Netgedichten

netgedicht (nr. 83.903):

een droevig woorden-walsje

op deze levengevende aarde
verzamelen mensen zich
voor de laatste Tasmaanse tijger
wie ziet het trage sterven?

het gekooide dier drentelt
van links naar rechts
danst getralied een schuwe
vergeefse rondedans

uit wantrouwen en wensdenken weven we
een lappendeken van mythe waarheden
en complotten wekt de mens
de Tasmaanse tijger copy-paste tot leven

we verstoren de levende wereld
planten vlaggen op oneigenlijke gronden
met achterlating van natte hondenlucht
in de schemering droomt de tijger het laatste maal

zijn schapen-droom
zien wij de hemel in winterduister
die uitkijkt op een lege plek
in doodse rust ?