Alle inzendingen van Ladylove

als met een kroontjes pen één keer geworpen en raak hoe ze zich ook wendt of keert erbij komen lukt niet iedere ochtend bij het ontwaken kijkt ze in de spiegel ziet hoe opgedroogd verdriet door haar nachtpon is opgenomen kijkend door een zwarte voile baant zij zich door de dag haar glimlach hangt al even aan de waslijn het regent iedere…

doet anemonen blozen in het jonge lentelicht waar staartmeesjes juffers vangen voor ontbijt is de bonte specht niet voor één gat te vangen lacht een groene je vierkant uit met bloemen beschilderde hemel reikt een hand niet te lang, thuis huist zij allerminst maar kabbelt voort op herboren wolken waar zij in besloten mijmeringen rust…

zo kwam je in ons leven maar moesten jou veel te vroeg laten gaan met gebroken hart hebben wij jou aan Moeder aarde toevertrouwd daar waar jij vredig lag, tot eergisteren hebben vreemde handen grafschennis gepleegd jouw voor altijd laatste rustplek verstoord, kapot gemaakt ons hart breekt opnieuw wat voor onmens doet zoiets wij gunden jou…

het werd november de eerste winter zonder een oudjaar zonder een nieuwjaar zonder een mistig januari zonder een wit februari zonder de eerste verjaardag zonder jou…

hoe rekbaar ben je, bast waar je in huist hier voel je heel zacht aan, op andere plaatsen harder plooien op plekken waar je ze liever niet ziet er valt geen ontkomen aan het fysiek blijft ongrijpbaar toch belangrijk daar huist de ziel die je doet stralen als een dagvorstin zodra ogen elkaar vinden nog voordat vreemde vingers jouw pantser…

ik zet hen in het licht zij die hun zin verloren moesten vluchten voor hun leven die keihard knokten maar weg wilden van de pijn die vastzitten in onzichtbare knopen zich slepen door iedere dag zij die ronddwalen in cirkels zij die gevangen zitten in een lijf dat niet meer wil zij die monddood zijn gemaakt, door hen die er eens toe deden zij…

nog altijd worden zij geraakt bij het voorlezen van de namen is het de naam van hun voorouders die zij nooit hebben gekend zij hadden geen kans, opgeroepen ondergedoken, op de vlucht geslagen verraden voor vijf gulden de Jood hun verhalen gingen op in de wind en hing de waarheid aan de takken daar waar bladeren zullen groeien ieder jaar…

slaakt zij een kreet bij het lezen van de leeftijd van een zuigeling: drie dagen om de namen te noemen van hen van wie niet alleen de namen zijn gestolen maar hun toekomst bruut werd afgesneden staan mensen zes dagen en nachten in de rij door een ideologie werden hele families uitgeroeid oma’s, moeders, tantes neven nichten, en kinderen vele…

staan voor de slachtoffers die zijn weggevoerd vanuit het doorvoerkamp Westerbork vandaag ligt het verscholen onder 'n dik pak sneeuw toch torenen de stenen met daarop een Jodenster er boven uit opdat we nooit en dan ook nooit zullen vergeten…

heel klein poppedijntje met jouw gave en zachte huid jouw kleine vingertjes donkere kijkers die zo nu en dan de wereld in gluren de kleine kreetjes, het huilen dat allemaal maakt jou jou lieve kleine Maria groei maar fijn, en verrijk onze levens voor altijd…

ik zet hen in het licht zij die hun zin verloren moesten vluchten voor hun leven zij die keihard knokten maar weg wilden van de pijn zij die vastzitten in onzichtbare knopen zich slepen door iedere dag zij die ronddwalen in cirkels zij die gevangen zitten in een lijf dat niet meer wil zij die monddood zijn gemaakt. door hen die er eens toe deden…

en dan meldt jouw vader zich jij had geen zin meer om te wachten maar had haast om ter wereld te komen en deze mooier te kleuren jouw komst maakt mij oma oh wat ben ik trots lieve Maria wees welkom…

Ik neem mij voor, om je vanavond te zoeken zoeken in de langste nacht, neem het baken van licht mee in de hoop, ergens een sprankje van je te kunnen ontdekken in de Bijenkorf liggen onnoemelijk veel voetstappen, die men onmogelijk zouden hebben uitgewist, al kwam er géén reactie op de kaart die ik hen stuurde, of ze jou gezien hadden, of van…

vier vetgedrukte regels in het ochtendblad kruipen gelijk onder de huid ‘Drama in de Vogezen’ vijf jarige levenloos aangetroffen de aangeboden kat, die hij meisjes uit de buurt beloofde, een list deed het verhaal de ronde in het dorp fietsend op zoek, naar goed gelovigen een gemakkelijke prooi het kleine meisje honderd meter van huis…

woorden laten zich niet schrijven beelden liggen nog niet vast op het doek al zullen kleuren zich nimmer vermengen door dromen van vroeger souvenirs zijn bewaard voor generaties die komen gaan, tot hun plek gevonden is evenals de jouwe wetende dat jij daar bent en licht geeft in het duister…

