Alle inzendingen van Julius

voel eens hoe de wind waait als lange tijd geleden hoe zacht hij spreekt en aait langs je haar hij draagt de geuren voorbij mijn inademende neus ik heb het gemist, zoveel jaren; de lach van de lucht het zicht op licht zomaar, zonder op enige bedoeling te varen neen, ik heb mij niet vergist het raakt even aan geluk en zo intens…

hier ben ik weer terug van weggeweest was spelend op zoek naar een andere sfeer bad mijn muze opnieuw kleur te bekennen of op zijn minst rijmloze ingevingen zo te schikken dat ik mijn inborst mocht herkennen de bloesem was niet inferieur; van mindere kwaliteit maar het zaad bleef ik zelf het heeft niet tot…

als de morgen ontwaakt nadat mijn ogen rust vonden in de eeuwige nacht die, indien ongestoord, een flits is van twee tellen of een fractie tussen een trage inslaapouverture en een vermoeiende finale welke laatste op weerstand lijkt om resterende hoop bij elkaar te rapen die door dromen is platgewalst en pas na het ochtendgebed van…

heden is overleden onze juffrouw tok onder druk van medebewoners werd zij door ieder aangerand en toch gemeden zij tobde al lang met haar tenen aan iedere poot wildgroei bleek haar deel maar ondanks hoger ingrijpen werd het haar te veel vanochtend tegen onze kloostermuur rond tien uur werd zij ontzield aangetroffen de ogen nog geopend…

naar het schijnt ben ik niet anders te bewegen de schakende hand zet de stukken toch daar waar een ingeving landt schaven aan taal verschaft wel een nieuwe maat maar wijn moet lyrisch rijpen langs de weg die de ziel slechts kent en ik me op overgave verlaat die vaak zo moeilijk went weer blijkt maar eens dat een dichters dood…

is mijn restwaarde gelijk aan de voorbijgaande geur van een afgebrande lucifer op het houtwerk is de kop rood en tijdelijk voornaam tot het zwart is hij even een ster als ik ben opgebrand blijkt de eeuwige roem reeds te ver die was al eerder naar de maan…

ik wil je niet schreeuwt de eeuwige luidspreker aldoor repeterend naar de doofgeraakte ziel van het kind je bent niets of gelijk aan gesloten ogen je zal in een leeg zwart huis zijn dat traag groeit vol honger naar links en rechts maar zonder licht en rozen in het haar ademen voor jou is luisteren naar litanieën van vals…

nopens mij valt veel te zeggen nog meer zwijgen is wellicht een raad wanneer ik de zucht omvadem naar het aardse als de buiken en knopen van van een trillende snaar driftige honger doet mij zweven tussen de schimmen door soms veredeld en gemengd met eisen van de geest of zal het zo zijn dat het wezen daartoe van nature buigt…

morgen, luttele uren van heden zal ik nieuw licht ontdekken is hoop de kleur van kwetsbare harten in verwachting waar eens alles gelijk liep in evenwicht met de seizoenen van struiken en bladeren en waar de koude dood sluipend, ondergronds op weg ging naar een aardse wedergeboorte lijkt alles omhuld met de valse zucht…

ik depte lente tranen met een zachte doek zij zochten een weg naar buiten toen regen én zon mijn geleide waren het was even luchten na een lange donkere nacht en mijn gevoel slechts eentonig de partituur kon bedwingen het was ingekapseld in een klank van afstandelijk dreunen ik depte overjarige tranen totdat het tere…

het was een ochtend in Godelieve ter Hoeve dat ik werd geraakt door de glans van jonge witte snaren het schitterde zeldzaam helder licht op die dag waar een wijle de zon meende te heersen en ik haar gratie in volheid mocht aanschouwen die mij optilde in hemels riekende geuren waar heur grote ogen diep baadden in jeugdig lentevocht…

ze raakt volledig ondergedompeld in de glorie van een geboorte woorden in haar soort blauw gekozen gaan van mond tot mond van hand naar hart daar boven als in de hemel ergens onder de stompe toren in het Vlaamse land verschijnt, haast ordeloos, een ongenummerd boek omrand met ijzeren staven van oever naar oever ik lees…

even leek het dat jij me kende jouw hand raakte mijn arm het was een herinnering die mij verwende…

wat voegt dit nog toe vraag ik me af herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons…

eenzaamheid kent vaak een verleden hoe men ook de steen des aanstoots zoekt in het heden in liefde in haat de pijn kan niet worden vermeden de bezeerde ziel is dan blind, soms dagen en nachten lang men voelt zelfs niet door wie men wel wordt bemind het zijn uitzichtloze momenten in een aards gevang…

hoop legt een kleed over adem van vandaag waaronder verlangen broeit naar alles; in beelden, in geuren en kleuren of iets omgerijmds dat nog vaag is omschreven en in mijn grijze cellen zoekt naar zin het kan liefde zijn of de wedstrijd van morgen, ook God wacht zeker op mij komend bezoek dat mij middels wederopstanding uit…

gelijk de klepel bungel ik de grootste afstand, heen en weer ook nog eens op de verste verte van boven in het ritme van mijn tijd het is als rust in riet schommelend langs waterstromen laat mij maar en zoek niet ik draag de morgen in een enkel woord de avond in mijn hart…

* uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * voor het laatst keer ik dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment…

waarom vergroot ik het gras uit terwijl het groen is stook ik liefde op als het hout nog smeult en kijk ik diep het heelal in avond na avond om maar niets te te kunnen zien terwijl het grootse zich voor mij ontvouwt ik doe dat al sinds mensenheugenis…

met vorst aan de grond en de lentezon die mijn ogen zoekt tussen stammen door denk ik terloops zou een ijsheilige zich zo voelen: koud op aarde warm in de wolken het leidt me af van de zwaarte en laat mij zweven in ochtendgedachten die vol van leegte zijn als dan ook nog drie honden mij begroeten geleid door een schone maagd…

het duurt maar even zei de beul seconden, twee in getal langer zal je niet hangen de nek is op meer niet ingesteld het lijf kan ik nog verlichten door u naakt te laten gaan wellicht dat we een flits aan tijd kunnen toevoegen doch de hoop zal daarin de angst niet verschuiven het denken is immers verward en verdoofd dan wel onderhavig…

lente lente lente Deo Volente dan springen de knoppen open nog sterker ik zie ze al het groen ontworstelt zich aan cocons in verlengde vingers van uitgestoken armen dik en dun lang en kort sprietig of uibollig * ik trap in hondenpoep vers gelegd op paden die door de nieuwe toekomst slingeren met een reuk zo pril…

ik geef je te eten toch blijf je vol honger te drinken maar dorstig zoek je aldoor in diepe putten als de ziel en het lijf naakt zijn geschuurd doet iedere bevruchting zeer het spiegelt de liefde als onhaalbaar maar is ook vaak vertekend door verwachting alleen zijn wil zeggen: ik ben de brug naar buiten kent dan…

verwacht nog niet het grote ik ben pas op de ongeboren grond net omgeploegd en verlost van vergeten ouderdom o ja, omgeven door ringen van jaren in bomen en gestapelde bladeren al rottend verbindingen leggend tussen houten torens zij nemen wind uit zeilen en scheppen rust voor bevruchting door zaden een teder fundament…

het licht is snel donkerte nog vlugger dan een schicht ik warm mij op aan nummer drie van de schakelaar en werk de lijst steeds meer af eer ik de naam van het kind noem mijn aarde krimpt alsof mijn glazen beslagen raken het gevoel onderscheidt zich niet meer van de smaak van wortelen slechts een verschil in…

mijn lente groeit alsmaar meer grijs waar de aanwas zich vaker dunner vertoont daar kent zijn oogst in toenemende mate een schrale bloesem op weg naar eeuwig reflecterend zonlicht menselijkerwijs gesproken…

voel jij ook al, buiten dan, de prille schijn van een nieuw begin de herhaling van voortgang, de finale van de dood ik zeg maar, even ontwaar ik kleuren die als geschilderd verschijnen dus bruin, rot en zwart luiden de klokjes jubeltonen die onhoorbaar klinken over de doffe grond van gevoel vergetelheid of gedempte temperament…

het was mijn vale jas wellicht nog door vader gemaakt van kleding in ruste of in overgang naar een tweede kans ja zo was nog die tijd en stond eens voor de Kodak niet meer wetend wie de spieker was ik was mijn vale jas met grote herenknopen op een kinderdracht waar mijn hoofd, bleek getint, uitstak boven volwassen revèrs wat…

soms schreeuwt het kind in mij hou me vast kruip toch in me als mijn kind weer wordt weggetrokken in de wereld van pijn verlies en weg, ver weg zo dichtbij weg kom lieve nestel nog even in haast verloren gedachten maar gekerfd in de eeuwigheid van thans, gister en de onmogelijke vergetelheid ik heb je zo warm overweldigend…

zou ik je wel bij naam willen noemen of schreeuwen over de kade waar ijzeren schoenen van houten karren kletteren in een oceaan van lawaai ik vaar de haven uit onder een opgeheven brug handen als geklonken aan het draaituig waarvan het hart niet klopt omdat de richting door vuisten wordt gekozen mijn rug schermt…