Alle inzendingen van J.Bakx

de Avenida Corrientes slaapt nooit stap in dit schilderij van werkers en wachtenden een explosieve combinatie in de magie van het moment een valstrik verhuld in een dun, wit verenpak papieren verbeelding van de brug die niet wordt gebouwd ontheemd tussen heden en verleden en de dreiging van de zwarte zwanen een man struikelt het struikgewas…

het hoofd dwingt met koppig geduld tot concentratie het zwart strijkt knarsend neer bruusk dient oud zich aan het verlangen gaat altijd weer stromen er is geen geduldige tijd de spanning groeit en haast zich kleuren dringen zich op het gaat vanzelf de rode draad spreekt over het tragisch lot van goed en kwaad gehoorzaam aan…

ze wacht god weet waarop ze wacht eigenlijk nog minder dan dat ze existeert in een museaal vertrek zonder teken van leven, plaats, van kleur, vorm of gevoel haar tijd bevroor tot een onbeholpen klomp ijs alles in en om haar viel stil de wijzer van de klok tikt tevergeefs de tijd weg het ene uur is het andere de Big Ben, ach, op drijfzand…

zittend op een verweerde bank lees ik, keer op keer, een gedicht van weinig woorden terloops kijk ik op vier zwarte zwanen staren me aan niet in staat tot bewegen versteend door een wurgende angst het is hun nabijheid die me beklemt wanhoop maakt zich van me meester ze sluiten me in ze zullen verdwijnen de vijver lonkt of honger verleidt…

fladderend bijna slaat hij zijn witte handen uit losgemaakt van werkelijkheid vindt hij vrije hoogten zijn eigen weg de blinde vogel zingt aleen nog in de nacht de gebalde vuist omklemt twee penselen de andere hand raast heen en weer op het doek het rusteloze lichaam springt, klimt tijd verstrijkt minder woestheid altijd opnieuw…

in de schuur onderbreken trage seconden de slaperige stilte een dorre knak de zwaluw zoekt de hemel een stoel klettert op de stenen vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim…

je was er, Adrianus, zeven jaar opgenomen de rechtbank stemde in handtekeningen werden gezet een verklaring van onvermogen bracht je in het geneeskundige gesticht je praatte nooit, je antwoordde op niets soms verkeerde je in eenen toestand van razernij je stootte onaangename en akelige geluiden uit daarom moest je bijna altijd een dwangbuis…

het loden leger draagt de dood op handen hamert de dood in het tedere hart in de vlijmscherpe, vlamrode zee van bloed wordt de mond tot stilte gekerfd woorden breken doof en zonder tranen staart ze in blinde duisternis nooit meer zal ze op zichzelf lijken het licht in haar ogen gedoofd…

lichtvoetig danst ze poëzie op de houten vloer bevrijd van grote gebaren alleen in deze indigo nacht overrompelt het hart de verbeelding van verbaasde verwondering het maanlicht vond de openstaande deuren groteske omlijsting van een vogelvrije vlucht eindeloos teder kust de schaduw haar afdrukken op de kale vloer…

grijstinten daalden onhoorbaar naar de onderwereld van mijn ziel infiltreerden, wars van schitterende kleuren, als geheimagenten in de diepste lagen veegden met koele kalmte de levendige helderheid van de bodem de spiegel weet niet wie het is geweest…

de herfstwind haast zich door de brede boulevard trekt een wervelend spoor in het verlaten afval schuurt meedogenloos langs huid en opengewaaide jas knarsend, razend, oogverblindend slaat hij een bres in gedroomde zandkastelen over de barre vlakte hinkelt een opgejaagde plastic stoel het kind snakt naar adem zijn schreeuw bedolven…

de aankondiging van de dood van het kleine leven vastgelegd in een certificaat bezegeld met nummer 000358 besmette nucleaire grauwte sluipt als een hongerige wolvenpatrouille in het kleine lijf het leven voorgoed ingesloten door radioactieve eenzaamheid op het laatste levensteken wordt gewacht maar jij bent Annya ik noem je bij je naam…

ik dans op het koord wik en weeg het willoze woord ik balanceer op de ijle draad vind niets wat zich zeggen laat ik zoek de zin zonder grond sluit de luchtledige mond ik verlies het wankele evenwicht doos van Pandora in het felle licht ik val naar de bodem en laat me gaan hoop draagt me terug naar het bestaan…

