Alle inzendingen van Ludy Bührs

vaag wist hij nog hij zag dat vraagstuk opgelost ergens in een studieboek had hij van die bladzij toch nota genomen in zijn grijze brij boordevol gestampte feiten en zoveel zachtere dromen tot het besef gekomen dat zij naast hem stond die dag vond hij het juiste antwoord weer via haar gulle lach…

ooit had ik de levensvorm van een astrale glitterworm dreef ik grensloos in de ruimte om er dansend voort te gaan geen vaste grond noch hard bestaan en ook geen vleugels nodig voor een gang door mijn heelal nooit zou ik ter aarde vallen zo oneindig licht werd enkel waargenomen als een felle schicht in wolkenloze nachten zonder zware…

als grauwe sluiers hingen buien in beider ogen getekend door het onvermogen een nieuwe lente af te dwingen de dingen zijn zoals ze zijn geworden wij namen horden maar niet meer het zeer ging overwegen om ons verlegen gloeit de vlam na in deze woordenregen op afstand is hij klein in herinnering een grote zegen…

vastgelopen leefpatronen onmacht tot betonen van respect waardering is genekt door angst zich zelve te verliezen niet te kunnen kiezen voor het vanouds gekende groepen wenden krachten aan om als sterkste voor te gaan en anderen te mijden het blijken tijden van verharde strijd wanneer grenzen sterk vervagen vragen rijzen hemelhoog de…

twee paar handen aan mijn mond lig ik daar en onderga de koeien tegen het plafond kijken me aan en lijken te lachen daar lig je dan met de zenuwen bloot rustig ademen maar je gaat er niet van dood gelukkig hoor ik slechts een boor geen boegeroep in koeienkoor…

vrije vechters van voorheen door handen in cultuur gebracht schutten nog verweekt hun vrucht doch kruid schiet op uit gaten en kieren groent gelaten tussen steen in vervuilde lucht met ondergrondse levenskracht zo gaan er de geruchten spaart zich zaad voor later als het land van schraalheid kwijnt waar getild gewas verdwijnt in doorgekweekte…

krachtig trap ik door de nacht draai met mijn pedalen een weg door duisternis alsof ik tijd terug kan halen nog voor ik deze heb gemist sneller dan met licht raast langszij het zicht op wat ik ken als gras en bomen ik ben de paden kan ze dromen draag er blind mijn last…

totaal gefocust op elkaar straalt het jonge paar in roze is de bruid gehuld en hij werkt al zijn dromen uit ziet zelfs de kleinste wens vervuld gedreven door beloften glorend aan hun horizon want sinds de band ontstond breekt schaduw op in kleuren kieren alle deuren naar een open eind waar niets finaal deze liefde kan verbeuren zo…

draaiend aan een stalen rek verwaait het kind gedachten aan huiselijke narigheid en lange luisternachten zodra ze vaart heeft opgebouwd opent zij haar handen alleen de holten van haar knieën wrijvend om de gladde stang stuwt zij zich verder in het rond verzamelt dan haar meisjeskracht voor een gewaagde sprong en losgekomen zweeft ze…

samen zwegen ze urenlang elk verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet…

luidkeels doet de zelfzucht kond van zijn behoeften maar o wee als het om delen gaat dan laat de stem het af hoofden draaien weg van nijpende gebreken lijden het zonder protest ikke eerst en dan de rest zwijgend wordt er ingestemd met andermans ellende armoe blijft gemeden als de pest…

ooit was ik eigen met dit lage land het was op zekere hoogte gedoogde wat niet deerde leerde van zijn fouten en kende nog zelfzekerheid met goud gestaafde munt licht werd ook gegund aan die van elders kwamen nu het mokt en mort vanwege stijgende renten een lege suikerpot ontbreekt er de bekwame dirigent die beverige stemmen in…

naarmate water stijgt lucht al donkerder dreigt zie ik graag haren langer groeien en onkruid weliger bloeien niet meer knippen wieden of maaien nu is het tijd krachten te sparen opstandig lange manen klittende gewassen laat ze zijn als chaosbeeld vrije natuur weerstaat en heelt…

kon ik het oergevoel benoemen dat mij uit de vingers gleed ik zou de waarde willen roemen om wat het voor mijn welzijn deed hoe meer ik grip erop verloor had ik van verlies besef en drong de ware reden door van mijn gedeukte liefdeslef voort ging ik in onzekerheid steeds dieper werd het duister vertrouwen was ik kwijt en daarmee ook…

dat de stemmen nog worden geteld de uitslag is simpel te voorspellen waar honger en angst de keuze bepalen kiezers worden gepusht en gekocht smerige feiten de krant niet halen elke zeggenschap en hoop ontnomen kan de weerloze kiezer zelfs niet dromen van een ommekeer ten goede droef te moede stemt hij weer zoals van hem verwacht hij…

krijgt samenhang ten langen leste in het zicht de overhand als goudgerande cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken…

spreek ik je via internet treed je even in de leegte die de scheiding achterliet maar zodra ik mij met schroom even dichter bij je droom brokkelen je verre zinnen verbreekt alweer de stroom ontluisterend de samenspraak nog voor die kon beginnen je woorden gaan in niets verloren als een kille piep en kraak onze nieuwe lijn verstoren…

met het plannen van de ruimte waarin wij leven met elkaar spreiden zich verbanden voelen wijken het gevaar al lang niet meer gewend aan delen van verleden versnippert zich geheugen dat de samenhangen smeedt verholen groeit er zielenleed tussen opgetrokken muren in verre van een veilig thuis levens kruisen maar we gluren immer buiten…

als een hemels schone schijn laatste krachten samenbalt toont het met groots spektakel aan er is weer een bestaan verknald brokken komen flitsend voorbij verslaan in een zonnelichtkrant hoe de lang verloren strijd eindigt als gebluste komeet gelukszoekers lopen te hoop voor dit nieuws uit eerste hand trachten snel nog wat te vangen…

in en uit de ademtocht op het deinen van de zee lichtgewicht gedragen welbewust van overgave strelen golven welvend voldoening van een warme waterwieg nachtdonkere diepte tintelt helder gekleurde levenskracht in zwierig ritme begroetend de zonneklare moederlach ongemerkt lengen vreugdetranen zilt de gul geschonken zachte schoot seconden…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…

de mens vat zich onder de streep in eigen woorden samen dringt daarmee tot essentie door en breekt zijn beelden op hij eigent zich een vaste noemer waarmee zijn bereik is geduid daarbinnen is het dat alles klopt en hij de boeken sluit maar naarmate hij meer becijfert ontdoet van eigenheid vervreemdt met andere woorden raakt…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

steriele straten ogen niet alleen verlaten de bewoners verslapen in haastig opgetrokken wijken jaren die zonder betrokkenheid vreugdeloos verstrijken in weekenden rapen de gapende massa’s moed voor verplichte werkweekritten ontladen dan het onbehagen door zich stevig te beklagen vittend op verzuurde buren uren turend naar de buis…

het ene lijf is zeker het andere niet al zou je verbouwen gelaatstrekken vouwen verrassend de gewetensstalen van alledaagse vragen mimiek vertelt het eigen bescheid van zacht tot fel en mijn ogen blijven eten elk toegift op het vlees ze vreten de complete getoonde persoon uitgesproken of bedeesd maar verre van gewoon…

met stijgende warmte wast het water tot aan verstomde volkse monden ploft het gepofte klootjesgeld als uitgeblazen bellen zeep buiten de greep van aandeelhelden vereerde god van groot gewin aanbeden om zijn schijnbeloften van geluk dat wordt gekocht vraagt steeds meer mensenoffers er wordt met bloed gegokt vanaf een verheven machtsbalkon…

plaats het kader waar ik sta fixerend mijn gelijste kijk met ingeblikte kijker in een lengende houdbaarheid van een gezamenlijk hier en nu kluister zo het vensterzicht van een vereeuwigd ogenblik raamgenoot te zijn meedelend in het mijne als ware ik met ander…

zwaar weegt alle gram allengs in mij afgestort zo drukkend dat dit zijn vol zwarte gaten schiet en al het licht verdwijnt mij rest laatste kracht dankzij voorbije zonnen ik zag ze moedig ondergaan in eigen dagen opgeslokt door hun diepste nacht nog verwerk ik loden grein maar schijn nu eindelijk lang verhoopte supernova trek…

hier ben ik dan tussen lotgenoten in een gesloten binnenring van daarbuiten mist nu woordelijk herinnering soms daagt het even maar geen ontstijgt ons bakervlak niemand weet noch zegt hoe het anders kan…

dag breek op en scheid van kleuren ik zie niets meer sla nu dicht je beschamend licht houd ik voor gezien nader komen al de uren die ik helder binnenkijk in lichtend antidromen zonder laffe ondertonen spijt en werelds ongelijk open gaan nog blanco zijden waarin onschuld houvast vindt en tegenstand niet hindert maar tot…