ontschuw mezelf, leg me neer
schil voor schil
strooisellaag voor heuvelschaam
ik strijk de plooien glad, knik de
wervels van ruggengraat
korenmaat en schaduw in het gelid
ik dompel in kalmte, aan de lijzijde
van luwte, met een streling
van tong over bovenlip
ik keer de kring van eb en vloed
ben het meest nabij,
bij de huid van mijn…
kenbaar
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 91 bij het vale licht van een besluiteloos zwerk
deelgenoot te zijn van ondeelbaar verwijlen
een afstand te overbruggen, wetende dat
wat achterblijft als echo blijft naijlen
er is nog zalvende tijd om mee te drijven op
het ruisen van zilveromrande zomereiken
te wissen wat ik weet, te weten wat ik
niet wist en dan moet alles nog blijken…
stil gerucht
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 90 vanochtend mochten wij nog eenmaal de dag
vertalen, in volle vlucht, adem achter glas
nee, regen doen verwateren tot vergezicht
dit bracht ogenschijnlijk geen geluid voort
of een gat in geschiedenis, irritanter dan een vlieg
pas morgen zullen wij blijken te hebben bestaan…
lichtval
netgedicht
4.0 met 26 stemmen 124 aan de lijzijde van het licht
schuren zon en schaduw
tegen elkaar, zonder handen
zonder stem, onaangekondigd
dit geval van samenspel
van lucht en lijnen
duurt zolang het niet
voorbij is
grappig dat een blinde muur
nodig is om op te vallen…
eerdaags
netgedicht
4.0 met 26 stemmen 91 ze zeggen dat de dag eindigt bij het lage licht
dat je verdwijnt in de radius van de nacht
en uiteindelijk weer opduikt bij beter zicht
maar ze zeggen zoveel
dat loopgraven zullen dichtgroeien bijvoorbeeld
en dat het gedicht bij verbeelding begint…
dichter op de huid
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 126 hoe rakelings kunnen we gaan
zolang sprake is van deze verte
dit is een baan om het lichaam
op ramkoers met aarde en ziel
noorderlicht is een wervelwind
van bijna zichtbare tastzin
en als de storm niet gaat liggen
sluit dan je ogen en voel het denkbare
langs de ruggengraat van adem
elektrisch geladen, meercellig gestemd
trillend…
klarende schemer
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 110 deze afstand is nog niet ver
genoeg van huis
dit water is nog beddingloos,
stemmen klinken te vers
ondertussen reizen we
naar een afnemende aankomst
in sommige van die verhalen
sijpelt verwantschap door
zoals een gerecht met de
peulvrucht van de vroegste dag
ik moet mijn geheugen nog plaatsen,
mijn tijd tekenen
terwijl het ogenblik…
jaarlijks
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 89 neem nog een stuk cake, ontwaar tussentijds
zodat dit waarnemen heet
vandaag verjaart de dag zonder datum
als uren zonder wijzer
het begin van geschiedenis markeert het moment
dat voortduurt zonder duur
en spreken afgebroken zinnen over volmaaktheid
van het woord dat wacht…
024 en O42
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 165 In een bocht waar het schip is beland.
Tussen uiterwaarden met korrelig strand.
Mariken en Moenen, Havana aan de Waal.
Nimwegen, ge bent de mooiste van allemaal.…
Kalmeer
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 129 De rust is wedergekeerd en geluiden klinken zacht
aan de oever van een strakgetrokken spiegelend meer.
Voelbaar, bijna aanraakbaar, is de zuigende kracht
van een door loomheid bezwangerde atmosfeer.
De oever is het hemelse Kanaän,
een maaltijd van brood met wijn.
Een plek om heen te gaan,
een plek om te willen zijn.…
Perpetuum mobile
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 348 Niets blijft hetzelfde,
alles wijzigt,
elk uur.
Verandering als constante,
geen trend zonder cesuur.
Water warmt op,
lucht koelt af.
Het keerpunt,
de wisseling van de wacht.
Een hapering,
een twijfeling in mij.
Verschil van dag en nacht.
De stroming gaat
op het ritme van het tij.
Perfectie is een dood evenwicht.
Alleen pijn prikkelt,…
De overkant
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 285 Het is de luwte van de storm.
Contouren,
krijgen weer vaste vorm.
Het is de blinde regen die nooit verdwijnt.
Er is geen zon,
die mij beschijnt.
Het is de andere kant van de dag.
De droom,
die mij wegvoeren mag.
Het is de rand van de stad.
Ik woon,
in een boerengat.
Het is de schaduw van helder licht.
Zwart,
heeft een lief gezicht…
Bericht aan de reizigers
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 91 Slakken trekken sporen door het land,
schuilen in koepels van staal,
bijeengedreven door onzichtbare hand.
Te laat zijn ze, allemaal.
Blindgangers die zich afwenden
van elkaars aanwezigheid,
zij die elkaar niet kenden,
doden zwijgend de tijd.
Vanaf hier scheiden elkanders wegen,
eindelijk verlost van stremming.
