Alle inzendingen van Ludy Bührs

Het was zo mooi om te zien. Dat paar had de tango gevonden Lang leek het heel goed te gaan, dat ze de regels verstonden Hij de verliefde Einzelgänger en zij het warme knuffeldier dat hem in haar kring had gevangen. Na twee jaar waren ze met vier. Maar Orang-oetan miste het grote woud de reikwijdte van zijn eigen terrein Het liefdesnest…

in zilver lopen nu twee banen vanaf haar slapen langs het bruin ze zullen weldra gaan verdwijnen in volkomen grijs tot aan de kruin bleef ze lang geconserveerd nu gaat het slijten extra snel spanningen, met kracht geweerd tekenen haar uiteindelijk wel ze kan nog kiezen voor schijnbare jeugd de haren verven in een warmere tint maar dat…

er hangt iets in de lucht en kan nog alle kanten uit voorlopig daarom aangeduid als een verandering waarop het zich terstond vermengt met hetgeen er altijd was en niemand nog herkent wat iets teweeg kan brengen “Het onzekerheidsprincipe toont aan dat kwantumdeeltjes pas tot werkelijkheid vervallen als men er naar kijkt, of populair…

dit wordt vast een draak van een gedicht kijk maar eens goed wellicht vliegt straks op eigen kracht een monsterkind hier opgewekt de wolken in schraapt het later zwavelsteen met een bek vol spitse tanden bespuugt het dier ooit echt een eigen vurig nest verhittend met zijn vlammen of briest daar juist wat koelte in omwille van…

dat krijg je met te zware druk van doorlopend stijgende kosten hieronder haken hoekstenen af de lasten breken rotsen…

en toch juist de rafels hechten strak gesneden zomen rechten slechts wat afstand schept als onzekere tijd gaten in de eenheid bijt overspannen zich de scheuren waar juist een sleetse draad afwijkend naar een ander reikt aanpassing is geen glad gebeuren…

klinkklare klankklonters klepkleuren klotskledders klusklauwen kluitkloppen kleefklappen klaagklieren kloetklemmen kladklooien staafstommen steekstallen stinkstoepen stookstippen stuiksterren stulpstoffen stijgstieren stuurstuiten prijsprakken praalpriemen proefproffen prikpreken pruilprijzen pretprullen gnoe gniffelt…

als het leven toch eens in serie geschakeld blijkt repeteerbaar in een volgende fase en zonder oordelen en straf ooit een hoger doel bereikt alle mensen zijn dan gelijk deel van die ontwikkeling op weg naar een gelukkig zijn delend in verdriet en pijn en niemand die mislukt kon ik maar reizen in de tijd mijn eindpunt achterhalen en…

denkend dekkend en ontdekkend in een wereld van de gekke slingert vertwijfeld vertrouwen zich een houdbare gatenkaas uit zelfbehoud verstouwt het brein golven van mentaal geweld als gelikt te slikken mediabrokken verzacht het gatenbrandende zuur luchtig naar een neerwaarts uur door uitkomsten te jokken klokken wetens afgesteld…

voor het dagen vloog ik uit vanuit een zonnig oosten en daalde in het duister neer trof daar weer hetzelfde aan dat matgeregeld leven in afgepaste middelmaat alles meer zo nors gegeven alsof een wereld dan vergaat hier mis ik zeer de monden vol gul geschonken lach van mensen zonder zekerheid die geven om het geven en leven…

Onze kat houdt niet van dwalen; hij gaat dan zijn gelijk wel halen. Zo liep hij pas met slechte zin ’t kantoor van de belasting in. Ver van huis maar doelgericht heeft hij zijn missie fel verricht. Mauwend hield hij dag en nacht daar bij de deur een week de wacht Hij, beslist geen held op sokken, ging zelfs bewust de draaideur…

het grauw dat in gemeenplaatsen vlucht voelt zich bedreigd en verzucht dat ’t water aan de lippen staat dan verheft zich snel de gajesmaat die zonder enig tegenwicht zaken volstrekt vijandig belicht het haagse vingertje draait en zwicht beteugelt met verzachte riemen beducht als het is voor de volkse straat strooit het met de ziektekiemen…

op drift langs paden van een verlaten stadsplantsoen doorprikt zij kil het zwervend gillen van resten consumentenleven in gedrukte schetterwoorden met halfgeschoeide vuile handen vouwt zij scherpe kerven als sporen van berouw voor kassabanden vol bederf in zwaar gevulde plasticzakken draagt zij ons nog vragend na de lasten en de stank…

laat nu niet je kopje hangen voor het rijpend reiken kan jij ving geen felle zon of wind kon niet jouw krachten meten bent weerloos als een binnenkind dat straks ineens de weg op springt blijf in die kelk niet steken breek uit en kom tot bloei geef prijs je zoete hart groei op voor je verwelkt vol smart om het ongekende…

vrees omklemt je trillend hart benauwt je tere longen snakkend naar verlichte lucht ruimte waar nog wordt gezongen gekrenkt jouw ijle wonderwezen bestemt verdriet je fijne lied klinkt enkel nog de jammerklacht van hopeloos vermoeid gezucht kom laat je krachten warmen met luisterwoorden in mijn macht jouw verzwakte klanken sterken bewerk…

