Alle inzendingen van J.bakx

Harlekijn draagt een kap met bellen zijn stem slaat over als hij in volkstaal rapt over zijn panorama op de wereld de wereld op zijn kop om zijn middel draagt hij een koord waaraan een kleine spiegel hangt die ritmisch meedanst als Arlecchino spreekt op de maat van muziek de mensen keren hem de rug toe als de snelle satirische…

De bomen broos van ijs hoe verdragen zij het diepe geweld van de aarde? Onder de ijsvelden trillen weidevelden van een vergeten diep verlangen. De goden rouwen om vernietiging en dwalende doden Wij bouwen een grafkelder voor het opslaan van ondraaglijke herinneringen. Zullen we binnenkort alles tussen de regels vergeten…

De dag dat jouw liefste voelt dat het leven binnenin net als jullie halsreikend naar daglicht verlangt De dag waarop de wereld haar woorden wikt belangen weegt soebat over steun of vliegdekschip De dag waarop jij de liefdes van je leven verliest de rode lucht inktzwart kleurt dat is de dag dat alles niets werd…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

als de zeearend boven het wad zweeft en de sperwer uit het bos tevoorschijn schiet klautert zij zonder klimtouw de hoogste berg op als de albatros te pletter vliegt en de kiekendief een kikker grijpt ligt zij lethargisch dagenlang in bed terwijl een leeuwerik de hemel bekleedt en de kievit boven de polder buitelt zingt zij op straat het…

de vogelman sprak niet over liefde wilde niet dichterlijk zijn hij was niet blij met een gebroken strik met de ontkomen bijna dode sijs de vogelman was niet uit op doden leestekens wilde hij nalaten sporen achterlaten het gevederde van zijn merktekens voorzien de vogelman god in het woud de ziel gevangen in zijn eigen strik…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde slechts naar zijn pratende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze knikte ja en nee een flauwe glimlach zo nu en dan het was niet dat ze bleef zitten na het gesprek…

voor een dwarsliggend mensenkind in de wieg gelegd om aan rust en roest te knagen is de krib al gauw te krap enfant terrible dat in beweging groeit als de verst afdwalende tak van een stam de dwarsdenker doet de wereld kantelen scheurt zich los van alles wat altijd al zo was een bevlogen rebel overstijgt de kasseien ontregeld…

Ik Ares moedige zoon van Zeus en Hera god van oorlog en geweld iemand moest het zijn ik spuw vuur als mijn paarden. Dit is de arena waarin jullie en ik hetzelfde van mijzelf zien en weten De Anderen zeggen: hij is impulsief ontembaar wild zijn naam draagt de geur van bloed. Hij vindt iets anders van zichzelf dan wij. Dit is mijn blinde…

Ariadne, slim moedig hulpvaardig zo vast en zo zeker verliefd. Maar Fatum trekt het zwaard dwars door huid hart en liefde heen Eenzaamheid dat veelkoppige monster houdt de prinses in haar greep. Ariadne, je geliefde liet je achter vind jij een uitweg in het helse labyrint? Het noodlot heeft gesproken haalt malend de schouders…

de witte duif vliegt niet meer stille apostel van vrede liefde en hoop wacht vleugellam op een tak van de oude boom wie hoort de aanhoudende mantra’s van zijn droeve koeren hoort iemand de schreeuw verbijsterend jankend gehuil in vermoeide vleugelslag verlaat de vredesduif zijn oude boom zal iemand hem zien iemand hem horen…

In het grote blauwe woelen van de wereld schitteren okergele Zonnebloemen in een vaas Hun uitgesproken zeggingskracht in drie tinten geel bijeengehouden Door moederlijke troostrijke armen zachtjes wiegend in ongeschonden samenzijn…

Op de fiets van hier naar Tolstoi blijkt alles anders te zijn Opgetild uit alledaagsheid uit de raderen van de tijd De fiets wipt uit de groeven weg van de wereld die ik ken Peddelend op het stalen ros van oorlog naar vrede. Van kindertijd naar de mazurka met eerste liefde Sonjetska. Denkend aan Anna K. haar liefde haar schuld…

Mind your step jouw reiziger gaat vertrekken maar jij komt liever ergens aan. Watch out voor het leven zonder liefde een bodemloos bestaan. Je zwaait hem uit misschien In sluiers van verdriet een gat in je hart. En je slingert tussen zwijgen en spreken zwijgen mythische tranen komen van ver. Alles is ver en verhalen nog verder…

Bedolven onder diepe lagen van het leven Voert de pen ons naar zanderige verre woorden Een wolk schuift over het land als de weemoed in ons kruipt Het verstilde wachten tot sterren in het vangzeil vallen Hoe het water ons laat gaan hoe we vechten In zinkende tijd met verwaaide woorden naar de lichtste stilte…

