Alle inzendingen van Marielle

Ik moet mijn eigen persoonlijkheid verzaken Geen enkele uitzondering daargelaten Wetende dat in mij geen enkel element schuilt Dat uiterlijke omstandigheden kan vernietigen Ik aanvaard het Ik verheug me erover dat het zo is. Uw wilde geschiede Heer. Zeg ik met heel mijn ziel. En om die reden kan ik mijn schuldenaren vergeven. Met mijn…

Ik wil niet onder de bomen wachten totdat de bui is overgewaaid Niet schuilen in het portiek totdat de storm is gaan liggen Of haasten om voor het aanstormend gedonder thuis te zijn Raas over mij heen Verdrijf dreigend onheil met krachtige hand Gesel mijn huid met striemend geweld Ruk met gretige handen aan kleren en haar Laat het…

Nog voor ik afscheid heb kunnen nemen voel ik al het gemis van een winter die niet komen wou. Mis de oneindigheid van oogverblindend wit Gedempt en verstild alleen het knerpend geluid van samenpersende verse sneeuw onder warme wandelschoenen Mis m'n rode oren gegeseld door rondgierende wind en jeukende tenen na een te lange winterwandeling…

Ik heb geen vrienden zei hij zacht en keek mij aan vanachter veilig brillenglas Het was alsof zijn jasje ineens te groot geworden was veel te groot voor zwaar gedragen schouders een trilling over wang en boven oog nauwelijks merkbaar alleen zichtbaar voor diegenen die het waagden hun blik niet af te wenden Onvermoed leed trekt een…

Hij gaf mij een thuis vol liefde en vleugels Een buik vol vlinders en een altijd Smeulend vuur Dompelde mij onder woorden waarvan ik de betekenis niet kende Zette mij op een troon en maakte mij zijn koningin Betrad ongeplaveide wegen en opende deuren waarvan ik het bestaan niet vermoedde Met eindeloos geduld ruimde hij puin, wiste…

De zon laat haar warme blik over haveloze huizen en verlaten land gaan Ze zegeviert Aan lege stranden liggen eenzame handdoeken felgekleurde resten in een uitgeleefd land Vertwijfeld roept een man bebaard en gekleed in lang Vrouwen schuifelen onverstaanbaar mompelend aan mij voorbij Ik sluit mijn ogen en voel de laatste zomerwarmte…

Onbekommerd slenter ik door zachte aarde en ritselend blad Laat voetsporen achter en kijk niet om De wind veegt ze met een nonchalant gebaar weg Verdwenen is mijn leven Ik adem witte wolkjes Blaas plagend door flonkerende nijverheid En strijk met een vinger voorzichtig over de kwetsbaarheid van de herfst een geur…

Ik kijk naar haar en verlies mezelf in de stilte van haar ogen Zie lippen bewegen maar mijn hoofd weigert te verstaan Haar handen vlinderen op zoek naar de juiste bloem Besef glijdt langzaam langs zachte huid Valt in de plooien van haar schoot En sterft…

Ze is als een jonge ree met zachte ogen zo eentje die je zou willen strelen en beschermen zij verkent haar wereld - schuchter en onopvallend - wordt ongewild en onverwacht een prooi achtervolgd door de jager die zich keer op keer wil bewijzen Met het verstrijken van de seizoenen wordt ze steeds handiger in onzichtbaar leven en ontsnapt…

Ik moest aan jou denken lief toen de trein allang was vertrokken jouw geur mij nog omhelsde Voeten vinden zonder aarzelen hun weg Met jouw armen nog om mij heen komt de nacht mij halen warmte om mij heen Ik moest mijn lief Met mijn ogen dicht droom ik over morgen jouw geur, jouw armen, jouw warmte Met ogen open in het eenzame duister…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

Hoe het met me gaat, dat is de vraag. Ik zeg goed, want dat horen ze graag. Van binnen heb ik veel verdriet, Maar dat is iets wat niemand ziet. Kleine dingen die me zo diep raken, Mensen die domme opmerkingen maken, Mensen die gewoon maar zwijgen, Bang voor de reactie die ze krijgen. Waarom doet dit zo’n pijn? Niets is meer zoals het had…

Er waren eens een jongen en een meisje Die samen vriend en vriendin wilden zijn Ze smolten hun levens aaneen als broos glaswerk Ze deelden van alles: vreugde en pijn Toen kwam de duivel, vol haat en vol afgunst, Hij blies heel langzaam het glaswerk tot bel Daardoor werd het nog mooier vol kleuren Maar het werd ook een gevangenis, een hel…

Terwijl ik dicht bij jou ben en zachtjes met je praat Dringt zich ineens het idee op, waardoor het niet meer gaat Ik wil zo graag weer samen leven, luisteren naar een lied Maar de gedachte houdt het tegen, genieten kan ik niet Ik probeer het idee te bestrijden, de gedachte tegen te gaan Maar hoe meer ik vecht ertegen, hoe meer het door blijft…

De diepgaande gesprekken, soms de hele nacht door, het spannende van persoonlijke dingen vertellen, de diepe vriendschap die alleen kan ontstaan, als twee mensen hun hart openstellen. Dat mis ik meer dan ik met tranen kan zeggen, dus slaak ik deze hartekreet.…

Het was zo fijn om te vertrouwen en vertrouwd te worden, Te begrijpen en begrepen te worden, lief te hebben en bemind te worden, te herkennen en herkend te worden.…

Jij bent mijn wijsheid, mijn verstand Jij kalmt mijn bangend hart met vaste hand Waar ik vastloop denk jij gewoon door, Ik weet me veilig bij jou in het spoor Lang geleden heb ik jou geschaakt, Ik jou de mijne, jij mij de jouwe gemaakt In zegen en wanhoop zijn we samen één Één lichaam, jij linker- ik rechterbeen Ik hoop nog lang in…

Met vlindervingers streel je mijn hart, je ziel giet kleuren over mijn leven Je wandelt door mijn fantasie en kietelt mijn pijn door mijn dagen weef je een webje van twinkelzilver Met acht pootjes hou je me vast en hoef ik niet meer te vallen…

Als alles blijft zoals het was duurt het nog even... Dan speelt de sleur ons parten en ons leven Als ik toch kies voor hem duurt het nog even... Dan is de sleur doorbroken net als óns leven Moeilijke momenten wisselen zich af met heerlijke gedachten ik vraag me steeds weer af, Kies ik voor jou of kies ik voor hem Nog even..…