Alle inzendingen van Irmlinda de Vries

Mijn ogen zwerven langs de oevers van versteende silhouetten Zij zijn de roerdomp op mijn stoutste dromen, de stuurlui aan lager wal Ik zucht de dag voorbij, strek mijn handen uit naar de tastbaarheid van alledag en pluk de bloem der vergetelheid om aan mezelf te ontsnappen Hoe vluchtig is de geur van een laatste adem in het…

(Ter nagedachtenis aan J.) Vege tekens heb ik op je graf geschreven Een goed bewaard geheim uit een houten hart gesneden en neergelegd Als vermolmde takken verwaaien mijn geheven armen in de mist Er knarsen stemmen onder oeroude stenen vandaan die woorden lichten Ik slik mijn tranen als roestige degens om niets prijs te…

Kleed mij met het loof der liefde focus op mijn zachte span Alles draait om lichte kernen raakt door tover in de ban Jij geleidt mijn zielenstralen langs de slingers van de tijd Klink mij vast aan jouw bedwelming droom mij als een tastbaar feit Kunstwerk: ' De gevangene van de Maankoning ', 2012 Kunstenaar: Irmlinda…

De dood schrijdt op dit late uur Het kaarslicht danst zijn vretend vuur De zieke ademt zwaarder De ziel strijdt om de hemelpoort Het lichaam wordt een nijpend oord dat men graag wil verlaten En koortsig stroomt het leven weg heeft geest en tempel opgezegd Men gaat over de drempel Wat daar een mens te wachten staat…

De wind kust jouw schaduw en kluistert diep de nacht Je vouwt ontloken vleugels en sluit de ogen zacht Het licht heeft alle schijn verteerd de oester in zichzelf gekeerd De held zit diep gevangen, hervindt z’n rust in adem en fluistert onverwacht: “ Je rouwt om dode teugels, om lang verloren kracht jouw toekomst…

(een indruk van de hedendaagse popcultuur) Kleurloos toont zich de zang bij bedachte posen De muziek ontstemt door haar hedonisme in alle toonaarden en clichés te over om slechte smaak duur te verkopen Geen ware kunst die de geschiedenis voorkauwt waarbij ijdelheid en roem als een sloffend beest hun hersenspinsels…

Zij lijkt uit steen gehouwen trotseert de winterkou nu macht der overwinning meer tegenstand ontvouwt Vraag haar niet naar ’t verleden of waar de zondvloed ruist haar oorschelp is een wereld waarin men degens kruist Zij veegt met gouden vleugel de tekens van de wand en rijdt met strakke teugel door onherbergzaam land Zij weet zich…

(Terugblik op een subcultuur) We staakten en we kraakten de wet en zijn vazallen We protesteerden en scandeerden: “ Die bom mag nimmer vallen!” Koude oorlog in zijn kielzog oude normen moesten om Veel plebejers Patjepeeërs bogen onze rechtsstaat krom Ministeries zo hysterisch maakten een vervalst gebaar Deze draaiers…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

(De strijd om de Geest) Inpandig klinkt geknetter boven torenhoge vlammen Haren schroeien kansloos weg in zwartverkoolde handen Er is geen schijn die niet begeeft en al wat er in onmin leeft verdwijnt in vuren armen De driften worden drooggelegd De hitte danst haar vuurgevecht zonder zich te warmen Het dansen om de hete brei…

(Een innerlijk landschap) De verkaveling strekt zich waterpas tussen zon en aarde Warme stralen doorklieven de atmosfeer tussen Heer en gade boven de breuklijn in een zee van gras Hier ligt het land begraven achtergelaten in een geeuw voorbij eeltige handen Hier hongert de dageraad De tijd spiegelt zijn wezen in al het levende…

(klinkt de roep van de zeemeermin) De nacht dekt haar toe met het wonderlijke waarin de prins van smaragd haar hand vraagt en met fluwelen mond de ompaalde werelden van haar schuwe geest opent Haar ziel schuurt rauwe wonden op een rand van oud gesteente maar herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt…

Voor Hilly Nicolay Lyrisch en bondig slingeren de woorden over het witte vlak Als het regent, als het stormt mijn geest beelden schept om luwte roept de vogels schuw in oude bomen schuilen Als het huilen van de wind de vlam doet flikkeren en ik mijn wonden lik Plastisch of koddig verknip ik verloren eindjes in een reeks…

Jij vouwt de tover zachtjes als een schelp om de windsels van mijn zingend hart en koestert de glinstering van kabbelend water als de woorden zich wikkelen in een spel van warme handen Het zilte water schep ik uit weemoedige ogen die als een zee over onze naaktheid spoelt en zwoel trotseren wij het verleden in een omarming voorbij de…

(Menig machthebber is een misantroop) Met de mimiek van een versteende natuur waarbij de zwarte lucht zijn harde grijns verpulvert Met de thermiek op het laatste uur van krijsende vogels die in vlucht cirkelen en die zich in duister hullen kruist hij zijn armen met illustere blik en ogen branden een gat in de dag als gloeiende kogels…