Verscholen achter luiken woont een ondergeschoven leven in de holte van zijn kindertijd. Diep in de kinderborst dwalen zeven huizen woelen verzwegen namen. In de schaduw achter het gefluister van grote mensen gaan bange geheimen schuil. Het daglicht botst tegen bemoste groene blinden de wollen bal in de kleine hand geklemd.…

En we zagen hoe jij de berg op fietste een slingerend stipje van je overbleef je loste op in de geselende wind geruisloos verdween je in de rusteloze afgrond hoe je onzichtbaar telkens de berg op fietst En hoe we vergeefs turen naar een bewegend stipje dat door de bergen rent…

als ik je postuum voorlees wil je mij dan horen al ben ik er niet bij als je mij dode dichter niet vergeet mag ik dan in je verwondering leven als je mij in stilte tot je laat spreken mag ik je soms dan opnieuw ontroeren mag ik dichterbij jou zijn in nagelaten taal zou je dan de toon van je hart verstaan?…

voor bijna alles bang ligt zij in het zware gras er is geen tijd alleen maar duur de pijn van het bewegen bomen wringen zich uit de aarde een witte onweerskleur doorklieft de lucht haar schreeuw zo luid zo rauw zo bang in het zware gras waar de nachtduivel zich verborgen had…

ik was je herhaling van zetten Da Capo ik was je vraagtekens van je gezicht ik was je opnieuw vanaf het begin ik was je achterwaarts begrijpen ik was je Andante zoekend naar de weg ik was alles wat jij was wat ik was alles wat wij waren vanaf het begin Da capo al Fine…

Schichtig kind kleine vogel gekortwiekt alleen in dromen verstrikt dribbelt gespannen van hier naar nergens heen. Kunnen vleugellamme vogels huilen misschien? zwijg onder de zware vleugels van verstikkende ouderlijke vonkenregens. Veilig dromen onder de tafel over echte ouders zij zullen haar halen als vogels met gespreide vleugels…

droom de vogel die zijn vleugels spreidt het hart dat haperend klopt droom het blauw van de bergen jij die naar binnen keert droom aprilregens tijd die verdampt droom de bloesem-pracht die zacht op je haren valt droom de vogel…

zij is stilaan oud geworden zilveren haren verdwalen op haar smalle schouders met het Largo van Ombra mai fu in de oren tooit ze zich in de schaduw in haar vechttenue met een fiere all season jas ontmoet zij de wereld die almaar groter wordt in een taal die nauwelijks hoorbaar is met niet aflatende verende tred treedt de dood haar…

een kind staat stil en zacht in de tuin van donker zwijgen een stoet van beelden trekt dwars door het kinderlichaam voorbij in de warreling van de zwarte nacht scheidt het stilzwijgen haar van de dingen het barsten tot scherven de waanzin van woorden een kind gehavend in de tuin van donker zwijgen stil en zacht…

nog in leven schrijf ik je in schaarse tijd mijn dodemansbrief het laatste schrijven van een bijna dode man kort weloverwogen en helder moeten mijn woorden zijn bied me het is bijna zover bied me een vrije doortocht verleen me een vrijgeleide naar Hades’ rijk laat me zacht tot stilstand komen druk als zorgzame custos…

Hij mag niet teveel prikkels het is beter voor hem om op zijn kamer te blijven Nee breng hem maar niet naar de huiskamer hij krijgt het eten op zijn kamer Vijf zwijgende mensen aan tafel waar spaghetti bolognese wordt uitgedeeld Een vrouw aait haar poppenkind op zijn eigen kamer dat is beter voor meneer Een ander woord voor in…

in jou in mij stroomt bloed hetzelfde rode mooie bloed vertel me wat ons bijeenhoudt tussen zondagmorgen en zaterdagnacht we raken elkaar zonder elkaar te zien het leven en de dood houden ons bijeen evenwicht en teloorgang zijn schitterend paradoxen kloppen niet… op het eerste gezicht…

landschap was jij hier ademde jij hier niet was jij niet onbegrensd? landschap van sterrenfonkeling sluimerende bomen bergtoppen in mist gehuld landschap van gekleurde wolken moedeloze hemels drager van mythen en sagen landschap van haver en rogge eindeloos ontvouwen van nabije dingen en verder weg landschap was jij hier ademde…

ik moet je nog zeggen dat je moet leren zacht te zijn ik moet je uitleggen je bent niet alleen, je bent alleen onderweg in een harnas van beton een weg die nergens toe leidt hoe oud ben je nou? je grijnst en grinnikt maar je weet precies wat ik bedoel je moet alleen nog leren om zacht te zijn niet alleen te zijn…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…