Alle inzendingen van J.bakx

In de herfst verzamelen zij zich met velen bij de waterplas de meesten vertrekken voor de winter wiekend op wolken van ongestild verlangen. Meestal blijven er een paar achter overvallen door angst voor het vliegen zij boetseren met droeve hand de tol van overblijven. Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren, en wie niet vliegt ooit van…

de waker de eerste in de rij keert het bezinksel van de ziel de slaper zorgt zo nodig dat droesem niet achterblijft de dromer neemt de tijd koestert het zijn in een kruik hij keert zijn ziel niet…

we timmeren niet echt als het om vrede gaat we zijn uit krom hout gemaakt krom hout timmert als het er op aan komt de vrede nooit recht we zoeken een schuilplaats voor het kromme hout dat in onszelf schuilgaat kromgegroeid timmeren we aan de peace-now-weg altijd met krom hout en goede bedoelingen geplaveid…

dompel je onder in het grillige water van deze rivier breng kostbare klei leemkleurig slib naar boven boetseer een wezen het zal niet spreken de rabbijn blaast met een spreuk leven in de klei in tijden van nood zal golem te hulp schieten een kunstmens uit leem…

op het doek blauw en grijs dát is Parijs zoals geel en rood Spanje zijn schilderen tot de hand zingt een indringende krassende groet van de kraai aan een vlucht woordvogels en hun terugkeer naar het paradijs altijd zwerft ergens muziek zonder voeten aan de grond niet gehecht tussen aarde en hemel in door de poëzie zweeft een oneindige…

Aan de uiterste onderrand van het platteland beitelt men in steen gehouwen woorden. Omhaal in tierelantijne-taal verachtelijk versiersel als men niet anders dan kortaf praten moet. Een krachtige knik zwijgzaam in barre arbeid gebral en gebalde vuist in nachtelijke uren. Aan de uiterste onderrand van het platteland waar mens en…

Haar pijl doodt lompe lafheid als zij vuur maakt boven ieders schaduw uit Haar pijl raakt de stilte schiet het hemeldak open aarzelend wacht het licht Haar pijl treft de taal van verminkte woorden zonder zicht Haar pijl buigt af van de duisternis vindt wijsheid soms een vonkje licht…

En hij die op weg naar de Hof van Eden geruisloos voorbij het moerasland probeert te schieten Weet dat rouw de tol van de liefde is niets het verlies verzachten kan dat hij het lot dragen moet En hij die als een buffel loom onder water blijft de rietvogel en de zwaarte probeert vóór te blijven Weet dat het niet de ander…

en als we thuiskomen gaan we met kloppend hart elkaar vinden omdat we er op allerlei manieren zijn we reizen naar elkaar tasten met voorzichtige voelsprieten naar de stilte voor de storm als we thuiskomen…

De Liefde de Kerk de Kruistocht niets van dit alles wilde lukken Hij Hertog Willem IX van Aquitanië dacht: na mij de zondvloed A chantar m’er! In het Occitaans mijn streektaal zal ik zingen Over onbereikbare liefde paren tussen de korenaren Ik de troubadour zing pikant over mijn broek die verslijt van het heen en weer Een ‘lied…

glazen op tafel een nachtelijk stilleven leger dan halfvol ze sluit haar ogen haar aria klinkt beter in de lege zaal onbewolkte bui de ijsvogel laat zich zien oeverloos geluk mail of app niet meer kom maar in eigen persoon neem wat aandacht mee…

alleen in het landschap in aarde verankerd een knotwilg eenvoudig en bescheiden het vanzelfsprekende leven ongrijpbaar als een stoïcijnse vriend met wie je goed zwijgen kunt kranige wilg uit het lood langs de sloot met littekens op zijn bast leg je handen op zijn schors een oerkracht je kunt van hem op aan…

laat de wind je in de bergen verstrooien je meenemen naar waar niemand je naam noemt waar iedereen je kent waar de dood geduldig wordt gedragen omarm me zonder armen praat met me zonder mond blijf als je er niet bent…

Een man laten we hem David noemen is op missie iemand kaapte zijn brein Iemand schreeuwt bevelen iemand zendt hem een helm David vindt Goliath In de gedaante van een stoeptegel zijn handen torsen De stenen reus boven het hoofd van een slapende man die Op de vloer temidden van koortsachtige dromen met schimmen worstelt…

wie in het voorbijgaan het lot omarmt gaat aan boord van het Narrenschip door stilte en sneeuw de maat van onrust kent krast de tijd in steen wie door geschilderd glas naar wolken kijkt beschouwt de betovering van het licht het tedere ontvouwt geeft het sprakeloze een stem laat de sterren helder laat zingen wie in het voorbijgaan…

