Alle inzendingen van Kees

Het terras van onze villa is opgenomen in het lila van de baai. Rapallo en Sestri liggen aan de voet der bergen te trillen in de zon. Palmen wuiven er in de wind en ver op zee deinen de vissers met de blauwte mee Dit is de parel van Ligurië wij gaan de trappen naar beneden om inkopen te doen: olijven, vijgen, ansjovis en wijn, die hier bijna…

Met tedere fijnschrijverij tracht ik haar traan te wissen ik weet dat ze daar op wacht ik kan me niet vergissen Zij laat haar tranen gretig door al mijn woorden deppen zolang ik haar niet stoor met een woord als ‘fierljeppen’ Dan lijdt mijn zender een verlies haar antenne ontvangt niet in het Fries.…

Oud zijn er de golvende heidevelden gekaderd in ontembaar kreupelhout geen ridders meer, geen schurken, geen helden boerenvolk en werklui, nog degelijk getrouwd waar de dennen en sparren zich mengen in het loof geen kathedralen maar kerken met simpel geloof De wegen waggelen de dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad…

Het was een dag van kleine dingen over het water deinden kringen Zeven kuikentjes op rij zacht, liefelijk en adorabel zoals een hoogspanningskabel zoemde het morgenlicht door Mei Zonder spanning of gevaar kabbelde voorjaar door het riet dat lenig boog en hier en daar een watersnip ontsnappen liet Het licht wilde die dag niet wijken…

Vergeeld, vergeten, diep verscholen in een courant vol polemiek bij een prentje van een molen achter een stapel bladmuziek Daar stierven jaren in jouw schoot alleen geraakt door vallend stof een kiertje fluwelen avondrood dat teder soms jouw rug nog trof Ik blaas de tijden van het lijfje spreid onkuis jouw helften open hoor je fluist’ren…

Stilte, uitbundige stilte zweeft vloeibaar in het zwerk over mijn woning en mijn kerk vult oor en oog met kilte op slagpennen met goud vernist gleden schrijnend de wonden binnen verscheurden de lach en het beminnen en hamerden op de satijnen kist de lamp Gods is niet gedoofd al verliest de hemel haar heldere stippen en is ook de dag van…

Tegen alles wat de grond vervuilde was hij de man die flink tekeer ging en hij uiteindelijk zijn baan verruilde voor een plaats in de regering Toen hij na urenlang betoog bedaarde wist Nederland van wormen en de aarde.…

De verweven geest van nar en keizer gromt door het ochtendgloren de ene danst, de ander ongeschoren de keizer narrig, de nar een nachtje wijzer Ontwaak, gij bruid der bruiden hoor toch het morgenluiden ! Stof dwarrelt op van troon en kroon vult de vergulde gangen tapijten dragen hoffelijk het verlangen van licht naar luchter op een gedempte…

Zelden zag ik zo gaaf een huid, zo glad het late lentelicht polijstte al het mat. Het silhouet van het ranke scheepje ontworstelt zich uit de achtergrond streepje voor streepje een reepje dichterbij. Avondstond. Een scherpe hoek scheurt de rivier klieft de bodem onder haar buik rillingen rollen onder het wier tegen de oever. Eenden in een…

Op winterdagen na het stille eten denk ik vaak met de borstel aan de vaat van alle poëzie is hij de maat dat zweer ik op de bloedzucht van mijn neten hij proefde van het water aan de Lethe waar vrouwen syf schonken in ruil voor zaad als waren zij de bloemen van het kwaad van zoete folter leek zijn geest bezeten. Op winterdagen na een karig…

Mijn hoofd, een rots vol letters daar hak ik woorden uit dat zijn soms fraaie spetters zodat ik zing en fluit Dan start ook het polijsten elk randje dat verdwijnt ze zijn om in te lijsten juweeltjes, zo het schijnt Zo bouw ik aan mijn hoogmoed kom van een koude kermis thuis waarschijnlijk zoals reeds bevroed blijkt het slechts kolengruis…

De kaalgeslagen rots tilt de burcht in de nevel Met verlaten trots glijdt de nar onzichtbaar door het geknakte riet. Zijn daden laakbaar rijp voor boeien, ketting, knevel. De weg is traag, schier oneindig onbestemd gebroken zijn hart, gescheurd zijn schamel hemd. Waartoe, waarom ? Hij slaat geen acht op het doorgeroeste ossenpaar dat de voren…

Als palmen op Spitsbergen zo afwezig is haar blik ze wil de ijzige koelte verbergen achter gescheurde ogen vol schrik Elke voetstap wordt moeizaam geplant op de korst van de wond in onbuigzaam land In het boek van veraf kiert een helende ster hier giert alles straf elke zucht van zover een bevroren zicht op het trage smelten vergroot…

O God, hoe lang laat U de val nog duren ? zeg mij waar U ons langs wil sturen. Mijn vermogen te geloven wordt beproefd in het heetste vuur Heer, ik weet U bent daar boven maar ik vergeet U wel eens een uur. Doch na die stille donkere tijden waarin U echt niet meer bestaat voel ik toch Uw hand weer glijden weet ik zeker dat U ons niet verlaat…

kinderen die leren lezen zitten in lokalen uit te rusten van onrustige verhalen er hangt een stilte zoals tussen auto's op parkeerkerreinen en tussen bomen en juf beklimt het podium met wit papier kinderen die leren lezen hangen letters te drogen aan de wanden van de klas in de winter steekt juf de kaarsen aan en kinderen…