(Een brug bouwen van Oost naar West, leven tussen twee culturen) Ik heb getracht de echo uit mijn oor te wrijven De letters tot een woord te schrijven, van de kribbe tot de min Met kapitalen en schreven het kille wit omarmd Met koudvuur het hart verwarmd van een levenloze steen Ik heb gepoogd het schrale licht te kleuren…

Verbijsterd staan hun gezichten ingelijst en generfd als vermolmd hout tekenen de jaren oud zeer De heer draagt zijn masker, onkreukbaar naast zijn bloemende schoonheid Voelbaar ontbreekt de chemie Haar tere handen schrijven een geheime liefde Haar tranen branden als inkt in zijn ziel breekbaar is haar vuur gestolen door hem, haar…

Het brein weekt zich los van oude stofnesten waar de vuurvogel ingeslapen ligt Gedachten spinnen kaders om het smalle weten in doodlopende praatjes Het leven neemt geen keer, de dood evenzo Bij elke stap draaien voeten om de hete brei Jij bent galeislaaf en meester ineen die op het kruis varen van het naoorlogs onvermogen De ziekte…

Je ogen spiegelen glansloos een brug over het diepe water Er ligt een wenk voor later verzonken in het golvende getij waar parels zich nestelen in het gevlei van een schaduwloze maan en de zon die vlammende tongen spuwt Jouw hart schuilt in de stilte van een naamloze God die jouw naam schrijft met cilinder en as met meetlat en passer…

Van golf tot golf en oever naar oever draagt vreugde een diepe verrukking De wind vlecht ons spel ineen van zwoel naakt zonder zonde en zonder de traan der verdrukking glijdt jouw blik in de nacht, als een woestenij mijn jurk – als geboren juk, de draagster - stuk Het kraken van oude spijlen rondom het warme strelen bekent…

Voor Coby Wij musiceren oude woorden op cadans en slotakkoorden naar een opus zonder eind Hier dirigeren soepele walsen als een preluderend balsem in een opmaat naar ’t refrein Het allegro stemt staccato Op klavier en sopranino zweven noten orkestraal Compositie als gegeven voor ’n barokker, hoger streven maakt het denken lateraal…

I Karbonkels* spreiden zich als gloeiende kolen over een schuivende aardkorst Jouw tere hand morst schaduw in genadeloos zonlicht te fel voor jouw geopende ogen En droogte schuurt mijn mond waarbij mijn gekloofde lippen jouw overvloedige tranen drinken II Het gekir van jonge krekels weerkaatst in het nachtelijk ruim dat geen…

Voor C. Nog draag jij de kleur van jouw moeder als de schalen van onsterfelijkheid zich ongemoeid laten Het gemis wordt zwaar gewogen sinds het blad de boom los mocht laten en de wind het heeft weggedragen Een moment van samen zijn heeft zijn deuren voorgoed gesloten en in ieder beeld dat jij van haar schept leeft zij onverstoorbaar…

Zijn lach verschijnt als wier in een zee van gezichten Zij dragen hun hart op de tong, schier in een spel om de scepter in een draai om de as Zijn ogen verraden het licht en hij is verrast door het kind dat in hem mee feest als de vlinder zich de bloem gunt in het open aura van de ziel en waar het beeld knielt voor zijn maker…

Mijn ogen tekenen de stilte de glinster op het golvende water de klokslag op dit late uur Waar rook is is vuur er vonkt nog wat liefde tussen zure druiven Ik zie het riet zacht wuiven naar een stervende maan waar de kraters groter ogen dan een verloren satelliet De morgen trekt een muur van eenzaamheid op als het slot de sleutel…

Wij zijn een daad van Liefde de poëzie die de hemel schrijft in een wenk naar de oorsprong Wij zijn een schild van licht de Engel in het wakend oog de wachter die de puls regeert Wij zijn een punt van kracht geschapen in een ademtocht van een bodemloos heelal En waar Zijn woord de Aarde raakt glijden lichtjaren fonkelend uit de ster…

Dwars door een muur van geweld wisselen woorden van karakter Zijn hand breekt haar glazen tranen op de tafel waar zij ooit aan zaten Harten die vuur vreten maar elkaar niets meer vragen en duisternis verteren in de holte van de waan Stiekem priemen ruwe ogen in onschuldig vlees “ Het is genoeg geweest..! “, schreeuwt hij naar…

“ Wij leven bij de gratie van al het andere “. De bladnerf heeft zich gebogen waar het blad de boom ontkleedt van herfst naar winter In de splinter van de tijd telt elke tranende oogopslag als een geboorte in de eeuwigheid Het licht spreidt zich in een schijnbaar genadeloze catharsis, onontkoombaar Ongenaakbaar richt het zich…

De Pieterman komt ieder jaar omdat dan Sinterklaas verjaart Hij brengt cadeaus naar ieder kind omdat hij die zo aardig vindt Berijdt Sint een beschimmeld paard gooit strooigoed in de openhaard en nu Piet aan zijn witbaard hangt als Sint naar Spanje terugverlangt... Ooit zo’n gulle man gezien, al varend op de ouwe Stien Met pakjes duur…

Voor M. en de klas van ’95, Willem de Kooning academie ter nagedachtenis aan J. * * * Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet…