Dodenakker in Wales
Hun schelle schaterlach klimt over ’t duin
ze bewonen vol trots hun zandkastelen
hebben emmers schelpen te verdelen
een uit zee zwaar bevochten strandfortuin
Het jonge kinderleven is nog enkel zand
slechts vaag begrensd door de waterkant
Hun zilte water bestaat uit louter tranen
in de witte aarde gaapt het donker gat
geen oog en hart voor het nabije nat
geen kracht om kinderen te vermanen
De man in ’t zwart verheft zijn stem
spreekt over leven, dood en Jeruzalem
Even stokt het leven rond de branding
verbaasde kinderogen vol ontzetting
het schept een wonderlijke band
dit onbegrepen kerkhof op het strand.
Geplaatst in de categorie: afscheid