Alle inzendingen van Kees keizer

Het stille woud kent een vreemde vloer er heerst een zonderlinge gewichtloosheid alle seizoenen worden samengeperst in die sobere kleur van vergankelijkheid Voordat het licht verspringt naar de tint van de oorsprong vloeit alles bijeen de doden hebben hun mantels breed uitgespreid de snit verwijst nog naar de drager oogappels…

Sinds Dodenherdenking reis ik mee met de Mei-Express in volstrekte stilte met de gestorvenen om ze levend te houden Alleen zij verstaan het onhoorbare zij weten Ze voorspellen mij het loon voor dit gedenken: eerst hoon en beschimping daarna het negeren van mijn beeld tot slot de censurering de eliminatie, de wegzuivering zij…

Holle ogen in schamele karkassen de winterjassen weggerukt markeringen zijn aangebracht uit de hemel gegriste sterren pijnlijk zichtbaar in hun ziel ge-etst Met ijle rompen en kale schedels wachten ze op het bevel voor de eerste stap naar later Ze reizen zonder vervoersbewijs de locomotief rookt weg nu zij nog, doch ze weten niet…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

Dat lome, luie licht ronddwalend in schemeruren waarin honden van rondom de nacht aanblaffen de dagwarmte zich rept naar de onvindbare slaapstede en een vroege ster binnensluipt Juist dat late licht vindt - zonder enig zoeken - achter uitdovende dagdromen en in de onkuise hoeken van mijn zevenkantige cirkel steeds de verborgen weelde…

Aan het kruis of aan een draadje met een doorboord lichaam in de schaduw van alles wat liefde was Het blad sterft weg kent geen Pasen leeg blijft het sterfhout achter de toeschouwers huiswaarts zonder te beseffen.…

Aan mijn voorzichtige voeten dwarrelen ze voorbij sterrenstelsels in schemervelden ze vallen stralend uiteen om opnieuw te verrijzen in het universum van naderhand Twinkelen past alleen in duisternis en in witte pronkgewaden door onzichtbare straalstromen spatten ze als kiemen uiteen Het afleggen van het oude leven om te herrijzen in…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

Elke druppel, blinkend en puur meldt zich bij de onzichtbare richel om mee te reizen in een stortbad op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we…

De aanloop naar de finale zweemt grijs een roerloos pad als laatste weg de onnutte palen spreken zich niet uit laten immer door wat verder wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

We blijken tijdelijke versierselen op het pad van de tijden elke streling van ijle luchten iedere zucht, zelfs van verlichting beroert en beweegt ons Het verblijf tegen de steeds wazige achtergrond is een sobere ankerplaats een lichte trilling slaat ons op drift elke dag een gevaarvolle kust zonder markering Voor even een sieraad…

De winterzon van gisteren is heden nog altijd dezelfde verspreidt nu stralen van licht in een andere hoek over onze zachte ronding Alle sneeuw is verwaterd van maagdelijk naar transparant dwars door alle seizoenen ligt het landschap er onveranderlijk in oplopende graden van warmte Vandaag zwaait de jonge lente de oude winter vaarwel…

In de ledigheid van lucht zijn er volop bochten om ons in te wringen een onmetelijke ruimte zonder weerstand of verzet Een smalle basis een breekbaar draadje het meest wankele evenwicht het is genoeg om rechtop naar de hemel te reiken Tegen onze bevlekte achtergrond schieten we nietig en vluchtig op we denken hermetisch met een doorzichtig…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…

Arm land in verval woud op vreemde bodem een surrogaat wildernis op getemde baren Wanhopig trachten stammen bos te zijn een steriele rechtlijnigheid verraadt de schijngestalte gereed voor het wegkappen Door de wonden toucheert heilzaam licht de romp wegkwijnend in eeuwige schemer Pas na het vallen de warmte over hun liggend lichaam…

Tussen kei en korrel – leden van één lichaam - sluimeren eeuwen van gestaag verloop Twee gedaantes aan de uiteinden van tijd krijgen nieuwe maten bij 't wassen en slinken Er is geen verliezen of winnen voor wie afstaat of opneemt De wind waait bestendig van een oeroude vorm naar een nieuw volume.…

Gesluierd ontwaakt de dag - zacht en half onzichtbaar - bewegingen dommelen nog laten duiven dagdromen De nevel verpakt in flarden de waarheid van deze morgen dempt genadig de gebeurtenissen die ik zo moeizaam verdraag De mist ontneemt mij het zicht op de gevolgen van de nacht ik erken de wijze waas als baas en slip dankbaar in deze dekmantel…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

De grootste vrees van nevels en sluiers is de dans van een storm die het dode hout komt wegblazen Wij zijn veelal door een dwaze waas getemd doch blijven van binnen helder en ongeremd In schimmen soezen wij in onverwachte vertrekken in dampige dimensies totdat de onbeweeglijke dood transparant opstaat.…

Geen herfststorm waait ze weg ze breken niet in vrieskou met de seizoenen kleuren ze mee raken akkers en velden wegen en watergangen Alleen voor de nacht vluchten ze dan schuilen ze onzichtbaar draven ze door dromen wachten op het ontwaken om als snaren te vibreren.…

Ongemerkt wil ik mij op het roestbruine herfstbed naast je schikken om de pijn van het breken de angst bij het vallen met je te delen Je slaapt hier om te sterven een ijle lijn scheidt je van onzichtbaarheid draden van wit zuigen toverachtig het houten hart weg Ik laat je hier stil achter – in de verademing – gun je weer terug te…

Zwaar is het zwerk boven de onbestaanbare gepentekende silhouetten Ik betast de lome lijnen van deze fantoombomen uit een verloren Oriënt doodstil verwoorden ze wat onuitspreekbaar is Met gesloten ogen verlaat ik het veld van verbeelding met deze momentopname voor de eeuwigheid.…

Zoals poëzie begint een opwelling in een leegte aarzelend een eerste woord Een primaire zet verschuift het beeld dwingt tot een opvolging beperkt de keuzes Gedachten en vergezichten vinden verbindingen met het onverwachte Veel blijft onbeschreven kleurloos en open ook één snede van de zin vult ganselijk en volleerd.…

Dit vroege, oude land kent een andere stilte vindt lagen van oer terug en zingt het water stijf Het is er onverwoestbaar breekbaar, terwijl in de verte een kind huilt en een wolf en de wind De schaduwen lang en jong in vloeiende beweging uit de uren van duister gerukt om te wenen en te helen.…

Een eindeloos luieren op watergekoeld schuurpapier met gesloten ogen verdampen op het wad de grenzen water en zand slikken de kim voor even weg De wind etst beelden in strandgeel en zeehondengrijs schuren hoeken rond stormvrees is een mensenkwaal niet voor hen die in golven huizen of in het water dat goden draagt.…

Langzaam loopt de dag leeg op de vage grens tussen vloeibaar en de zoom van het begaanbare nog eenmaal vul ik mijn hoofd met het jongste van de schemering De schakeringen van de hemel etsen markeringen in mijn hart een schaduw verdrinkt in duisternis de ongepolijste ijle waterdampen hangen stil in stervend blauw Het slapende water raakt…

We laten ze niet achteloos liggen nadat ze zijn gevallen onze dierbare medemensen ze zouden er trouwens niet fraaier op worden Voor het finale vallen wel links laten liggen later toch mee prevelen in krokodillentranen aan de rand van de aarde Geknakt majestueus hout kan zonder monument dat is het zelf bij nacht en ontij om mij te…