Reis naar nergens
In gedachten reis ik verder
door de laatste uren van het jaar
waarom zijn die gedragen loodjes
zo verdomd, verdomde zwaar
korte dagen zullen lengen
kille nachten huilen mee
elke ochtend zal licht brengen
soms haat ik die zo geliefde zee
vele stappen die ooit verzanden
in verdriet maar ook in de lach
woorden die in handen landen
het zandhappen door weer een dag
stilletjes denk ik, nee ik fluister zacht
kan ik leven zonder branding, zonder zee
ik draai me om in golven van de nacht
loop naar nergens in het duister met je mee
Geplaatst in de categorie: verdriet