Alle inzendingen van Martine Iterbeke

En je kwam het park in en hele drommen eenden overzwommen zich als geile meiden, en kerels, die zich fris als vers gewassen hoentjes aan jouw voeten zouden werpen. Zo'n lokeend was jouw donzig gevulde winterjas, maar vooral jouw waggelende broodzak. En je gooide oude kruimels, of neen, verse korsten die je niet meer bijten kan, en…

Behalve dat de dag met zonlicht begint met zon en licht Lig jij in mijn bed in mijn gedachten in mijn hoofd in mijn bed Niet bij me maar hier in dat donkere hoofd van mij En behalve dat je er niet écht bent weet ik je hier wandel je glimlach en praat je hier, bij mij, in mijn hoofd in dat grote lege bed vol bloemen Behalve…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant. Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het jonge lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom, en kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

Ik had je graag gekend… Niet alleen je naam gelezen, maar hem genoemd… Dan had ik geweten welke woorden je oversloeg voor je sprakeloos en koud tot beeld verging. Want wie nu vertelt het verhaal van de held…, van zijn angst, zijn afgelegde tederheid, de zere huid van zijn handen, zijn weerloze hart dat barst, en breekt… Wie kijkt in…

Het stuift… In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in, en waar een kruis een graf benoemt en nog een steen met eeuwige letters aan die kant waar de bloemen zijn. En het waait takken tegen mijn blote benen en het schramt op de huid die groeven draagt… Nu al.…

Alsof de nacht mijn lasten voelt, ontlokt de hemelboog mij duizend zuchten… Ik offer tranen aan de goden voor mijn zielenrust. Zij helen de vleugellammen en ook mij. Ik, die -zwaar verankerd- aan verleden lijd… En in de bron van de maan baadt het licht van de zon. Haar mildheid werpt goud als kleur over mijn ochtend. En ik drijf de dag in…

Deze waanzin, dit ongeregeld kloppen van mijn denken, gehavend, tot in het lekkende hart dat weemoedig dode mensen draagt, en wensen… Onstilbaar stil de sombere stilte. Ze schreeuwt in woordenloze vloed. Draag mij, of begraaf mij maar laat mijn pijn niet zinloos zijn...…

Ik weet wel zeker, jouw ziel woont in je buik. Een hemel met engelenschare, bovengoddelijk geheim… In dit windstille uur knoop ik vleugels aan mijn hart, en stort mij onbesuisd in jouw duistere diepte. Innig adem jij voor mij een heldere midzomernacht……

De troost slaapt aan mijn voeten, want in winters wentel ik mij in dekens, en niet in weeë heimweeflarden die ijzig hard mijn hart verwarren. Hij slaapt de winterslaap, mijn troost… Dit huis, met warme binnenbuik, stilt nu het wrang verlangen naar zoete oude dagen waarin ik onbevangen kind was, en zorgeloos. De troost slaapt, maar waakt…

De lucht die ik proef is vol vergane winters. Pomanders nagelen kruidig de weemoed in mijn geest. Ik meng hun geur met die van smeulend hout dat in oranje en rood de kamer doet ontgloeden. Zo was ik kind... Zo at ik appels, de knieën opgetrokken voor het vuur, terwijl mijn vader 'Warum weinst du' zong... Ik huil voor de tijd die nu tot…

Toen jouw stem nog was, en klanken droeg, En ik, met kleine meisjesbenen, op jouw grote voeten om 'Dansen?' vroeg, En jij me tilde op sloffen met zachtgestreepte lijnen, de kamer doorwalsend, met mijn hoofd tegen jouw buik, en met jouw hartlied in mijn oor. En jij zong. En jij zong... En toen jouw hart nog klopte, nog liefde gaf, bad ik…