dit teruggezette leven geeft mij weer een morgen herstelt mijn zicht zoals dat ooit vol van bloeiende velden was daar ginder troont nu leegte waar mijn land zo diep verzonk dat ik verstomd de kreten dronk van verkillende vissen hopend op verheffing tot ik zelf een uitweg vond zwevend naar het oosten herwon ik vijftig zonnejaren voor…

de beste dingen in het leven win je niet in slechts een dag ze zijn product van falen, geven heel veel tranen, soms een lach een mooie wereld groeit niet even bloeit niet met een stoot en slag draagt geen wapens, trotse vlag als teken van een opperstreven legerlaarzen trappen plat wat kans moet krijgen zich te rechten eenheid laat zich…

zoveel letters zonder strekking manke taal zonder moraal kreten zonder samenhang egocentrisch klankkabaal waar zijn ze gebleven woorden die oprecht verbinden zin die aangrijpt en beweegt mens die meedeelt om te delen niet alleen zijn anus leegt nauwelijks wordt er nog getaald naar de voorkeur van de lezer daar wordt overheen gebraakt…

Opgedragen aan Moeng Sonn, overlevende van de gevangenenkampen van de Rode Khmer uiteindelijk liep jij eenzaam naar verworven vrijheid in andermans gedragen kleren je afgematte koortsig lijf verstijfd door regenwater bloedzuigers gelaten op wat jij nog aan benen had je ledematen zwaar ontkracht door honger, ziekte en verlies bleef…

daar zat hij dan verblijd in een koele rotanstoel nam tevreden teugen van een goede Franse wijn te midden van Cohiba-wolken zo moest het leven zijn hij tapte met zijn voet het ritme van bravoure en jongensmoed dat hem terugbracht in gedachten bij de lieve wijze mannen die hem zeker maakten en zag zijn pa en opa weer in een roes zo…

wie is het die deze koers bepaalt je raakt maar al te snel verdwaald tussen profiteurs en criminelen hulp die standaard faalt ze zijn hier met zo velen vreemden komen en gaan in dit beroofde land met hoon en zij die bleven staan zijn veelal heel ver heen wanen zich van smetten schoon een koning zonder troon zien in kiezels edelsteen…

met gedenktekens die zijn opgericht louter om te camoufleren dat duistere daden de doofpot ingaan toont verleden een ziekmakend masker waarachter nieuw leed toe kan slaan trauma’s lijden tot nijpende kolken een feitendrainage richting moeras verwijt explodeert als een giftig gas uit belten van herinnering vallen ooit de slijkpoelen droog…

verzuurd op zoek naar zonnelicht zwicht al ras elk innerlijk vuur voor een dekken met de mantel die zwak wel van gemak voorziet maar beslist geen warmte geeft opgebrand raakt hij die zweeft zonder zijn hoge vlucht te schermen voor de sis van tegenwind die ijzig wee doet kermen laaien kan alleen met gloed hij die niet om winnen geeft…

onbeduidend lijkt het bedreigde meer waarlangs zovele houten krotten met golfplaat afgedekt oververhit en rottend wankel op hun palen staan in muskietenwolken mooi oogt het glanzende groen van drijvende velden waterkers die welhaast de watervlakte dichten wat verder naar de horizon waar duister geld verdeelt en heerst achter zwaar bewaakte…

in het licht van wat er gaat komen staan dikke druppels regenwater niet treurend stil bij wat ooit was maar stromen voor weer nieuwe fleur in ‘t verfriste gras van morgen laat mensentranen die nu welig wellen om wat kwijtraakt en verdwijnt niet kwellen in ‘t moeras van spijt maar gul verzachtend overvloeien naar een schoner waterland met…

Schakerende velden met rijst in het licht die verzachten in de wuivende pracht van de palmen karbouwen die ploegen in eerzame plicht een gestalte die waadt tussen rijpende halmen De scheefstaande hutten aan tropische lanen en een vrouw met een glimlachje op een balkon haar kindje dat kraait naar de kleurrijke hanen de gezichten die stralen…

vliesdun bedekt is broos gebeente mat zijn haar oude ogen maar stil geniet zij van de rook met diepe halen ingezogen hangend in haar geknoopte matje wacht zij of die ene klant nog iets uit haar kraampje koopt bekijkt het jonge volk dat langs haar rijdt en loopt onwetend wat het leven brengt voor haar zo lang al lengt het zoete de diepdroeve…

weef ik als een Aladin ismes tot een bont tapijt dat in bevlogenheid schakeert van kapitaal naar communisme de moslim naast de christen elk schisma kunstig ingeleid mijn weven gaat geheid verkeerd de kleuren zullen dringen maar het zuiver egoïsme kan ik zeker kwijt rondom het stipje altruïsme en met wat magisch realisme komt ook een…

waar ‘t harde schijnsel ondergaat wacht al in het diepste duister een zoveel zachter toekomstlicht dat stralen wil op voordracht van mensen die met open zicht kracht herkennen in een fluister…

als ik me ’s avonds laat verveel dan ga ik domweg zenders zappen vaak zie ik dan zo’n oude man die echt wel komisch zit te rappen gezeten op een rieten mat zingt hij zijn levenswijze verzen een klankenreeks die hotst en botst weet hij er sappig uit te persen en tussen strofen tokkelt hij de snaren van z’n instrument je ziet dat hij ervaren is…