Alle inzendingen van Metha

In de spiegel stralen donkere ogen zij kijken de waarheid naar het licht ontnemen in het duister helder zicht wat heeft een mens er ooit toe bewogen om een glazen ziel uit te vinden misschien om de leugen te verblinden ?…

Ik strijk de kwast langs jaren vang gehuilde tranen op slik verdriet vooruit naar morgen verscheurd door gedachten breekt mijn lach de kalender door de laatste weken ik tel stil op mijn vingers de laatste dagen, een witte cirkel om mijn ringvinger tekent de tijd, aan de linkerkant waar het hart hoort te zitten, is…

Ik huppel dansend door de dagen vang een heel klein beetje zon wil de liefde op handen dragen zoek in jou de passie, mijn bron Ik open spontaan mijn beide armen omhels in stilte ons ochtendlicht wil verdriet voor jou verwarmen kus de tranen van je gezicht Ik veeg de pijn uit trieste ogen raak jouw lippen zachtjes aan schilder prachtige…

Woorden lachen tranen ik lach om verdriet had ik maar geen wanen woorden lachen tranen een weg zal ik banen geplaveid vanuit het niet woorden lachen tranen ik lach om verdriet --------------------------------------------------- Note: Het triolet is een achtregelig versje met slechts twee rijmklanken (schema: abaaabab) waarvan de eerste…

Met langzame streken strijk ik het verleden van de muren en fluister zachte woorden van liefde weerkaatst door het felle zonlicht, ontvang ik die éne straal en lach heel stil de dagen voorbij elke lijn of rimpel zoekt in het leven haar weg naar gehuilde tranen, sneeuw veegt wit in de vroege ochtend jouw naam in ijspegels langs…

De tijd was maar geleend, de dagen wilden hun mooie uren terug in ruil voor alle herinneringen die verdwenen Op mat fotopapier verschenen, gaven zij negatieve afdrukken van een werkelijkheid die waan niet eens benaderde, zwart en wit wisselden elkaar soms schitterend als siervuurwerk af, de hoekjes gekarteld en omgevouwen als oren…

Jouw ogen lachen licht in verloren gevoel op weg naar morgen…

In het zand schrijf ik letters van gefluisterde woorden in de wind waar in de verte een zilvermeeuw jouw naam schreeuwt over zilte golven op vleugels van verlangen schrijf ik de dagen vooruit en adem weken in en uit langs het laatste vel dat zacht ruist in die ene schelp, ooit gevonden tussen zandstappen van gelijke passen richting…

Neem mijn gewonde hart mee fluister zandkorrels zachtjes in mijn lange blonde haren en proef het leven in verwoestende golven, die koppen tegen de wind in naar het duister als deze nacht voorbij is wandel ik door de duinen naar het licht en wacht daar op de zon die mij roept en samen met haar ga ik op in vergetelheid, geen zandkorrel…

De deur naar de toekomst staat op een kier, verveloos knipoogt zij mij spontaan een warm welkom toe en ik antwoord met een lach ik pak een van mijn sleutels en open de laatste deur, aan het eind van een hele lange, maar oh zo verdrietige gang Ik ga de trap op naar boven, de vele treden kennen even zovele verhalen, die in de loop…

In het venster teken ik jouw gezicht en mijn warme adem smelt de lijnen in de ijsbloemen van de laatste dagen die bevroren nog trager verglijden stil en afwezig probeer ik een hartje te ademen in de richting van de zon die haar warmte afstraalt op mijn gedachten, ik lach even richting jij en een klein wolkje neemt mij heel zachtjes mee…

Aaibaar zijn de woorden hoe voelbaar is de taal nooit zullen letters sterven elk graf heeft haar verhaal doden zullen herrijzen stenen worden verplaatst donderend klinkt het dag wanneer men is uitgeraast de kiezels zullen knarsen het pad begaanbaar gemaakt sterke eiken verstouwen op dat wat is geraakt al zullen bladeren…

