Alle inzendingen van MickeyF

bij kaarslicht op stilte val ik in warme ogen en stroom tot kippenvel wat in hartjes opkomt haar wereld is de huid van een schat waarin ik me thuis vind met meer adem dan het leven toen ik geboren werd zeg ik oprecht waar alles om draait in de armen die me wensen vind ik de rust die me lief heeft (c) MickeyF…

aan de arm van inspiratie liggen woorden geknoopt later op papier staat er zomerzotheid ondersteboven in iedere vezel ontwart de knoop tot enkel jij…

onder bomen waar zonnevogels nesten bevolken vindt het jaargetijde motief doch de ophef dringt amper door tot de plas met weelderige gele lelies wijl een poes het schone lijfje wast met een oog op de bloem dragende Noord Japanse beverboom hangt moeder natuur de impressietuin aan lijnen terloops zingt zij blindelings, het eeuwige lied…

was het niet daar dat de vrede toen al in verschiet lag op dat rode plein waar kus en lach tanks verpletterden jij onzeker vertelde dat de hemelse vrede bijna hier was onder twee kruinen aan de met vriendschap gedekte tafel en van die merel, weet jij nog dat ze mensentaal strooide over het gesprek van de dag en dat wij als bloed…

hoe jij mij tussen eerste en laatste letter streelt als ik jouw troetelnaam prevel en nadien luister hoe het zwijgen is als jij rond, zo zacht in al weerklinkt, die zo de stilte tovert van mijn lippen hoe ik nadien als ik in jou aan het water waar ik me verlies, op deze brede oever kringen in het riet kauw hoe ik mijmer, alsmaar onveranderd…

O, wankelende zure regen ge likt zo graag aan het zwijgen met doorlopen ogen vult zich de Rijn en ik dwaal door Maas en Waal over de nek van dorst naar borst van buik naar fuik zo Lek nog zonder blinde praatjes in uwer uiterwaarden gekte tot de diepte van het meer en dan de rust voor deze lust schreeuwt hier die diepte alle…

ze is nog zoveel een blos en twee parels met glazen geduld lacht ze verloren jaren zo lijkwit weg voorbij dat weerloze is ze zachter dan het wijsje van de laatste mars zijn scherven resten aan haar voeten dit is het einde van haar radeloosheid en nog het enig lawaai met haar lach ruik ik de bloemen blader in de thee en kijk…

kent u dat meneer een voorjaarstrui dragen zo dat je er blij mee bent en de grond voor de tijd steekt een slobbertrui aarde aan de rand zwaaien zonder handen met een streek stomdronken aan de regen druppelen op windkracht tien de hooikoorts over de winter en natuurlijk god zeggen trap bloemen uit de grond de dijken hoger en…

op deze hand ligt elke seconde een afgrond steekt de constante factor tijd lek de dood moet je juist leven kom vrouwe, breek zes hemelen, ontdek de maan draait met het hoofd onbevangen deze collectebus wil alles nat, in een romantische bui me niets afvragen waarom het goed voelt, niets zeggen niets weten, van bijbel en god…

waarop stilte voornaam de gedachte opende aan wie je was en bent in die rust was ben ik nu hier met deze woorden om te begrijpen denken te weten de leegte is er geen en nooit geweest nog steeds is elke dag een volgende een stap naar jou een nieuwe morgen op mijn aarde…

voel ik me een paracetamol op een snipperdag mijn vingers tintelen en dat draait niet makkelijk roken is niet direct dodelijk zo te zien op het pakje ik leef en ben er aan verslaafd hop mijn kist uit de poes ligt nog uitgekotst naast de kater en van bubbels cola boer je zo lekker je maagzuur op straks een pilletje en een koude…

maar laten we met een stok schrijven in het zand een hart met een pijl en twee namen voor even tot de wind komt…

op het bed schikt vader bloemen in vergane zin van verlaten koude dekens tot de ochtend innig schijnt en de stelen streelt als zinnen op stelten in een bries tintelen zijn wortels het schouder blad schokt valt van de tweede tot achtste rib voorbij het bot in een adem tocht de zomer uit de aarde als de herfst het dekbed teder…

als sloofje heeft zij twee linker en schoenen koopt ze nooit ze wast en winkelt proletarisch tot schoon goed haar goede vorm verliest op een oever met haar knieafdruk en niemand vindt een zuiver geweten zo bijzonder zij telt de onderbroeken ziet bergen en klimt over de hoogste de hoop op beter het zit niet in haar genen maar morgen…

het was een dag waarop stilte voornaam de gedachte opende aan wie je was en bent in die rust was ik ben ik nu hier met deze woorden om te begrijpen te weten de leegte is er geen en nooit geweest nog steeds is elke dag een volgende een stapje naar jou een nieuwe morgen op mijn aarde…

zoals jij leven in geboorte bracht en het kind dat nooit was zo hangt het in mijn hoofd dat in het razen over gaat als een idioom dat niet echt spreekt, of geleuter met geluid van water vanuit de douche of gelaten warmte als jij vroeger op moest en het zo lief zei daarom breek ik gebroken woorden in tien letters tot het blauw…

steeds nieuw bloed druppelt ongezien maar kleurvast op asfalt bloedverf geschilderd op open zwart je ruikt het nog als zij remmen…

een oceaan verder in een onbekende taal gillen jonge blauwvissen genade en het klagend besef dat uitsterven niets te maken heeft met sterven maar tranen ziet men niet onder water…