Een treffen

Ongemerkt wil ik mij
op het roestbruine herfstbed
naast je schikken
om de pijn van het breken
de angst bij het vallen
met je te delen

Je slaapt hier om te sterven
een ijle lijn scheidt je
van onzichtbaarheid
draden van wit
zuigen toverachtig
het houten hart weg

Ik laat je hier stil achter
– in de verademing –
gun je weer terug te keren
in de aarde waaruit je
eens teder oprees

om mij te ontmoeten.

Schrijver: Kees Keizer, 13 januari 2011

c.keizer72upcmail.nl

Biografie van deze schrijver

wit hout stil

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 9 stemmen 465