Jouw warme lippen verdrijven alle kilte kussen zacht stilte…

Losjes ligt de paarse schelp in haar hand de schoonheid verbaast hen beiden even zijn vingers niet meer gevlochten maar gedachten verweven in verleden zoveel mijlen overspoeld door vloed en verlaten door eb, terwijl monden alles deden om scherven te vermijden werden zachte lippen getekend door het brakke zout der aarde Gepekelde tranen…

Ogen tranen pijn wimpers verbergen de haat terwijl de mond spreekt…

Woorden raken niet ogen spreken hart en ziel als de liefde leeft…

Die ene sleutel opent ook de laatste deur waar taal toegang heeft…

Zandkorrels verwaaien en verstuiven verhalen van een gelopen seizoen stormen weg met de wind naar het zuiden, de laatste wolk kijkt lachend achterom ziet hoe genagelde planken gekoesterd en ingepakt worden, terwijl dromen verdwijnen in het schuimen der golven en uren rollen langs cirkels in het zand het ruime sop is gekozen om…

het zijn niet de woorden die zinnen schrijven het is niet de oogopslag die huid laat tintelen het is niet die ene blik die wangen laat gloeien het is niet de mond die liefde laat spreken het zijn de handen die spreken, leven en laten voelen waar taal tekortschiet…

Ik teken lijnen in verleden raak het heden even aan wil jou voelen met mijn zinnen zo maar even naast je staan wil de wegen weer bewandelen met steentjes liefde en tederheid zonder kuilen en obstakels na intens beleefde strijd niet de handen in de zakken gebald tot vuisten vol verdriet naar royaal geopende armen met een samen…

Ik vang de druppels met mijn handen laat ze los in ledige lucht wil de woorden toch behouden tijdens deze nachtelijke vlucht veeg de rimpels langs het kussen laat de sombere lijnen met rust vang de lach weer in mijn ogen wanneer de zon mij wakker kust ook al zullen dagen duister, lang en misschien eenzaam…

kijk maar ik wil jouw ogen vangen praat ik fluister woorden naar binnen en droom jouw lippen op de mijne voel je armen waarin ik wil schuilen mijn handen willen jou strelen dichterbij dichter bij mij…

In gedachten reis ik verder door de laatste uren van het jaar waarom zijn die gedragen loodjes zo verdomd, verdomde zwaar korte dagen zullen lengen kille nachten huilen mee elke ochtend zal licht brengen soms haat ik die zo geliefde zee vele stappen die ooit verzanden in verdriet maar ook in de lach woorden die in handen landen…

Ik lees de letters van je lippen proef het puntje van jouw tong wil een beetje liefde nippen ben het zuurstof in jouw long ik zie de lach spontaan verschijnen zij wint een liefdevolle strijd tekent nog te leven lijnen in de glimlach van de tijd ik pluk voor jou de regenbogen zacht en teder verdrijf jij kou ik lees de liefde in…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

ik stuur je stil wat kleine woordjes stop ze zachtjes in een envelop verzend het richting zand en strand daar vang jij ze misschien wel op waar schelpen ooit mijn voeten kusten de dag geluidloos overging in de nacht ik verdriet verloor en niet kon berusten in wat mij de duisternis ooit bracht zonsopgang bracht plots nieuw licht…

Jij tilt mij op in golven straalt mijn ogen mooi Jij kijkt mij zacht in vochtige nachten Jij proeft liefde in nooit gesproken woorden Jij leest mijn denken ongezien het weten Ja, jij, maar jij kent mij niet…

De waarheid haalt de leugen binnen geeft glanzend leven een zwarte gloed wanneer de avond de nacht begroet hoor ik weer die oprechte zinnen nu razen letters door mijn bloed onze taal wil ik blindelings beminnen weten van warm gevoel laten winnen het verkracht mijn laatste restje moed mooie woorden ooit ontvangen door alle gevlochten…

Het is stil in mij knarsende tanden slijpen briljante woorden…

Aan weerszijden de mooiste kleuren kijk ik ademloos om mij heen schilder jouw ogen in gedachten voel weer je rimpels, een voor een zelfs het bos proeft mijn verlangen vangt mijn tranen in de wind waait het licht weer in mijn ogen laat mij schuilen als een kind het bladerdek opent zonnestralen maakt voor warmte ruimte vrij even laat het…