Zijn handen omklemmen als witte spichtige takken het doodsbleke gezicht en bedekken de oren. Vastgenageld als een bevroren bladerloze boom. Gekweld aan de rand van het landschap Voelt hij zich overweldigd? De holle ogen, de opengesperde mond. Hij trilt van angst. De hemel kleurt bloedrood, tongen van vuur, blauwzwarte fjorden als onheilspellende…

zoveel woorden voor de leugen die leugenachtig is telkens op een andere manier zoveel soorten mist voor onwaarheid waarin verdichting wordt verpakt in krullige barokke zinnen het ontilbare is licht noch zal het onverdraaglijke draagbaar zijn zeg de waarheid vertel haar in strakke taal…

het Melkmeisje schenkt buitengewone dromen met een wolkje melk Het Parelmeisje Madonna van het Noorden magisch ogenblik Brieflezende vrouw verzonken in de woorden wij lezen het licht…

dikwijls wil zij weggaan als de duisternis haar besluipt vaak draagt zij met loden voeten de verlatenheid door de tijd soms talmt haar hart als de wind opsteekt uit de woestijn dikwijls ziet zij de schemering als een loodkleurig onheil dat de huizen binnendringt vaak leunt zij roerloos gelukkig tegen een boom in de adem…

Hoe dikwijls heb ik stilgestaan vroeg in een grijze herfstmorgen wanneer de mensen slapen en ik naar de lucht kijk als ganzen de stilte verbreken Hoe dikwijls heb ik hen willen vergezellen wanneer ze gakkend overvlogen verlangde ik een van hen te zijn hoe ik de voorsten aan zou moedigen om de snelheid te behouden boven de slapende stad…

een overgave aan verre verten de opvlucht van ganzen alleen zij weten waar ze gaan in het vroege licht de tijd kruipt voort over het barre land om in oeverloze leegte te verstuiven in de wind het uit donker geboren lied van het koude hart diep verborgen in een winterjas een engelenstem zweeft aan zijden draden tussen zomerwind…

een vrouw stapte in het schilderij aan de muur blootsvoets verdween ze als sneeuw voor de zon in het verlaten landschap haar rode hoge hakken een verloren paar bleef buiten het landschap staan niemand vroeg ernaar…

de laatste zon dwaalt door de duisternis het trommelvuur vermaalt de taal als glas gebroken monden onttronen woorden breek niet in de donkere nacht vrees de liefde niet zing zing van de teer beminde…

Horus het kwetsbare kind legt een vinger op de lippen maant ons tot stilte voor de dood die buiten heerst voor het donker dat wij vrezen. Ares de brute god die geweld verstaat de humaniteit monddood maakt terwijl het lange lijf van een slang giftig om zijn armen sluipt Chaja een vrouw uit Eros en stof geweven laat tijd en taal voor…

hoe wij steeds vergeten wie we zijn de oertaal van het hart tot stilte manen tot het breken van het licht hoe we leven blazen in manke mythes tijd in de schaduw loert we meedogenloze taal leren spreken hoe in onze ogen het menselijk tekort bevriest in winternachten geweld levens aan stukken rijt een vloed van tranen tederheid bevrijdt…

wie zaten hier aan deze diep gezonken tafel? vulden zij zonder eind tijd of vaste vorm gedachten met water en hun dromen met saudade? voelden zij de vervoering van het leven? zagen zij het vuur aan de nachtelijke hemel? wisten zij van tirannieke goden elementen die altijd gaande zijn? dat oneindigheid slechts water was…

op deze levengevende aarde verzamelen mensen zich voor de laatste Tasmaanse tijger wie ziet het trage sterven? het gekooide dier drentelt van links naar rechts danst getralied een schuwe vergeefse rondedans uit wantrouwen en wensdenken weven we een lappendeken van mythe waarheden en complotten wekt de mens de Tasmaanse tijger copy-paste…

je zegt: we zijn niet alleen hier zijn ook degenen die er niet meer zijn zij zijn erbij als we slapen spreken denken of zwijgen ik zie je gezicht ingelijst onaanraakbaar dichtbij je ging me voor ik ben bijna voorbij…

De vale gieren Boven de kalksteenrotsen Wirwar van vleugels Het schorre gekrijs Weerkaatst door de bergflanken De strijd om het aas Dan in harmonie het verscheuren van de prooi Alles heeft zijn prijs…

de kromgetrokken man verdween meer in zichzelf de dunne hand omknelde de wandelstok hij liet ons het uitzicht op de haven na en het asgrauwe bankje mist iemand zijn verdwijning de stille aanwezigheid op het asgrauwe bankje met uitzicht op de haven?…