wil ik huizen wanneer mijn hart het niet meer doet middels bloesem van de kersen stuur ik jou een laatste groet daar zal ik dromen over de buren een duizend jaar of tien in deze ronding wil ik rusten hou ik het voor gezien…

ze zijn te laat veel te laat vijf dagen geleden schreef je dat ze je onderhanden gingen nemen op 14 maart kreeg je de eerste aderlating op de 16e ben je er tussenuit geglipt ze zijn te laat veel te laat ik had je nog vele uren in de natuur gegund, waar je zo intens van genoot die je prachtig vastlegde jouw prachtige kleindochter die…

trots was je op jouw groene vingers als de camelia weer in de knop stond, die niet kon wachten om te ontluiken trots was je op jouw kinderen ieder op jouw eigen manier op jouw oogappeltje ‘kleinzoon’ helemaal trots was je op jouw paleis, die je aan het eind moest verruilen voor een kamer waar jouw hart niet voor klopte trots ben…

Hoe kan ik jouw boek sluiten terwijl jouw verhaal niet af is vijf jaar geleden reed jij bij mij vandaan sindsdien begon het immense gemis dagen werden weken, weken werden maanden, na al die jaren wandelt nog altijd de vraag door mijn hoofd ‘Lieve Jeroen, ik kan deze stilte niet verklaren’ Zestig maanden zonder één woord van jou niet wetend…

de grond die tot nu toe altijd daar was, waar jij jouw eerste stapjes zette blijkt van elastiek gebouwen storten als kaartenhuizen in rookwolken achtervolgen hen die het vege lijf proberen te redden ogen verstopt in kinderhanden zittend op de puinhopen van waar eens huizen stonden, in de straat waar hij opgroeide niet wetend waar zijn…

zal ik nog eens verhalen over hoe ik en jij langzaam overgingen in wij zwim en zwam uit Zwammerdam samen op toneel, onze passie was geboren ballet, muziekinstrument bespeeld daar waar ik ging, daar was jij een geheimtaal gemaakt alleen voor jou en mij wie zou ons nou kunnen begrijpen zo dichtbij elkaar zijn, dat konden alleen wij samen naar…

de herfst grijpt me, begrijpt me kleurt me. verkleurt me voorzichtig blader ik tussen de bladeren zij die gevallen zijn, hun laatste dans hebben aangegrepen om moeders hand eindelijk los te durven laten, loslaten, de veilige hand die haar van jongs af aan vasthield, weer of geen weer, de vele keren dat zij samen dansten, en sjansten met al…

Woorden verwaaien, verdwaalde verhalen slingeren in de wind, dansend over regenbogen die vertellen over een heel bijzonder kind die in de nacht verdween zilvergrijze lokken, grote bruine kijkers een ontwapende lach zomaar is ze vertrokken, niemand weet waarheen van jongs af aan tekende zij haar eigen pad door een land vol fantasieën, nam daarin…

of van het weer iedere dag liep zij een rondje wandelend door het Haagse kiekte zij wie zij tegenkwam keer op keer was er een feestje dan was Wally van de partij een grote zonnebril dragend daaronder een grote glimlach fleurig gekleed, ze was er altijd bij iedere dag opende zij optimistisch haar Facebook, ook de vele keren dat zij moest…

een jonge Cruijf in de dop speelde met anderen in een speeltuin in de buurt nog even balletje trappen afgelopen woensdagavond keerde jij op de afgesproken tijd niet huiswaarts, velen gingen opzoek in de hoop je te vinden verleidt door mooie woorden liep je te goeder trouw de verkeerde kant op slechts negen lentes mocht je worden…

de weg naar het Stijkelmonument wordt nu alleen bewandeld ik gedenk jou, en alle zinloze oorlogen de driekleur, danst deinend in de wind fluiten vogels door de stilte kwetsbaar en ontkleed staat hij daar armen gespreid, handen opengevouwen het gelaat gebogen dankzij jullie lef, sta ik hier…

zwemmend in een bloemenzee die eigenlijk voor jou bedoeld was had ik jou liever aan mijn zij om samen te genieten van de schoonheid van Moeder natuur aan wie ik jou te vroeg moest afstaan natuurlijk was het zelf verkozen liever had ik een gezonde moeder die oud had mogen worden in haar eigen cocon…

groene oase houdt haar adem in zij wacht op de streling van de zon die hen zal doen blozen, kleur bekennen in deze groene wereld specht moedigt torretjes aan om tevoorschijn te komen zodat zijn honger gestild zal worden in hoeveel bomen hij zal moeten boren weet niemand…

ik huis niet meer daar waar ik eerder vertoefde ik heb me teruggetrokken in de bubbel, waar jij het dichtstbij voelt je verandert van merel in een strelende zonnestraal die mijn zintuigen op scherp zet daar wil ik wonen als een opgerolde varen in jouw liefde, om nooit meer te ontluiken alleen te zijn…

kijk kijk dan Mam de familie pimpelmees is op visite een roodborstje hangt in de lucht om zo van de dennenappel te snoepen, in een decor van aangevlogen sneeuw Mam kijk, ik geloof dat de aarde bedekt is met witte tranen…