Schade

Het duizelt tomeloos
ik tast naar houvast
waar niets mij meer overeind houdt
dit landschap stoot mij
uit alle banen van gaan
ik wil spreken
maar hakkelend verstom ik
slechts de stilte, hooguit een fluisteren
mag hier binnentreden
een ongrijpbare mengeling
van kleuren, lijnen en contouren
verdooft mij
de ranke masten betasten
de dampen die mij met de noordenwind
instoppen voor een eeuwige slaap
bewegingloos dompel ik
onder in water van ontzag
een rilling rolt over mijn huid
de kerkklok slaat zwijgzaam
over hellingen van zwart fluweel
ik wacht op het vuur van de hemel
en het vallen van de vloed
op majestueus tapijt
dit aanzien verblindt
bij nacht en ontij
ik omarm de naderende averij
alleen voor dit moment
voor dit uitzicht
op de trillende ruimte
waar God in het landschap
onverslaanbaar licht plant
zou ik mijn ogen willen schaden.

Biografie van deze schrijver

Noorwegen fjord natuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 138