Alle inzendingen van Lykele Zwanenburg

Niet zomaar plompverloren binnenvallen tussen twee oren of verder naar voren. Eerst de plichtplegingen, omtrekkende bewegingen, zoals: komen ze gelegen, mijn invallen, mijn uitvallen, mijn ontledigingen? U heeft geen tijd? Dan leest u toch alleen de titel?…

Mei. Zon. Terras. Goddelijk glas met witte wijn als ambrozijn en mootjes zalm in dieselwalm.…

(een tautologisch gedichtje) Ik weet waarom u mort. Ik weet waaraan het schort, waarom het nooit wat wordt: het menselijk tekort.…

Ik werd omringd door reuzen. Ze riepen luide leuzen en dat ik weg moest gaan. Ontsteld zag ik hen aan. Ik dacht: dat doet de deur dicht! en schreef een heftig treurdicht, waarin bizarre rijmen de losse eindjes lijmen. Terwijl ik verzen ploegde en op het ritme zwoegde en in de woorden woelde en me steeds beter voelde, leek de deur minder…

Hoe kon je het weten, zoals ze daar liep? Hoe kon je het weten, zoals ze daar schreed? Zo majestueus. Zo de laatste keer. Hoe kon je het weten?…

Watertanden Niet pakken, eerst reiken. Niet smakken, eerst kijken. Eerst tong tussen tanden. Eerst strekken van handen. Het grijpen wordt gunst, gewaarwording kunst.…

Ik schreeuw nooit. Mijn keel is schor. Ik lieg nooit. Alleen om bestwil. Ik huil nooit. Soms iets nats, ergens op een wang.…

Het takje dat trilt. Het twijgje dat wijkt. De struik die buigt. De stille struik die het prille nest beschermt en beschut.…

Bij wijze van spreken Hij zit, zeg maar, vol met tics. Daarvan merkt hij, zeg maar, niks. Zijn omgeving des te meer. Gister zei hij het honderd keer.…

Afslag gemist. Nu lig ik op het strand. Meeuwen om mij heen. Straks word ik open gesneden en ontleed.…

O Gij die er niet zijt, zelfs niet een eeuwigheid, wees er voor iedereen als Niemand en als Geen.…

Mijn liefje, ik moet je verliezen. Ja, nee, niet meteen, maar het komt, het moment dat we niet kunnen kiezen, waarop, ongerijmd, alles verstomt, waarop wij niet meer ons, niet meer wij, op een keer zonder weer, zonder waar wij elkaar en ik jou en jij mij, niet meer nu, niet meer hier, niet meer daar.…

Als de eenden opeens stenen zijn in de holten van het riet, als het gladde water onweer voorspiegelt en de hond van het bruggetje zijn kop laat rusten op het hek, dan verkeer je in het oog van het sublieme. Als je terugloopt, zijn de stenen weer eenden, onrustig bewegend in ontnuchterende cirkels.…

Menno Wigman Ik ben geen Menno Wigman: wat die met een gedicht kan! Ik weet dat ik bij hem verbleek, maar ik heb vrouw en hypotheek. Volkskrantinterview 18-01-12…

Voor T Niets is dieper dan hand in hand van man, hand in hand van vrouw, huid aan huid met jou.…

1 Haar zonnebril was rood met witte stippen. Haar mond lachte met volle rode lippen. Haar tanden waren wit, haar ogen groen. Meer kleurtjes hoefde zij niet op te doen. 2 Bij haar is altijd alles waar. Alles is altijd waar bij haar. Altijd is alles waar bij haar. Bij haar is alles altijd waar. 3 Haar leesbril op kijkt zij naar buiten…

Ontdoe mij van mijn mij. Laat al mijn mijen vrij, totdat ik mij hervind in wat ik was als kind. (La langue de l´enfance est toujours la plus belle. De taal van de kindertijd is altijd de mooiste.) Henry Bauchau, Les hirondelles boivent en vol. Uit: tentatives de louange.)…

Ik heb overal altijd gezonde schijt aan gehad. Schijt aan het gezeik, schijt aan de première, schijt aan mijn derrière. (Interview in de Volkskrant van 31-12-11, bijna letterlijk geciteerd, licht getransformeerd.)…

Overtreding Hij overtrad de keeper. Waarom was hij zo hyper? Waardoor de trap zo fors? Te weinig hersenschors.…

Kom hier niet pissen op mijn graf. Pas op! Straks val je er nog af! Wees aardig, zet de wijn vast klaar. En laat ons drinken, met elkaar! (Dit is een vrije vertaling van een Romeins grafschrift. Ik kwam het tegen in het laatste boek van de Franse filosoof-historicus Lucien Jerphagnon, die in september op zeer hoge leeftijd overleed. De Franse…

Uitgelaten buitelen ze voorbij, achter elkaar aan, over elkaar heen. Opwaaiende vachten, geluidloos gesnuif, staarten in wit, grijs en blauw. Eindelijk terug in de lucht.…

Ooit kwam ik steeds te laat op school, vaak een minuut of twee. Ik kreeg acuut als straf wat ik diep haat: een half uur eerder op! Die kou, die duisternis! Soms ging ook dat nog mis. Dan wachtte mij de strop van urenlang nablijven en strafwerkregels schrijven. Maar ’t strafwerk viel mij licht. Ik schreef dan een gedicht, vaak van klassieke…

Variaties op een geliefd thema (een modern rederijkersgedicht) Bij haar is altijd alles waar. Alles is altijd waar bij haar. Altijd is alles waar bij haar. Bij haar is alles altijd waar.…

Haar leesbril op kijkt zij naar buiten. Zij hoort de Noordzee en zijn ruis. Zij leest het landschap rond het huis. Slagveld van spetters op de ruiten.…

Geen boom springt uit de lijn van het Amsterdam-Rijn- kanaal. Rechttoe, rechtaan. Geen boot verlaat zijn baan van schuim, zilver en groen. Ik moet hetzelfde doen en volg de regelmaat die door het landschap gaat. Dan sla ik af. Een bocht. De kromming die ik zocht. De lijnen worden speels, maar stuiten op de rails. Het spoor leidt mij naar…

Een jubileum! Het negenenveertigste en vijftigste distichon Distichon 49 Mast/Vast Odysseus wist het: Op mijn eentje bezwijk ik zelfs voor één sireentje. Distichon 50 Het park van de poëzie Het park zat vol met grillen in mijn dromen. De schaduw was er eerder dan de bomen.…

Hij wilde een dynamisch leven leiden. Te vermoeiend. Toen wilde hij een wijze zijn. Te tegenstrijdig. Toen wilde hij toch minstens een ´minor poet´ worden. Te goed. Te slecht. En toen wilde hij de meest ongepubliceerde dichter van Nederland zijn. Gelukt.…

Kruimels en catastrofes. Krant op je brood. Foto´s in je mond. En kauwen maar!…

Schort op verkorting en versnelling. Vervloek vervlakking en verzwelling. Zwelg niet maar zwijg in taalverstilling. Schrijf als het komt: ritme en rilling. (Met dank aan Ida Gerhardt en Lucebert)…

De bel gaat en ik denk: De bel! Jammer, maar ik geloof het wel. Ik blijf hier, in mijn kamerjas. Nooit zal ik weten wie het was.…