Alle inzendingen van J.Bakx

De man wilde vluchten toen de taaie grond onwrikbaar bleek De zwarte houten waterput geen water meer gaf Bezieling bloed en pijn verstrengelden zich Hij trapte op de harde aarde als moesten zijn voeten de grond in Hij hoorde de klanken van gitaren het stampen van voeten en handgeklap De man voelde de extase van passie…

van verre boerderijen hoorde hij het krassen van de de zwarte vogels het kraaien van hanen het hameren van de specht in de bomen hij hakte hout hij dacht niet dat er een god was die zich met de mensheid bemoeide een deken van sneeuw verborg muizen en land hij hoorde de zwarte vogels de trekvogels waren allang…

hoofd op wit kussen lichaam onder eendendons zwarte gedachten in het weerloze de geruisloze landing van duizend dingen hoofd tolt draait wendt af van deze belegering zonder een gezicht slaap: een januskop lichaam onder eendendons houdt zich afzijdig doet alsof het rust hoofdelijke invasie van duizend en meer slaaphoofd op…

Haar handen openen zich naar het hemeldak zij groeien naar de lucht. Haar onbevangen mond proeft zinnenstrelende smaken van oneindigheid. Het zonlicht koestert de hongerige huid haar ogen volgen een vogelvlucht. De onverstoorbare tijd verlaat de zomer het tanige lijf kromt zich nu de winter komt. Zo bedachtzaam stromen de woorden uit…

laten we nog iets langer blijven op het koude bankje als het even niet lukt om naar huis te gaan waar de dreiging zo hard binnenkomt dat mijn adem stokt tussen vier muren ik snak naar lucht naar wind en licht ik zoek de ruimte als een konikpaardje op ruige grasvlaktes van de Oostvaardersplassen veel heb ik niet nodig…

Stem in de Stad zoekt een plek voor zijn tent en het karretje om schroot en blikjes te verzamelen Stem in de Stad gaat ‘s nachts over prikkeldraad op oudijzertocht is op drift geraakt in een bijna-wrak-bootje vastgelopen in het riet Stem in de Stad woont op een laatste rafelrandje van de stad woont in de struiken onder een…

elke keer als ik op mijn bek ga moet ik opnieuw leren lopen Ik struikel veel in mijn leven het is waardevol het brengt me terug naar waar ik voor sta ik incasseer krabbel op omarm mijn lot ik bots - loop -mis -glijd - uit -negeer struikelen is geen verlies het is een houvast als het vinden van mijn eigen voeten…

een zeer louche sujet een foute clown in de States Vladimir D. Trump man van pluche en praal een vileine miljardair botst glijdt uit loopt mis gewetenloos wreed zie zijn handlangers schreeuwen juichen en buigen alles is te koop the gods may throw a dice, toch? winners take it all imperialist sloper van het eerste uur Vladimir D…

rotsvast staat daar die gelouterde kerk van eeuwen onheil en teistering verlost door de hoge smalle ramen van de basiliek valt zo teder het lentelicht naar binnen ziet de een de ander als mensen zich aan die lange tafel buigen naar elkaar? wat wisselen ze uit is het veelspraak samenspraak een monoloog misschien? in de kapel van…

als iedereen nog slaapt fluistert ze ze zwijgt ‘s avonds ze stamelt ‘s middags en ‘s morgens in de nacht huilt ze een man en een vrouw wonen in het huis een vlieg op de muur vlucht voor het geweld op haar hoede strompelt een gebroken kleine schim voorbij als iedereen nog slaapt fluistert ze ze zwijgt ‘s avonds ze stamelt ‘s middags en…

Het langzame geweld gaat niet kort door de bocht het graaft gangen In de existentiële angst voor eenzaamheid Het is een Griekse strijder die geblakerd door het vuur in zand zwemt in gevechtstenue Het langzame geweld weerspiegelt zich in de hongerogen van het stervende uitgeputte kind Het is het diepe zwijgen van een voix…

toen de vuren in de tempels doofden niet voor eeuwig bleven leven verdwenen priesters als sneeuw voor de zon de vuurtempels verasten andere tijden braken aan onrust verdriet en vage verhalen verschenen en verdwenen zou iemand de weg vrijmaken zouden mensen uitgroeien tot een nieuw verhaal zouden we de hemel van as bevrijden…

het duurde bijna een leven voordat zij op lege dagen in het dunne blauwe licht in de windstilte van haar hart de kunst van het missen binnen de randen van het bed kon verstaan…

het uitzicht is een lege plek voor goden getooid met oude veren de lippen van perkament ze kijken in de verte zonder vooruit te komen geen vlinder of zwaluw- vlucht gezien op deze gebroken avond boven bevroren bomen als verzachting voor het leed zingt een engel winterblues niet de bloemen maar het ijs niet het glas maar de…

een desolate plek in zachte regen krast de stilte op schuldige grond je noemt de naam van je dode vader je gedenkt zijn naam je ziet hem hij zwaait halverwege het tuinpad nog één keer kijkt hij achterom een laatste maal achterom je legt een kiezelsteen op zijn graf in uitgesproken taal noem zijn naam blijf bij…