Zij hebben nu lang genoeg…
Datumgrens
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 163 Voetstappen, een versnelde gang.
Vluchtend voor een bliksemschicht.
Je hart klopt bang
om wat in het verschiet ligt.
Steen, glas, scherven,
verwaaid papier op straat.
Sporen van wreed besterven,
van een huis dat niet meer bestaat.
Een gapend zwart gat,
een schaduw, het licht zelf zie je niet.
Gewond is de stad
die je achter je liet.…
De waterproef
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 113 Ik hou van water,
helder als glas
alsof het een gift
in de woestijn was.
Van de zoute zee
in woeste drift.
Oneindig water
voert de ogen mee,
vroeger of later
naar verdekte oorden
achter de horizon
in verzwegen woorden,
land van Babylon.
Van verneveld water
dat als mist rondwaart
en in de lucht rust vindt,
of gewoon het water van de vaart…
Buitenplaats
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 159 In verloren oorden,
ver voorbij een demarcatielijn
van uitgesproken woorden,
zoekt men veilig samenzijn.
Doden zijn er levend
en levenden gaan er dood,
gewoon.
Voor hen die vrezen
in angstige dromen
te worden gekwetst
en verlaten.
Immers,
de doden kwetsen niet
de doden verlaten niet
de doden sterven niet.
De doden leven niet
en de levenden…
Zusterland
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 119 Kinderen van aarde en wolken,
geboren met een wil te gaan of te staan,
vrij de weg te kiezen, langs alle volken,
langs de stroming van de grenslaag te gaan,
op het spoor van brieven zonder woorden,
met foto’s kreukbaar vergeeld
in de zon van oneindige oorden,
als globale nalatenschap, ongedeeld,
op de tast, zwaaiend in ’t rond,
schuifelend…
Heuvelachtig terrein
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 116 Stemmig gebogen onder wind en weer,
mild vertroebeld door het kreupele hout,
was het in het jeugdig land van weleer
qua heldere herinnering warm noch koud.
De zon scheen in kleuren geel, goud en groen
langs het schelmendecor van stad en land.
De willoze rede met ongeschonden blazoen
ging met ongebreideld geloof hand in hand.
Waar de vlakke…
Het brakke water
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 54 Vinger in de dijk
van een zee.
Kattend op
het meerschuim van het haf.
Wenkbrauwen fronsend
afdruipen naar
een binnenwaterend land
zonder ongerijmde kusten.
Lonkend naar woorden
van identiek karakter,
overigens geschreven
met allengs verwaterde inkt.
Maar ach,
het blijft stil
rondom de borrelpraat
naar het zilte zoet.
Omdat ik niet…
Waterscheiding
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 73 Druppels vallen uiteen in achterlanden
van verdreven illusies, zij kennen geen
andere hoogten dan de slagschaduw
van het maaiveld dat verzandt door de
vertraagde stroming in lage luwten.
Neergedaald uit het brongebied
bezinkt het rusteloos bewustzijn
op de tamme bodem van verstilde
wateren en vloeit het debiet
van overtollig geheugen naar…
Sphagnum
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 132 Te midden van ontginningen der woeste gronden
liggen kanalen van vloeibaar zwart
als primaire aderen aan geboortegrond gebonden.
Nauwelijks hoorbaar zijn fluisterende verhalen
over een week gedempt hart
gelegen op de waterscheiding langs de palen.
Ginds ademen verre dwaallichten schrille klanken
op de grens van nevel en land
zonder te verzaken…
Boogkromme
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 69 Tussen muren van stilte
en enkelhuizig bewoond,
heeft zich tot dusverre
tweeslachtigheid getoond.
Het is lotgenoten gegeven
aan de grillen te wennen
zonder in velden of wegen
een medeziel te bekennen.
Aan de rand van verlangen
daagt een sluimerwens,
aan het zicht onttrokken
door de inpandige mens.
Het ligt zeer voor de hand
om verlichting…
Ondergrens
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 100 Om te aarden in een bodem, woest van grond,
drijven dunne velden landinwaarts
uit de kluwen van de nacht, richting morgenstond.
Aan de oevers van naderend welbehagen
vangen steile stranden een golf van ijdele hoop,
in verdronken vaarwater ten grave gedragen.
Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken
naar de laagten van de zwaartekracht,…
Janna
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 111 zodra zonnen de hemel aanraken
van diep blauw dat nooit ophoudt
bloemen in de vrucht ontwaken
zich hullen in weelderig maïsgoud
de rijp van verse weiden smelt
zodat druppels als parels blinken
zodra lessend water tintelend opwelt,
dan kan er maar één naam klinken…
Sprookjesbossen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 172 Laat luchten wolken zijn
in stille bossen zonder spitsroeden,
tussen dunne bomen
op paden zonder angstige hoede.
Laat lichten dwalen
over arme heidevelden,
in schaduw van jeneverbes
zonder dronkaards en helden.
Op eigen erven
van verpande levens in verhulling,
op vreemde bodem
van dromen zonder vervulling.
Dennenaalden zonder zomer…