Netgedichten

netgedicht (nr. 43.428):

Tussen gebroken schelpen

(klinkt de roep van de zeemeermin)

De nacht dekt haar toe
met het wonderlijke

waarin de prins van smaragd haar hand vraagt

en met fluwelen mond de ompaalde werelden
van haar schuwe geest opent

Haar ziel schuurt rauwe wonden
op een rand van oud gesteente

maar herkent in hem nog
waarheid en trouw

in het oog dat alles kleurt
als de dageraad zich somber kleedt

Door het beeld van krullend lenteblad
wat zich laat strooien over het aardse donker

en het ultramarijn wat in glooiende ogen
spiegelt als oceanen,

zo diep verzonken,

laat zij zich wiegen in zijn golvend getij
klotsend tegen zilveren hemelpoorten

Hij is de dief van haar droef verleden
Hij is haar lief die doet vergeten

dat zij ooit in ontreddering aanspoelde
tussen de gebroken schelpen

En in een kus
voert hij haar mee – ver weg -
van die meedogenloze zee

van de draaikolk des levens...