Alle inzendingen van Kees

Zuchtend dragen zware balken het plankier waaronder een halfduister oplicht muizen ritselen hun dag bijeen, een mier heeft het dagelijks wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd…

Als een blok graniet dreunden de nachten door mijn hoofd toch, in mijn geest woonden altijd de diamanten dan stoffig, vaak briljant ik ontving veelal met ontzag en knoopte eerbiedig het geheel tot een rij van vele jaren dag en nacht.…

Uit een fles vol zwart verlangen schenkt hij zonder enig maatbesef zijn verdroogde glas vol slangen alom sidderend voor zijn lef De verstilde hartstocht komt tot leven de passie nu ook huizenhoog haar silhouet lijkt vaag te zweven en hij wrijft zijn tranen droog Heel zijn wezen nu vulkanisch de aarde trilt achter ontkurkte gloed elke beweging…

Zij draagt het fris gewassen wit in het langzaamste licht van de dag het wegdooiende ritme poogt elk uur, elke minuut te rekken. Ze mag het beeld niet verlaten. Zo puur is haar tred, zo sober haar snit. Haar gaan is een traploos schrijden de aanrollende nevel van de nacht wijkt voor haar ontblote voet een teder voorbijgaan. Geen macht die…

Zoals jouw hoofd het kussen raakt jouw voeten speels de lakens plooien mijn hart het bonzen even staakt zul jij mijn kilte snel ontdooien.…

Ik plukte zo maar achteloos wat letters langs de beek verborg ze in een hoedendoos en kuierde nog een week Toen ik later heimlijk blikte door een spleetje langs de rand zag ik hoe God de woorden schikte in een bovenaards verband Zag zijn hand de taal beroeren zoals geen schepsel roeren kon liet mij op zijn Woord vervoeren naar een rustplaats…

Als gekurkte flessen in een rek liggen mijn gedichten daar in schemerduister op hun stek in stof gedompeld rijp en klaar Gevuld met rood of wit of wijn nooit gekend naast fraai bekroond een teugje awater of een slok azijn lauwerkrans naast nooit beloond Sprankelend drupt op zielloos dood soms liggen ze te kruisbestuiven de geur en smaak…

Dat binnenstappen in het klinisch wit niet wetend of het mee of tegen zit de dokter legt met een groots gebaar de röntgenfoto’s op het tafelblad vreemd, in ieder geval een beetje raar pak ik mijn gedichten, een stuk of wat leg ze schuchter vlak ernaast hij blikt, bloost en is verbaasd Al dit werk bedekt als zand hypertensie, hernia en heupartrose…

Duizend maal de dood te raken in een leven dat geen leven is een trap waarvan de treden kraken tranend dalen door het dof gemis Langs alle klokken en kalenders glijdt radeloos de tijd in zee gesloten luiken voor de vensters de nacht valt en neemt alles mee Maar ook stormen sterven in een zucht het holle hoofd ontvlucht de graven de dorre…

Jacob, Izak, Sara, Kain, Onan, Onan, Terebint - zo spel ik mijn naam wanneer ik mij in Israel bevind. Ben ik in het rijk der Russen spel ik daarentegen zo: Josip, Inna, Sjostakovitsj, Katja, Olga, Olga, To. Maar aan Brusselse loketten bezig ik hun zoet patois: Jefke, Ickxske, Sjefke, Krieckxske, Olland, Olland, Toetatwa. ----------…

Voorbij die eindeloze dag werden alle dagen nameloos de verscheurde nachten slapeloos en zie ik zoals ik nimmer zag Het vergane beeld van stap en stem en aangezicht nooit meer door zon of maan belicht de bloedende wond die nooit meer heelt We zwerven doelloos door de uren door een stil bevroren leven oorverdovend haar stil verdriet…

Men moet de mooie dingen mooi laten zij heeft een vriend, ik ben getrouwd men moet de mooie dingen mooi laten voor een avontuur ben ik te oud Dat neemt niet weg dat ik haar erg leuk vind 's morgens aan de koffie is zij mijn zonnetje ze heeft een rok met buidelzak daar zou ik graag in willen zitten Zij scoort nauwgezet rattenagressies ik…

Er zijn nog steeds geen dagen dat ik niet meer met je spreek nog altijd dwaze vragen waarom jij toen bezweek Het landschap wordt wel lichter nu zacht de tijd verstrijkt ben nu een and’re dichter vreemd hoe een dood verrijkt De waarde van materie vermindert elke dag vooral nu ik veel meer zie in elke blijde lach.…

Met de zwier van een zomerse marktkraam waait ze luchtig door zijn seizoenen verkoopt de zwaarste zaken in katoenen en papieren kusjes zonder logo of een naam ze verpakt met de allerlichtste kooswoorden een knipoog en een bundeltje slotakkoorden gretige handen ritselen door haar waar de planken buigen en het zeil waait op matzwarte schoenborstels…

