Netgedichten

netgedicht (nr. 50.035):

Het stuift...

Het stuift…
In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef
tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in,
en waar een kruis een graf benoemt
en nog een steen met eeuwige letters
aan die kant waar bloemen zijn.

En het waait takken tegen mijn blote benen
en het schramt op de huid die groeven draagt…
Nu al.
Nog voor mijn tijd geslonken is
Nog voor mijn beide handen de zure bessen graaien en de geul dempen met uitgedoofde ogentroost

Hier wil ik niet staan.
Niet op deze rand
Niet aan deze kant waar mijn hals vergeefs reikt,
en pijnt…
en mijn schouders kreunen onder de zwaarte.

Ik kan geen vleugels dragen.