Alle inzendingen van Pama

Zoek mijn mond niet aan jouw lippen, mijn vreemdeling voor een gesloten poort, daar vloeien tranen waar licht in gloort, in zeven nachten waarin ik niet kon wachten op zeven harten, ontspon het bloed in het wederwoord van zeven rozen, voor alle dagen een gekozen, die ruisen langs de bron, gewassen door de zeven kruizen, waar…

Kwelling door twee goden, de ene held van geweld, zwelgt in welke ziel hij heeft beneveld, de geest gekneveld waarop hij de tanden stuk zal bijten. Maar die ander, meester van de minnedaad, tiran van lust en het geluk tussen hemel en een wilde zee, gespoeld in het nauw tussen liefde en de haat, wat tussen de levenden en de noden…

Dichters worden regelmatig omhuld door onbetamelijkheid van emoties en onbegrip, als ze worden getooid door kaal geplukte lauwerkransen van onwetendheid wat afdaalt tot het niveau van een koperen haan, die draalt en keert, waar een onvoorspelde wind hem ongedeerd z’n gemeten ruimte laat meten, alleen daar rust geen embargo op. Ergo, het…

Onder levenden wil ik liggen, scharrelen in aardse retoriek van roze biggen, verwent te wroeten tussen wortels van de romantiek, de borst gewent naar de verlichters, met het gezicht in gewoelde letters van de zinnen, ketters van regels en van lichtsporen in het woord, in gestreden voren wordt nooit onderhandeld, gewoekerd, welgeschapen…

Opwarmtijd nabij, laveert een zwanenpaar door ons ijsgordijn. Opstandig, zie je winkelen in je narrenpak, onverzadigbaar? Daar aan keerzijde vinden aardbewoners elkaar,in welk van beide zijn we beland? Met een stuk brood te eten en te drinken uit een nog te voeden mond. Kat in zwartste lijden, ontspringt uit haarzelf, garen…

Gevlijd in morgenstond van legersteden, in een opgeschoren hooimijt. Achter oogleden, schenen klare schaduwen met een herboren gezicht . Waar je op verlaat, verlicht de harten als mededogen het zelf benadert. Causaal verband die je bent, werkelijke vrijheid die bindingen kent.…

Ons leven is een uurwerk soms wordt het me duidelijk waarom de klok niet slaat, wij winden ons al bij voorbaat op, voordat de gespannen veer op springen staat. Onmeetbaar zand vloeit weg op de slinger tussen werkelijkheid en duurzaamheid, verstopt zich achter traliewerk van veronachtzaamheid. Daarop te wachten is bedrog, om met…

Ik schuif de grendels dicht, van zeven kamers in dit hart, er bloeien zeven rozen in dit hart, voor elke kamer een, ontstaan in doornen, zonder kleur, er druppen kaarsen in dit hart, warmte en licht geeft er geen, ik zet de rozen voor elk gezicht, die ik ontmoette in de ruimten, zet de vensters en de deuren op een kier, zuiver zuurstof…

Aanschouw het geluid van stilte en de geur van zwaartekracht, als druppel leven uiteenspat op een espenblad als ragfijne nerven mist, de scherven worden opgedragen als bloedbaan in een bladerdak, waarlangs geen water is vermorst, in toegewezen grond, waar de moederkorst hem wacht, brak in tot de natuurlijke schoot, de toegang tot de…

Veel gedachten lijdt al snel tot ruimtevrees, vervalt tot voorzichtig tasten, en blijft in feite vervolmaakt, wat hij in het ziellespel durft aan te raken, te delen met z’n handen die de muzen strelen, is hij tot stomheid geslagen, schuilt achter spiegels waarin hij beeld en alter ego herschikt, likt de tijd uit wonden die hem naar…

Oh die liefde, als kind te spelen dat ik onder het hart zal dragen, we zullen er samen van eten om aan ieder te verdelen, ook als zon en maan hun baan zullen vertragen, tot aan diepste kleuren van Eros fluit door een zoete dood getroffen, spreekt z’n mythische voorspelling uit, steekt al het verlangen in bedwelmende tonen tot hij z'n…

De wind, de beeldspraak van het zwijgen in verhalen , gehuld in bast van bomen, eiken en de espen reiken met magere armen vol ongeduld uit naar vingerdunne twijgen. voelsprieten van onschuld, het zal gaan sneeuwen, omdat de vorst komen zal, wordt onder schors de essentie opgetekend, nerven kerven kringen in een zenuwgestel, een uurwerk…

Ach die liefde, opwindend zo dichtbij en onbereikbaar, als de sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, maar als levend stof van licht voorzien, die ik dagelijks ademhaal, verkleef met de schemer van de wintertijd, in z'n kille armen wordt de zon langzaam armer, als we zijn uitgevrijd.…

Waar zal ik anders wonen waar eten groeit, waar bijen zichzelf belonen met verleidingen waarin ze hun zorgeloosheid tonen, waarmee hun eigenschap is onderkend, zonder de angel uit de ziel te halen en als het mes in het vlees blijft steken, zal ik leren omgaan met alle gebreken, dan pas heb ik alle recht van spreken.…

Schilder creëert de vrucht, tot de honger hem dwingt te eten van zijn stilleven. De nacht is gesluierd in het fluister ligt de smart van ieder dichters hart. Boom beklopt z’n bast, in z’n talent gerustgesteld draagt hij de takkenlast. In de kleur van een gevleugeld paard, vlecht ik verlangen in een ponystaart. Geluk op een steen…

Adem het uit of in, dat laatste woord is een begin van een regel of zin, dat allemaal vormt de zekerheid in taal, resoneert de tekst, verbaal in de tegen – polen in een ware zegetocht in de ringen van de ‘nibelungen’ en de poëzie en op‘ de schaal van richter’, in de dingen die zijn vergaan, blijft een mens een vrome dichter…

Zal de dag de dagen tellen voordat ik de ogen sluit? verbruit ontij de tijd, het zal weer morgen zijn, als de zon over bange harten klimt, schalt werelds toorn uit het stof van ontheemden, verwaait in de machteloze tonen van het dagelijkse brood, vervalt tot luide smarten, in een laatste snik gegraveerd, resteert in gewijde aarde alleen…

Waar ik heen moest gaan was ik al vergeten, waar ik uit bestond, daar kom ik net vandaan, de tijd verteert de was, zo broos als het geweten, uren kruipen in mijn hoofd, het licht schijnt gaandeweg wat minder, er druipen seconden op het zand, kaarsvet verdwijnt tussen de vingers van een uitgestoken hand dan wordt de vlam gedoofd…

Kon ik maar de wereld terugzetten, om terug naar huis te gaan, de klok zal dat beletten, ik ben gebonden aan de nuchtere wetten van de ochtendhaan en de nacht, en een warme schoot, en mij het wachten zal verzachten, en lichtzinnigheid aanbood, in golven van sterfelijkheid, verlies ik mij in de plooien van de tijd, in haar armen wordt…

De tijd liep te over, te weinig of geen, de heelte werd een holte, alles stond op of viel uiteen, ik acht mij gewonnen, aan de dag en nacht gesponnen, minacht de middernacht, de draad van eindigheid, in zuiver bloed geronnen, zonder een gemis, zal niets ontstaan, alles heeft een eigen weg te gaan, de macht te wegen zonder gewicht,…

Wat vrij leven is voor mensen, wat lucht en ruimte voor de vogels is bestaat zich daarin vrij te wensen en wat de oceaan is voor iedere vis, vergaat in gesproken woorden, resoneert in stemmen die voorgoed gebroken zijn na al dat bloed dat is vergoten, smaakt de verworvenheid naar pijn, blijft de deksel op de beerput, of komt hij er vanaf, zonder…

Vijvers groeien dicht van angst, een zee met kroos werd oceaan, koos het diepste van mijn gedachten, zekerheid verder van mij vandaan, wachten vult de mand met vlijt achter wisselende maskers van de tijd, glimlacht voordat ze verder schrijdt, daarin schuilt een wijze raad, mijdt de morgen, anders ben ik de draad weer kwijt.…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

Nooit beschaamd wat uit naam der liefde geschreven werd en wat daarover reeds bedreven is, mis ik beeld en baken uit de realiteit, met zelfstandigheid is vergeleken, anders dan met talenten blootgelegd, kwam de schoonheid met recht tot leven, daar werd de onechtheid uit geboren, waarin de onschuld niet ten onder ging en waar ik me onder…

Ik hoorde verborgen stemmen in de toppen, orgelpijpen in een storm, bewogen door het ritmisch gorgelen van het riet, gedirigeerd door wind en wat men alleen maar horen kan maar nimmer ziet, laat zich niet foppen door het steunen van onvermoeibare instrumenten in het ven en griend, wat voor alle buitenlieden als concert - zaal…

Om alleen maar naar je kijken, drijvend op een laatste strohalm en je te zwemmend te bereiken, verwaaid onder wolken waaruit druppels zich aan regen hechten, in de spiegels van de tijd verlost, komen we onszelf weer tegen, opkomende dorst verlegen lessend van haar borst, rimpels fronsen in het water, oprijzend worden over…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten…

In mijzelf het allerkostbare en blijvends niet te verliezen, om jeugd en tijd terug te winnen en me uit de eindigheid te tillen, menig energie gemorst, wat de natuur geen moeite kost, opnieuw te kiezen, de enige maat te bepalen, niet verder af te dwalen tot de fictieve grens van wat ik achterlaat, een weg gekroond met onderscheid,…

In beperkt gespreid zicht loop ik door de grijze sluiters van steeds weer opkomende mist, zoek al eeuwen lang naar de uitgang van een doolhof, van het steeds maar zullen falen, geschreven op de schakels van de ketting van de angst, ik breng ze naar mijn oor, beluister hun verhalen, ze blijven zwijgen, ofschoon zij het weten,leid…

Uit haar veren weerklonk de zwanenzang, zonder blozen stapte ze uit de warme nacht met beide lippen half geopend, waarmee ze mij een teken gaf, - wacht met verpozen niet te lang - lag ze daar als een zoete vrucht te rijpen waarop ik wachtte, de blanke borsten rezen in het ochtendlicht, de ranke benen half uiteen, ontbood ze mij voor het…