Netgedichten

netgedicht (nr. 42.335):

Zover liefde reiken kan

Van golf tot golf en oever naar oever
draagt vreugde een diepe verrukking

De wind vlecht ons spel ineen
van zwoel naakt

zonder zonde
en zonder de traan der verdrukking

glijdt jouw blik
in de nacht, als een woestenij
mijn jurk – als geboren juk, de draagster -

stuk

Het kraken van oude spijlen
rondom het warme strelen
bekent

zijn gebreken ademloos, door liefde
gekneveld

Het is jouw voetstuk
van vraagtekens naar het onbekende
die jou – in mijn greep

houdt, beneveld

en mij erop struikelen laat
zodra ik de doornen van
de roos - de knop van de stengel -

ruk