het fijnste porselein dat de lichtste aanraking niet verdragen kan in scherven uiteenvalt droef gemis blijft verplaatst zich niet het vouwt zich onhoorbaar op in een lege koffer de kalklijn rondom je lichaam voordat je wegging vervaagde op de muur ik zal je herkennen aan de kalkdeeltjes op je rafelige schouders je holle ogen…

met zachte handen het maanlicht dragen naar de wilde tuin van al het aardse enkel stil worden ademend doorstaan terug in de tijd valt het verre licht op vulkanisch as een gekleurd geheim met zachte handen het maanlicht brengen in schommelend licht de kleur van kersen in stralend duister van de wilde tuin…

wees niet bang als je scheuren moet lijmen twijfelt aan iets alles of iemand anders niet bang voor droevig dwalen door het open einde als niets zeker is wees niet bang om opnieuw te beginnen voor aarzelingen als de taal niet stromen wil niet bang je mag opnieuw beginnen wees niet bang je adem is lang…

Schroei je pootjes niet op deze vleugelloze vlucht zul je de doornen vermijden? Pas op de engelen vliegen laag zou je de andere kant bereiken niet verdwijnen in het zwarte water? Verlies de milde goden niet uit het oog onthoud de volheid van het landschap wie loopt iets mis in stilgevallen tijd? Van herinneringen weet je veel van onthechten…

Iemand vier seizoenen missen van vroege ochtendkilte tot winterslaap in smeltende stilte Tussen veren in het nest van hoge dromen broeden verlangens in de loop van uitgestelde woorden Halen eksters hun snavel op voor dof mits-en-maar metaal zij verstaan de kunst van het wissen Welke pen blijft schrijven in tijden van missen als…

leid je fiets de modder in houd het stuur losjes vast of laat het met één hand los vertrouw op je lijf niet te veel denken geen afleiding nu bij hobbels en bochten die komen gaan verdwijnt de modder vanzelf het is niets meer of minder dan weerstand die niet de beer of de hond maar jij op een eenwieler of circusfiets aanvaarden…

Als de wilde wind door lege straten raast het water naar de top van de dijken reikt Als wilde ganzen het luchtruim zoeken de ekster slechts oog heeft voor bling Als zwaluwen laag over het land vliegen een dansend muggenleven verdwijnt in de late avondstilte Als in de sporen van de storm de zachtheid in de smeltende stilte jouw…

voordat de capsule afgesloten werd kreeg Laika een kus op haar hondensnoet geen parachute die haar terug bracht noch een zachte dood als hij de vrachtwagen hoorde rende het paard als een dolle door de wei het wou mee mee mee naar de wereld in haar wonder licht toen het winter werd wist de winterjuffer als geen ander de vorstschade…

we leren hechten en knopen om het leven achterwaarts te begrijpen geen twee tellen duren even lang we worden kleiner en kleiner van al dat hoge vliegen weten dat een koploper niet de eerste hoeft te zijn we zien dat dwarsliggers spoorstaven dragen dat mooie woorden niet altijd de ware zijn om tij of onheil te kunnen keren we leren hechten…

toen het licht ontvouwde stuurde een woordvogel jou op pad je plukte blauwe bloemen je plukte de witte maan winter vroor in je hart reis door ondoorgrondelijk water naar de overkant een klapwiekende vogel nam alle dode woorden mee in een bitterzoete nacht…

Als minnestreel zou ik de liefde in trillertjes snelle loopjes korte nootjes willen bezingen Als spinster zou ik de passie met zachte handen uit zijden draden willen spinnen Als orakel zou ik het vuur van l’amour in mijn glazen bol willen aanwakkeren Als godenkind zou ik de begeerte met magische pijlen willen raken Als poëet zou…

Jij kwam en heerste driehonderd jaar over mijn land over ons over mij In drie eeuwen leerde jij de taal van mijn pijn niet spreken Hoe snel ik het felle woord van je zweepslagen verstond Een zonnebloem die zich gehoorzaam wendde naar de zon D’e ta boko S’anan Konde jij hoorde mijn slavenlied niet Mi ta kas porfin Ik ben eindelijk…

Schaaf je verwachtingen in lagen af bewerk de bodem Hij is je huid bevrijd hem behoedzaam van verdichte grond ontgraaf wat je verlangt Vind onvermoede vondsten vaak gefragmenteerd op onontdekte plaatsen Soms herkenbaar verdwenen in ploegsporen of ondiepe greppels Verwachtingen in lagen van uit de lucht gezien fragiel aardewerk…

De nacht verzegelt de deuren stemmen verstommen In het diepst van het donker gonzen verhalen in stenen De bomen als trouwe wachters zwijgend in de duisternis Het landschap vindt lucht waar het licht ontbreekt In zwart fluwelen jas banjert iets door slaperig gras…

deze middag toen ik niet kon praten dacht ik aan de lente ik neuriede een kinderlied uit een andere lente een andere wereld toen ik geen taal had voor de angst die er was deze middag toen praten niet lukte neuriede ik een kinderlied uit een andere lente totdat ik verstomde alleen maar snikte en ik deze middag in mei nog…