Alle inzendingen van Kees

Tegen de hemel in mijn kamer hangen de schaduwen van morgen ik pluk de grijstinten breek ze in staafjes rol ze in de tijd om te rijpen Verdwaald in eigen woning op zoek naar verloren dorpsgeluiden bots ik op transparante wanden Ik giet er leugens in valse vormen van genot.…

Kilte verstilt verstomt zomer geen trek meer lust struikelt over afwijzing wijsheid is wijken voor misnoegen loslaten maakt vrij voor mettertijd.…

Het duizelt tomeloos ik tast naar houvast waar niets mij meer overeind houdt dit landschap stoot mij uit alle banen van gaan ik wil spreken maar hakkelend verstom ik slechts de stilte, hooguit een fluisteren mag hier binnentreden een ongrijpbare mengeling van kleuren, lijnen en contouren verdooft mij de ranke masten betasten de dampen die…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

Er broeit iets, de lucht werkt landlieden luieren in de verlaten ruimte zien terug op het zwoegen van de dag Vlijtig en vol ijver stapten ze de bedauwde morgen in een zuidenwind bracht slepend de dagelijkse droogte aan In de verre verte lokt klokgelui -boven rieten daken en onder de dreigende hemel- ze terug naar de hofstee Ze dralend…

De duistere schim is vogelvrij bestaat bij de gratie van het licht schaduwen leven weerloos in het schijnsel van een bron Gekneveld aan vaste vormen die traag over vlakken trekken een wolk lost ze voor even op totdat de wind ze weer wekt Grillig lentegras voert mij mee als een kwetsbare afdruk en als een vertaling van een gloed Met…

Er woont nog één man in de glazen stad achter zwart-witte ramen In stegen dwarrelt stof leegte vult ruimtes alles is verlaten wat een mens ooit begon Hij gebruikt oude woorden uit geheime kelders voor wat eens nieuws was Voetstappen van eertijds zitten hem op de hielen stilstaan als enig wapen vluchten als offensief Hij woont…

Waren wij traag als slakken ook vrij van alle ongemakken en kenden we klok noch tijd dan leefden we dicht bij d' eeuwigheid Dan werden we door licht gedragen hoefde geen God ons meer te schragen we kropen voldaan naar de ontknoping zonder kennis van wat ons voorging Doch deze gang willen wij niet gaan hunkeren naar snelheid in ons bestaan…

Het wringt zich tussen firmament en het bonte van de vroege akkers overdrijvende dreiging deert niet Het water is hier nooit ver weg het verleden sijpelt over nooit bestane dijken De wind wordt oud weet geen richting meer te vinden zwenkt tussen west en kracht acht De zeilen zoeken waterwegen laveren door winderige gewesten van dwaallicht…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Op zo'n lentemorgen die zich ontwakend strekt koel en nauwelijks gekleed nog terwijl nachtkilte wegvloeit en het trilt boven de wetering zweeft een vlechtwerk van donkere nachtresten vermengd met frisse dagdromen dwars door het zinloze draaiboek van het nieuwe etmaal In die verwarrende werkelijkheid verschijnt ze in de jonge dageraad…

Het stille woud kent een vreemde vloer er heerst een zonderlinge gewichtloosheid alle seizoenen worden samengeperst in die sobere kleur van vergankelijkheid Voordat het licht verspringt naar de tint van de oorsprong vloeit alles bijeen de doden hebben hun mantels breed uitgespreid de snit verwijst nog naar de drager oogappels…

Sinds Dodenherdenking reis ik mee met de Mei-Express in volstrekte stilte met de gestorvenen om ze levend te houden Alleen zij verstaan het onhoorbare zij weten Ze voorspellen mij het loon voor dit gedenken: eerst hoon en beschimping daarna het negeren van mijn beeld tot slot de censurering de eliminatie, de wegzuivering zij…

Holle ogen in schamele karkassen de winterjassen weggerukt markeringen zijn aangebracht uit de hemel gegriste sterren pijnlijk zichtbaar in hun ziel ge-etst Met ijle rompen en kale schedels wachten ze op het bevel voor de eerste stap naar later Ze reizen zonder vervoersbewijs de locomotief rookt weg nu zij nog, doch ze weten niet…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

Dat lome, luie licht ronddwalend in schemeruren waarin honden van rondom de nacht aanblaffen de dagwarmte zich rept naar de onvindbare slaapstede en een vroege ster binnensluipt Juist dat late licht vindt - zonder enig zoeken - achter uitdovende dagdromen en in de onkuise hoeken van mijn zevenkantige cirkel steeds de verborgen weelde…

Aan het kruis of aan een draadje met een doorboord lichaam in de schaduw van alles wat liefde was Het blad sterft weg kent geen Pasen leeg blijft het sterfhout achter de toeschouwers huiswaarts zonder te beseffen.…

Aan mijn voorzichtige voeten dwarrelen ze voorbij sterrenstelsels in schemervelden ze vallen stralend uiteen om opnieuw te verrijzen in het universum van naderhand Twinkelen past alleen in duisternis en in witte pronkgewaden door onzichtbare straalstromen spatten ze als kiemen uiteen Het afleggen van het oude leven om te herrijzen in…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

Hier verberg ik mijn overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera…

Elke druppel, blinkend en puur meldt zich bij de onzichtbare richel om mee te reizen in een stortbad op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we…

De aanloop naar de finale zweemt grijs een roerloos pad als laatste weg de onnutte palen spreken zich niet uit laten immer door wat verder wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

Ten lange leste de brokken niet passende puzzelstukjes op een lichte glooiing met eenrichtingsverkeer Het contrastrijke vervaagt achter de vloeibare grens van adem en waden contouren worden milder Restanten van late bloei verglijden nog even zichtbaar mee het glanzen van voorheen dooft uit maar het uitzicht blijft bewaard de oneindige…

Zo breekt de oorlog uit in de vergaderzaal, ontploffen op scherp gezette granaten als deeltjesversneller met een oorverdovende knal. De schokgolf galmt door kieren en gaten, de muren bloeden, nauwelijks nog te stelpen dan volgt een radiostilte vol marcherende soldaten. Achter zijn gedroomde heg, zag hij een rozentuin netjes gesnoeid,…

We blijken tijdelijke versierselen op het pad van de tijden elke streling van ijle luchten iedere zucht, zelfs van verlichting beroert en beweegt ons Het verblijf tegen de steeds wazige achtergrond is een sobere ankerplaats een lichte trilling slaat ons op drift elke dag een gevaarvolle kust zonder markering Voor even een sieraad…

Een kleine huismuis aan de Maas hield niet van Nederlandse kaas. Was het geen Camembert of Brie dan huilde hij een dag of drie totdat zijn moeder zei: "Mon cher, hou op met je gecamemblèr." ------------------------------------- uit: 'Het Grote Beestenfeest', 1988.…

De winterzon van gisteren is heden nog altijd dezelfde verspreidt nu stralen van licht in een andere hoek over onze zachte ronding Alle sneeuw is verwaterd van maagdelijk naar transparant dwars door alle seizoenen ligt het landschap er onveranderlijk in oplopende graden van warmte Vandaag zwaait de jonge lente de oude winter vaarwel…

In de ledigheid van lucht zijn er volop bochten om ons in te wringen een onmetelijke ruimte zonder weerstand of verzet Een smalle basis een breekbaar draadje het meest wankele evenwicht het is genoeg om rechtop naar de hemel te reiken Tegen onze bevlekte achtergrond schieten we nietig en vluchtig op we denken hermetisch met een doorzichtig…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…