Alle inzendingen van Paul

vandaag is een dag om stil te staan bij wat was, en wat nog komen kan de jaren glijden als water voorbij een fluistering van tijd: “herinner mij.” genieten is fijn, maar niet het doel de zin van het leven ligt niet in afwachten het zijn de keuzes, groot of klein die ons wezen en zijn vormen stel minder uit, droom minder lang voer uit wat…

ouder worden is als gistend bier een proces vol leven, dat niets mist zoals mout en hop met zorg zich mengen zo brouwt jou het leven een eigen smaak jouw jeugd, als een frisse, blonde slok bubbels vol eigenwijze energie en ritme maar met de tijd komt de echte smaak in diepere lagen, die maken wie jij bent elke ervaring is een uniek brouwsel…

Hoe houdt men zich staande in het jaar nul? Het licht reduceert ons tot een landschapje, waarin ik vrees dat ik niet zweef maar slaap. Hoe de vloer slijt waar ik loop, waardoor ik hier ga en hier blijf. Misschien beter blijven dan gaan. Wat een smoel. Waarom sta ik voor de spiegel? Veertig ben ik, geen veertig ben ik. Een kop draait op germanismen…

liefste mijn liefste het leven was lijden kalverliefde bloeide maar afscheid kwam allemaal door angst toe maar jongen hoorde ik vaak ga door en hou vast het is zeven over twaalf jezus redt ons, hoor pa woonde levenslang op het thorbeckeplein waar ik groter groeide als de zon schijnen wilde als kind van vandaag hete dromen dromend…

De wereld viert jou licht speelt zacht op jouw gezicht, het feest begint nu. Waar vogels zingen, dansen bloemen in de zon, vreugde om je heen. Weer lonkt een nieuw jaar. De start belooft al zoveel, grijp wat komen mag. De avond zingt rood, met warme gloed het refrein, dat toekomst ademt. Het volle geluk, als geschenk iedere dag,…

huil niet, mijn kind, om wat verdween mijn ziel zweeft zacht in tijd en ruimte niet de leegte, maar de herinnering is waar mijn liefde eeuwig zingt glimlach om de paden die we liepen om slapeloze nachten vol verhalen mijn stem, mijn lach, mijn warme blik leeft voort in jou, dat is mijn geluk ik ben de zon op jouw gezicht een haven vol geborgen…

in de ether klonk een stem een eigen geluid en melodie een pionier met visie een man vol energie willem van kooten een icoon in radioland groter dan groots een ster die nooit dooft hij liet veronica golven op de woeligste baren opende vele deuren gaf radio nieuw geluid stem die verhalen bracht muziek die harten stal een brug voor…

mijmerend kijk ik door mijn wimpers naar wiebelend en draaiend de wereld dan richt ik mijn blik naar binnen waar rust en stilte mij begeleidt stap voor stap tot stilstand komen mezelf de ruimte en adem gevend zoek ik de vitaliteit in het moment om bewust te kunnen blijven leven wat zie jij, als je dat ook zou doen is het ongemakkelijk en…

van harte hartelijk brengt jou vandaag de tijd een glanzend gouden kroon die jou de verhalen vertelt van toen geluk gewoon was al schrijnen soms de dagen bij gekoesterde herinneringen aan een vol en rijk leven vol vreugde en kabaal met jouw gulle lach als brug van toen naar wat nog wacht geef jij een warmende kracht aan wie jou en…

een hand die reikt naar wie valt een klein meisje in een oorlogsgebied dat haar brood deelt stille akkoorden zijn het die geen woorden nodig hebben alleen een menselijke blik een stad die zingt na storm en strijd vervangt de dodelijke stilte met hartverwarmend vreugdevuur een soldaat het strijden moe die de wapens neer- en weglegt als…

tweehonderdachtentwintig seizoenen hand in hand samen wandelend bloeit nog de liefde als bloesem die de lente in het voorjaar kondigt in goede en in slechte tijden geweven door en met de tijd werden herinneringen gemaakt tot een encyclopedie vol passie jullie liefde voor en met elkaar is een testament van trouw en geduld dat jullie blijvend…

klokken luiden zacht, de wereld roept, maar ik zwijg. muren zijn mijn thuis. woorden gaan voorbij, ik wil ze graag begrijpen, maar ze overspoelen. te groot, veel te druk, in de klas verdween ik stil. verdwaald in mezelf. diep in mijn dromen, buiten lachen, samen zijn. als vriend en leerling. hoor je mij soms fluist’ren? reik je…

het licht van december, warm en zacht werpt een vredige schaduw op de nacht met de magische sfeer van kerst families vieren hoop en vertrouwen lachend draaien kinderen in molens waar naast grove den, kaneel en kruidnagel boven knisperend hout de glühwein geurt zwaait zomaar ineens waanzin een zeis die levens sloopt of erger nog: moord…

als vandaag de dag het licht ziet wordt het mooiste podium verlicht zoals alleen jij dat uitlichten kan het geluid van muziek klinkt als in de mooiste dromen het is het gouden werk wat jij met jou vader creëert “MELSE, een wonder klinkt in het duister” “Licht, laat de tonen ons raken met kracht!” klanken krijgen vleugels trillen hemels…

waar in as en puin stilte dwaalt ontstaan nieuwe verhalen over handen die dragen en harten die zien die ons samen krachtig maken waar wanhoop is borrelt ook een lied van hoop op een nieuw verschiet dat de wereld vlammend gloeien laat in kleine en grote gebaren voor elkaar elk gebaar, hoe klein het ook lijkt verbouwt een muur tot een brug…