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Heel even maar hoor ik haar koddig lachen dan slokt het woud haar beeld weer weg Nieuw leven ruist er over het veld een tranenlaken glijdt onhoorbaar van haar flanken de alvast geleende zomertijd voorspelt een bruisende oorsprong van ongeboren ranken Dampend valt de milde voorjaarsregen geheel bevrijd van het hard bevroren winterjuk op…

De laatste dagen van haar kale verslagenheid schuifelen in het tempo dat zij bepaalt geen enkele greep meer, haar denken ingehaald door vervaagd verschil en afgestorven onderscheid ‘De overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende…

Een ijsbeer zwaaide met een palmtak een verdwaald vaandel over het rillend land de verlaten voetstap die de sneeuw brak schotsen van oker in het fluisterend zand Nergens leefde nog het daglicht nergens nog een vertrouwd gezicht Dagdromend van de verlaten helling waar zijn oude kim gebroken slaapt een korte rust blijft toch een kwelling…

Al vele kasten opgeschoond en weldra zal nu blijken of al het kuisen wordt beloond met opgespoorde lijken Ze vallen krakend uit het hout en tuimelen op de planken al is ‘t gebeente eeuwenoud ze staan op om te bedanken Want ook een lijkje in een kast - ‘t is nauwelijks te verstaan – wil eindelijk weer herleven heeft genoeg van de verleden…

Eindelijk is er niemand meer die je nog verlaten kan niemand vond een juist verweer geen vriend of vrouw of man Zo volmaakt onredelijk was jouw felle woordenstroom in de zakken van jouw jas geen enkel spoor van vreugd of droom Zelfs het vloerkleed vlekt jouw gemoed en de horizon bestaat nog slechts uit de stalen spijlen van het bed…

De snelweg naar de vrede blijft voorlopig nog gestremd men zoekt verstand en rede waar niet tijdig werd geremd dozijnen onbedoelde doden moeten nog worden bevrijd van angst en wraak en noden U wordt ter plaatse omgeleid !…

Op de vroege lentemorgen terwijl het bad mij wakker spat dreunt de wereld op mijn mat en dompelt mij in aardse zorgen Ik lees van veel verterend vuur van dode-mensen-landen van weggeslagen stranden ook van menig stervensuur Vol blaren, derdegraads verbrand krult mijn hart zich huilend krom wil ik schreeuwen, maar blijf stom door de koppen…

Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt omringt de kille plaat, het gesloten luik van het pril bestaan. De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ? Dit monument vol treurnis verscholen en ook zo dodelijk stil vertolkt zo koud en pijnlijk schril de eeuwige grendel…

Ik ben lang en slank en weeg geen gram teveel ben wel een beetje mank terwijl ik dagelijks speel Ook zit ik te vaak in de knoop vooral toen ik nog langer was maar heb nu toch een beetje hoop dat ik beter bij m’n maatje pas Schichtig schiet alles om mij heen ervaar soms pijnlijk elke meter sleur door een plas, raak weer een steen het trieste…

‘Mag het licht uit ? ‘, vraagt ze zacht ‘ga slapen, het is al over middernacht’. ‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen…

De nachtegaal trilt het winterwit uit het vroege morgenkleed in een waas berijpt en strakke snit vleugelt hij zorgenbreed door een asgrauwe dageraad door breekbaar grijs en olmenlaan tot aan de rand van het bestaan waar de tijd geen tijd beslaat Daar verdampt zijn verenjas buigt zijn vlucht naar nooit meer terug het koele ijs en het geknakte…

Ik ben het slagveld waarop het duivelse en het goddelijke een schijnbaar bespottelijke kamp uitvechten. Geen knop voor tijdelijke onderbreking geen echo op mijn smeking. Ik ben het oerbos en de woestijn met onverwachte mijnenvelden het strijdtoneel zonder helden een slachtblok voor de kastelein die slechts tapt en nu ook leert als het vloeit…

Rond mijn naakte existentie schikt hij vormsel met uitbundig zwieren en dicht met stoffen penseel de kieren voor een stijlvolle dimensie. Hij bebroekt, behemdt en zelfs behoedt de gedaante van mijn passeren hult mij, schijnbaar achteloos, in kleren waarin elke passant mij achtend groet. Uitbundig voeg ik mij in ‘t gepluimte jubelend over…

Het doffe glas verhulde nog de roestige wijn, satijngerijpt. Zou het van de stalen druiven zijn die aan betonnen ranken en langs granieten flanken wedijverden met blauw azijn ? De witte raaf, de grijze krater, de ijle damp trok exploderend over de resten van het kamp waarin geen hart meer klopte het laatste leven stopte zonder getuigen van…

Kaal en in een strak gelid langs eeuwenoude oprijlanen in uniformen fijn van snit staan ze melaats, oude platanen De torenschaduw bedekt hun naakt gebroken takken, ongespalkt de vrieskou heeft hun hart geraakt met rijp de kruinen witgekalkt Een zwijgende stoet van trieste bomen staat roerloos onder het klokgeluid het goddelijk spel, niet…