Alle inzendingen van Jacques.

De kaarsjes branden, de kerstboom geurt, een kerstmenu met groente al dente. Maar toch, het weer dat kwakkelt en zeurt, wekt diep in mij de heimwee naar lente.…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…

In de gang van mijn leven, hier en daar verduisterd, was jij heel even het baken, dat weer richting gaf aan mijn weg. Als geschenk alleen jezelf, zomaar een bezoekje, spontaan en welgemeend, als mens, die weer voeding gaf aan mijn geest. In de spiegel van je ogen ontdekte ik mezelf en ik herkende het licht door je hart gekaatst…

Door al wat leeft gevoelde ik mij verlaten En nergens was ik en met niets tevreden; Elk haatte mij, zo meende ik, zonder reden: Ik leed en kon de lieve haat niet haten. 'k Verlangde en wist niet wat; ik heb gebeden; 'k Zag al wat slecht was, vond natuur verwaten* En ijdel 't leven; wie een lach bezaten der domheid kroost, die ketterleer…

En honderdmaal verklaarde ik mij, doch, neen, Zij hoorde 't honderd malen niet, want ogen Verstaan de taal, die zwijgend spreekt, alleen.... En ach! haar ogenlach bekroont mijn pogen! Bij haar werd droefenis en lijden logen; Mijn mond moet dus bekennen, wat ik meen: 't Is, dat ik mij, toen me oog en lach bewogen, Als een, die doet, hetgeen…

Een waterval, gestremd in 't vallen, bomen, Verstijfd bij 't wortlen in de holle schacht, En schepselen van duizend nare dromen.... 't Is alles dood en steen en ijs en nacht. De geest der hel, die dit heeft voortgebracht, Doet vloek en klacht door lege stilte stromen: Gij, rijk der tranen, waar de dood slechts lacht, Baart angst en…

De vedel zingt, waar roos en wingerd-ranken Verliefd omhelzen 't huis des akkermans, En gloeien in de avond-purper-glans, - En twintig menschen rijzen bij die klanken; Het avond-maal heeft uit: van dis en banken Verdween der jonkheid blij geschaarde krans, - De vlugge voeten reien zich ten dans, En de arm buigt om de leesten heen, de slanken…

'De dieren, onze vreugde- en leed-genoten, Zijn onze broeders, maar niet, zoals wij, (Daar zij ons niet beheersen kunnen) vrij; Hun leven is, als 't onze, uit stof gesproten. Dit weten wij, maar 't is ons niet ontsloten, Niet of zij weten van der stof waardij. Zij denken en herdenken; nochtans, zij Vermogen niet, als wij, 't waaróm te ontbloten…

Men zwaait de bodem met veel zwier, totdat hij dun wordt als papier. Een bijna heilig ritueel, maar ook een bron van veel vertier. Tomatensaus, liefst niet te veel, kaas, champignons, gehakt of heel. En soms wel een seizoen of vier, ansjovis, uien of makreel. Italië, voor jouw primeur bleek ras je zonnig land te klein. Men bakt hem dus…

Haar beroep, het oudste maar lang illegaal, is nu ingebed in wettige perken. En al snapt ze de regels niet allemaal, ze kan niettegenstaande werken!…

Na dagreizen slaap komt denken vermurwend een diep mes langs achter in mijn ruggemerg en haastig breek ik je binnen en word geboren genezen gedragen hersteld in een oogwenk reuk: een lichtende ingeving mijn huid wordt bevleugeld met tastzin smaak komt als bloed in mijn mond staan gehoor breekt door het netvlies van mijn oren de morgen…

Ik weet nog je ogen en je lach de wind blies zachtjes door je haren Ik weet nog goed waar wij toen waren je was mijn ideaal Ik weet nog de dagen dat ik naar je keek een droom was plots’ling waar gebleken De dagen duurden soms wel weken je was mijn ideaal Liefde kent geen tijd als ogen warmte stralen Liefde kent geen tijd als handen kracht…

Eens zag ik om mijn liefde sluiers glijden, En toen ze omhuld bleef, is mijn vreugd gevlucht.... Thans zijn de raadselnevels blauwe lucht, Die zich aan 't aangezicht der liefde vlijden.... Nooit zal mijn weeldekus uw wang ontwijden, Uw huivrende aanblik is mijn eêlst genucht: Woonde er begeerte naar u in een zucht, Zou 'k dan u aan uw minnaar…

