Netgedichten

netgedicht (nr. 37.012):

Een treffen

Ongemerkt wil ik mij
op het roestbruine herfstbed
naast je schikken
om de pijn van het breken
de angst bij het vallen
met je te delen

Je slaapt hier om te sterven
een ijle lijn scheidt je
van onzichtbaarheid
draden van wit
zuigen toverachtig
het houten hart weg

Ik laat je hier stil achter
– in de verademing –
gun je weer terug te keren
in de aarde waaruit je
eens teder oprees

om mij te ontmoeten.

Schrijver: Kees Keizer, 13 januari 2011

c.keizer72

upcmail.nl

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: tijd

wit

hout

stil

3.0 met 9 stemmen

340

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:: Irmlinda de Vries
Datum:: 14 januari 2011; Het verlangen om de dierbaar verlorene weer (in een gedicht) tot leven te wekken, heel mooi gedaan!

Naam:: Marije Hendrikx
Datum:: 13 januari 2011
Email:: maryama37hotmail.com; Prachtig verwoord, dit liefdevolle loslaten...

Naam:: pelgrim
Datum:: 13 januari 2011; bijzonder mooi gedicht! Bijna als een ode aan het leven op het sterfbed :)

Naam:: pama
Datum:: 13 januari 2011
Email:: pebmartenskpnmail.nl; In de tijd vervallen stoffelijke zaken weer tot de oervorm, in moeder Aarde. Heel mooi gedicht

Naam:: annabel
Datum:: 13 januari 2011
Email:: annekestziggo.nl; Heel graag gelezen!

Geef je reactie op deze inzending: