Netgedichten

netgedicht (nr. 16.159):

Bezoek van een oorlogskind

ze is nog zoveel
een blos en twee parels
met glazen geduld
lacht ze verloren jaren
zo lijkwit weg

voorbij dat weerloze
is ze zachter dan het wijsje
van de laatste mars
zijn scherven resten

aan haar voeten
dit is het einde
van haar radeloosheid
en nog het enig lawaai

met haar lach
ruik ik de bloemen
blader in de thee en
kijk naar de tuin

ik zie een witte duif
spelen met een mus en
roep , vlieg mee meisje ,
vlieg mee

je mag weer even zijn
wie je was kind