Het duister doet de tinten samenvlieten En dekt met fulpen nacht het schel azuur. Nu gaat de glimvlieg heen en weder schieten Gelijk een star, gelijk een dansend vuur. De stilte bidt. Een tempel is natuur En de aard voelt zich met vrede als overgieten... Het is de zelfde heilige avonduur' Als toen ik 't eerst heur aanblik mocht genieten.…

De nacht week in het woud, en, bij haar vluchten, Heeft ze op struweel en roos een dauw-kristal Geweend, dat glinstert in de zon, en zuchten Luwt ze uit het woud langs berg en beemd en dal. En dáar, op 't smalle pad, in hoger luchten, Ontwaar ik haar, die wuift, mijn ziel, mijn al... Doch uit mijn hart rijst naar die hoge luchten De…

Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. ( --------------------------…

Gelijk een schaduw grauw, schiet de forel, En schielijk, uit de zwarte nacht der stenen, En ijlt de bergstroom ver vooruit, verdwenen In 't rimplend zonlicht, dat daar flikkert schel. En zie! ginds springt zij uit de klare wel, En glanst van zilver, door de dag beschenen, Doch plonst, dat vlokken spatten om haar henen, Terug, in 't vlietend…

Nu voort! Ik zag haar weer, maar om te ontdekken, Dat weerzien zien is, wat ik altijd zie. Lang bleef aan haar de blik gekluisterd, die Ten elke tijde rust op hare trekken: Steeds toeft zij, waar ik ben: nooit is er, wie Een liefde, minder hoog, in 't hart kon wekken, Dat, in die gloed gelouterd van zijn vlekken, Vereend met schoonheid, werd…

Dé grootste liefde, die de mens kan nopen, Noopt ook der werelden talloos getal Het hart der zon te zoeken, dat hen zal, Vol wreedheid, smachtende om zich heen doen lopen. Zó zwerven ook om 't vuur, dat gloeit in 't dal, De wolven van het woud in donkre hopen, Die smachten daar in bloed de muil te dopen. Van zonnevuren wemelt het heelal.…

Met weekblauwe ogen zag de oneindigheid Des hemels naar de donzen rozenglans, Waar Zij in daagde: een breed-gewiekte krans Van zielen had zich onder haar gereid. Een geur van zomer-bloesems begeleidt De zang der zonnen - duiven - die heur trans Doorglóren in eerbied'ge rondedans Om Haar, wier glimlach sferen groept en scheidt; 'Schoonheid…

Hoe minzaam heeft uw kozend woord geklonken, Uw zilvren woord, maar àl te goed verstaan! 'k Zag in uw oog een glimlach en een traan, Blauw bloempje, waarin morgenparels blonken; Gij wijst mij naar de Moedermaagd, ik waan Mij in aanbidding voor haar weg - gezonken.... Daar voel ik me eindelozen vree geschonken: Ik zie naar háár - Mathilde,…

Vóór ik haar had gezien, was dof en koud De zomerse natuur, zo warm en licht, - In 't beekgeruis hoorde ik geen stille kout, Voor mij was bloem noch star een zoet gedicht; Haar lief te hebben, werd mij tot een plicht, Toen ik haar 't eerst en lang had aangeschouwd, - Elke ademtocht was slechts aan háar gericht, - Zij scheen me éen enkel wezen…

Sonnetten! nu der mensen oog zal staren Op u, en elk zal vonnis wijzen mogen, Die denkt, nu bigglen tranen uit mijn oogen, Die, in de toekomst, lof en schimp ontwaren. Daar zijn er, die als schoonheid niet gedogen, Wat zich als groots hun niet wil openbaren, - En wijken zie ik reeds, in brede scharen, Wie 't schone in 't kleine alleen houdt…

Klinkt helder op, gebeeldhouwde sonnetten, Gij, kindren van de rustige gedachte! De ware vrijheid luistert naar de wetten: Hij stelt de wet, die úwe wetten achtte: Naar eigen hand de vrije taal te zetten, Is eedle kunst, geen grens, die haar ontkrachtte; Beperking moet vernuft en vinding wetten; Tot heersen is, wie zich beheerst, bij machte…