Alsof zij iets zingen ging trilt de luit en de lieve luit achterna hinkepinkt de piano linkepoot linkepoot Ik denk niet dat de luit iets zeggen zal kwart vóór middernacht al trilt - zij trilt toch? - de luit nu weer Eer de luit daarover heeft gedacht of zij zingen zal…

zij rolt met haar ogen, haar blik op standje stil woorden stormen als wolken wild door de lucht ze woont met schuilend hart in haar kamer een wereld apart, vol dromen en geheimen een muur vol posters, een kast vol chaos de playlist een mix van verdriet en applaus de regels zijn rekbaar, de grenzen hun strijd en in die chaos zoeken ze ook veiligheid…

een echt verhaal raakt je diep een stem met een hart dat leeft geen maskers, franje of schijn woorden die spreken: “Dit ben ik, dit is mijn verhaal” het groeit uit stilte, vreugde of pijn raakt omdat het zo eerlijk en echt is fluistert de waarheid, rauw of zacht schreeuwend om echte aandacht een echt verhaal verbindt mensen bouwt…

ondeugd met een eigen karakter die graag de boel op stelten zet door steeds precies dat te doen wat eigenlijk toch niet mag door weide, gras, park en bos waarheen ook hij gaan mag speurt zijn ronkende neus het spoor dat hij volgen moet het vrouwtje is zijn grote held die al het andere vergeten laat als ‘s ochtend de wandeling lonkt huilen…

Een Arlequin in watergroen versleten roze draagt Colombine de hof is groot de bomen hoog het roodste rood van de ahorn op 't diepste groen van dennen wij stappen kleine stappen -hoe is de kiezel scherp aan uw satijnen schoen- het pak van Arlequin is watergroen opdat het passe bij 't versleten roze van uw rok en als de schaduw zij van uw assen…

we dragen paars als een stralend gebaar voor vrijheid van liefde voor wie of wat jij ook bent voor hen die zichzelf niet durven of kunnen tonen om stil verscholen dromen te laten bloeien Paarse Vrijdag viert ieders unieke bestaan het recht om jezelf te mogen zijn in kleur en pracht, samen hand in hand in een wereld die iedereen welkom heet…

het huis waar ik slaap vier muren en een dak mist warmte en basis een plek waar ik zijn mag ze denken aan portieken een blikje, een hond aan iemand op straat met zijn wereld op schoot mijn verhaal echter is onzichtbaar verborgen zweeft tussen kamers waar ik nooit lang blijf ik ben geen cliché geen teken aan de rand Ik ben een moeder…

op de grens waar dromen en denken dwalen tussen waarheid en waan, rijzen verhalen in de fluistering van complot en diep geloof waar logica buigt en fantasie weer ontwaakt wij wonen in verhalen, vormen onszelf, weven een wereld, elk met een eigen beeld de een ziet de hemel, de ander de hel maar waar begint het sprookje, waar het spel een…

waar anderen wandelen voor plezier en vertier zoeken dak- en thuislozen in de rust van de natuur draagbare dagen de stad te luid en te snel te benauwd ook vaak hun werk en huis verloren vindend zij dwalend schuil in de natuur psychisch gebroken verloren of vervreemd vertoeven zij onbegrepen in schaduw van het lover een winkelwagentje…

jouw ster doofde veel te vroeg een donkere leegte bleef en blijft toch plantte jij ook de boom van herinnering met altijd groen blijvende bladeren die bladeren kleuren immer fris ze spreken fluisterend wat wezenlijk is het leven dat jij hebt geleefd omarmend met de liefde die je ons was en blijft de mooie slingers die je achterliet geven…

Stilte van het woud huis, werk, bestaan verloren natuur als schuilplaats Winkelwagentjes een vuurtje dat warmte geeft takken verbranden Schaduw van het groen Onbegrepen, psychisch stuk vechten om balans Afval hoopt zich op een schreeuw om zonder oordeel de weg te bieden De echo van pijn vraagt mens en natuur ruimte wie hoort en…

yo joshua, veertien, en groter al dan de rest opa, oma, je oom—zelfs je tante staat versteld je torent boven ons uit, in lengte en in skills een jongen met power, die als je wil alles kan rugby is jouw ding, van junior naar colts straks hard beuken, snel rennen, je maakt de acties strak modder op je schoenen, wind in je gezicht een rugby-held…

vijfenveertig jaren, wat een rijk bezit een pad vol dromen en wendingen bewandeld in werk, in leven, waar je ook ging of gaat elke stap heeft zijn eigen spoor gezet je kroost groeit en geeft je steeds kracht ze kiezen een op eigen kracht hun pad hun karakters geven vragen soms en zorgen maar ook de trots die in jouw ogen ligt in de wirwar…

Een mandje geweven van riet, in de warmte van de zon, teer en breekbaar Tegen de avond vloeit de zonneschoot weg, en komt de grondgeur naar boven drijven, van de aarde waarin het riet is volgroeid, en die zijn rijke sappen in het pitriet heeft opgeslagen In de nacht worden alle sterren gelokt, waardoor de hemel lijkt op een pikzwart geverfde…

Een bomenrij langs het landhuis, gehuld in vuilgele lakens Over de straten liggen roodwitte linten, als vergeten herinneringen Ze rijgt de veter door haar hoge plastic laarzen, en bindt een blauw strikje in haar opgebonden haar Uren rekken zich langer dan een dag, terwijl de wind de linten optilt, een glimp van marmeren straatstenen onthullend…