Netgedichten

netgedicht (nr. 85.414):

ballonvaart

in azuurblauwe lucht
drijven wolken, zacht als wol
een vlam blaast warmte
in het bollende doek
een mand vol mensen
zweeft langzaam omhoog

hoog genoeg
voor een blik die alles overziet
laag genoeg
om de aarde nog te voelen
de mensen nog te groeten

stilte heerst boven
drukte daar beneden
we varen op adem van de wind
als veertjes zo licht
over stad, weiland, park en bos
over water en wegen
waar het leven krioelt

op de grond bewegen mensen
klein als poppen
als mieren druk in de weer
een glimp van onze kleinheid
in het grotere geheel

in momenten van verwondering
vingers wijzen omhoog
ogen volgen verlangend
de adem inhoudend

als dan de mand weer daalt
scheet zij hoogspanningslijnen
om net nog naast het riet
aan de rand van een weiland
landt zij uiteindelijk weer
in het leven op aarde

... Geschreven ter gelegenheid van een ballonvaart die mij vrouw, Adri Doodkorte maakte met haar kinderen en kleinkinderen op 30 april 2025.

Een moment tussen hemel en aarde

In stilte zweven,
boven het leven dat krioelt.
Een mand vol verwondering,
gedragen door de wind.

Een blik van boven
maakt klein wat groot lijkt —
en groot wat écht telt. ...