Zij trekt het licht als een mantel aan zo gracieus en met een vanzelfsprekendheid van het ‘s morgens opstaan met een grandeur gevangen in verlegenheid onbekend met de glans van het ritueel laat ze niets van de verbeelding heel Elke stap straalt verstrooiend zicht op de gestolde beweging die haar deinen schalks verlicht vergeten of ze kwam…

Er dwarrelt kennis door ons hoofd geen ruimte voor toeval of een wonder geen goden meer, we kunnen zonder de geleerde heeft ons van hen beroofd We knutselen ijverig aan dromen waarin we roemend verder gaan de technocraat verdrijft de vromen bouwt zelf de benen waarop we staan Maar langs de lang verlaten wegen klimt zacht de bede op onze…

Wie kan mij zeggen waar de rozen rusten als de dag breekt waar de duiven slapen als het lichaam smeekt waar zijn de lusten als God wegen gaat verleggen ? Wie durft het te duiden waarin het licht versmelt als de nacht aanbelt waar de engelen waken als de morgen knelt waar huist in mij de held als de doodsklokken luiden ? Wie helpt…

Zo de eeuwigheid in worden gewandeld met gratie van een moederlijke majesteit door de dood terug naar koningin gekanteld een slot op de kelder van alles toch bevrijd Elke trede naar beneden is een opgaan weg van het voltooid verleden sober zijn de laatste schreden geflankeerd door dochters traan Een volk draagt een passie thuis…

Ik stapel gedichten op elkaar tot zware poëziepilaren als stompe torens staan ze daar onmondig voor zich uit te staren Ze spreken stil in toegedekte klanken preken, verwijten of bedanken verduisteren, versluieren of verlichten vergane luister en oranje vergezichten In regels liefde en relaties staan tedere letters, zwoele spaties verwarrende…

Is het ondraagbare denkbaar en het ondenkbare draagbaar ? springvloed in mijn hoofd onvermoed veel geroofd in de verte huilt mijn kind en een wolf en de wind…

De tuin ontpopt, is uitgehuild nu het licht het duister wegknaagt groeit traag, maar vastberaden het ondergronds vertrouwen naar de blote lenteluchten Een weg terug, een naar beneden, afgesneden voor het geschrokken jonge knoppengroen elke stap gezet in het volle leven voorgoed gezet, nooit meer overdoen De tred van spitters, wieders,…

Hun schelle schaterlach klimt over ’t duin ze bewonen vol trots hun zandkastelen hebben emmers schelpen te verdelen een uit zee zwaar bevochten strandfortuin Het jonge kinderleven is nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor…

Zo diep schaamteloos draagt het immer ruisende rivierwater het vernederde afval langs mijn vergulde voeten ik waad door vocht van diep verdriet en timmer met gebalde vuist de luiken toe van de vazal die schimpend weigert het verre wezen te ontmoeten. Zijn drek is de luxe van stranden van ver weg waar de rimpelloze zee zich mengt…

Hij sprak nog vaak van vorstverlet en over de warme gloed van een briket vroeger was het leven zoet hij had nog haar en droeg een pet In de vrieskou ‘s morgen buiten is de pomp weer vastgevroren op de ruiten kristallen rozen, zonder doornen een boerenkiel met losse duiten Ik zie hem nog de houtjes hakken stapels naast de kolenkit balkenbrij…

In volle vlucht door de vroege lucht als jachttoestellen in een formatie vliegen ze in het vredesteken elke vleugelslag met een gratie die de kribben doen verbleken Het kale water weerkaatst gesnater de sonar van de ganzengroep de uiterwaarden liggen leeg langs de rivier een groene stoep de dijken als lange rollen deeg Eén schamel schot…

Ingehouden adem, een windstilte wakkert de rijzende dreiging aan zonder beroeren trilt een snaar een doffe fles vangt een eerste traan druppels in de oceaan van kilte Gestadig groeit het grauwe grijs over het afkalvend ijzig blauw als bliksemschichten zoeken scheuren wegen naar een versteende vrouw verwarde keizers zinderen in hun paleis…

Het beeld, zo snel en traag haarscherp in flarden vaag zo te vliegen zonder vleugels drijvend op de ijle lucht zonder bit en los van teugels transparant in vrije vlucht slechts hemelblauw als hindernis morgen blijkt al geschiedenis.…

Soms, als het nogal tegenzit en de wind waait uit een dwarse streek het hoofd verward is of het gemoed verhit mijn huid verschroeid is of juist zo bleek dan kan ik geen volzin bouwen Dragonders en karbouwen ! Als de hamer landt op mijn gevoel een mes verdwijnt in het malse vlees een poging naast het beoogde doel en de letters zwieren als…

De winter blijft uit, zoals voorzegd de vogels hebben schijnbaar zonder enige zin - instinctief doch verstandeloos gedreven - in de zwakke zuiderzon hun tooi te warmen gelegd Dit seizoen mag die naam niet dragen geen vlokken, ook geen krakend water dikke jassen met onnodig hoge kragen groene wakken met oeverloos gesnater Ons dorp droomt…