ik hoor het jammerende knarsen en als de trein verdwijnt blijf ik achter met mijn handen op de rug de wind schuurt langs mijn huid het is donker dag, het ga je goed…

het licht wekt de ochtend we stappen uit de droom die ons onverhoeds of verwacht zal voeren naar de grote slaap we stappen uit zo lang we kunnen negeren onze droom het ochtendlicht is onwetend als de grote slaap ons in een dwingende omhelzing meevoert in een eeuwige droom…

waarom rekent iemand de liefde uit? hoe zal hij haar meten? lengte maal breedte maal hoogte? zou dat de som van liefde zijn? hoe zal men haar beramen? hoe de liefde te calculeren? hoe berekent men haar prijs? is zij te betalen? breekt berekening de liefde op? waarom rekent iemand haar uit? is zij de onoplosbare opgave die de rekenaar…

je leunt tegen de blinde muur ik zit in het gras onze ogen in een veilige boog om elkaar heen we tasten in het duister ik sta op en kijk niet om ik streel je afwezige gezicht in de verte horen we een kind schaterlachen we zien elkaar…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

in deze stenen stad die zich zonder oponthoud vult met gestage stromen van anonieme gezichten heb ik je gezocht in deze lege stad met het open hart waarin de striemende wind een bres sloeg heb ik je gezocht langs de rivier van deze stad waar meeuwen krijsen over het water in deze onbereikbare verten gebouwen waar misschien mensen wonen…

En dit is haar land geblakerd door het vuur En dit is haar hoofd onder as en twijfel De laatste nachtvlinder vloog door het raam Dit was het huis met treetjes zonder deur Stilte ritselde over het papier vrede schreef haar droeve hand Het gedroomde land waar niemand van liefde omkomen zou Vrede schreef haar droeve hand…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

Een vlucht wilde ganzen gesponnen uit zonlicht De schuwe roerdomp in de geslotenheid van het moeras Een veldleeuwerik jubelt naar beneden De zwaluw brengt zielen thuis Een weemoedige engel schildert Het licht van de beeldenzee Ik zal de dag roerloos ondergaan…

hij, onkwetsbaar achter de lens tast, tuurt en wacht om haar te vangen in een mozaïek van mythe en magie zij, staart stil in een boog om hem heen onaangedaan blijft ze staan een ogenblik denkt ze: zie maar, ik ben niet wat je ziet…

Tussen doen en laten zie ik alles maar ik kan er niet bij Hoeveel gedachten wonen in verlangen hoeveel bergen tussen ons bedacht Ik moet mijn hartslag vinden tak voor tak de bomen lezen Neerstrijken als een vogel landen om nergens heen te gaan…

wanneer of waarom we vertrokken weten we werkelijk niet boven ons de wentelende wolken in de wrede verte het wassende wrange water en het wenen van weerloze wanen wat zal van ons worden wie wil op ons wachten we zijn niet waar we zijn…

hoe zou het zijn als wij woordenloos met elkaar konden spreken? we zouden weten waar te beginnen en tijd speelde geen rol we zouden elkaar raken in vergeten lagen in een ongekende ruimte we zouden elkaar treffen in een geluidloze aanraking zouden we elkaar ontmoeten hoe zou het zijn?…

hij sprak geen woord ze keken over hem heen de stilte suisde in zijn oren als hij belaagd werd sprak hij alleen met handen en voeten hij ontdekte de taal van muziek en hij speelde de sterren van de hemel toen hij eindelijk thuis kwam voelde hij opnieuw de benarde stilte ik word lichter als ik praat, zei hij.…

je versprak je mijn verbeelding sloeg op hol in kleur stotterde je krom wat recht was je was te laat…

in een witgeschilderde bus achter geblindeerde ramen wordt hij binnengereden hij kijkt me aan ik kijk terug en zie zijn geschokte kop ik schraap mijn keel zijn metalen kunstbenen zuchten en slurpen alles zucht en slurpt in de ruïne hij aait de hond en tast naar emotie hij verween in een zoekgeraakt dossier zonder benen treedt…