Alle inzendingen van Peter Paul J. Doodkorte

ik kan tranen vergieten omdat je weg bent maar glimlach omdat je hebt geleefd ik kan mijn ogen sluiten en hopen dat je terugkomt maar openen en om alles te zien wat je nalaat mijn hart kan leeg zijn omdat ik je niet meer kan zien maar het is vol van de liefde die je deelde ik kan morgen de rug toekeren en gisteren leven maar ik droom…

onze hoofden harten en levens waarin jij altijd aanwezig bent omarmen jou warm elke dag met een liefhebbende lach liever zouden wij de tijd herscheppen door jouw ster aan het firmament terug naar hier te verhuizen zodat wij thuis zijn bij elkaar…

bijzonder – verjaren verjaren – weet je is geen prestatie verjaren – weet je is een bijzonder kado een gift - zomaar - gekregen tijd - uit liefde geboren - van mens tot mens - zomaar - allemachtig prachtig verjaren – weet je is een bijzondere gave…

blijf bij me hier bij mij dat je bij me bent verslingerd ben ik aan de tijd met jou die eindeloos was verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij met jou draai terug de tijd opdat zij stilstaat bij ons samenzijn ik heb je nodig zoals altijd weer sinds ik jou ken verslaafd ben ik verslaafd aan herinnering van mij…

lieve leven leer je is vastpakken om los te laten groeien van kind tot persoonlijkheid leven leer je kent geen protocol is een zoektocht doorheen de jaren meer en meer naar wie jij bent leven leer je is omgaan met de dingen die overkomen in voor- en tegenspoed die jij creëert ook met wie en wat jij bent leven leer…

als wij met een lach en een traan terugblikkend bij het vooruitzien dat afronden wat nog nodig is peuteren wij hoop en verwachting uit de kreukels van het oude jaar als het jaar nog maar net begint onze rugzak gevuld met voorspoed genieten wij van het florerend geluk dat als een hoorn van overvloed geen bodem meer lijkt te hebben kleurrijk…

waar heel nederland als de romeinen ooit onder een hemel vol sterren smachtend lonkt naar een blinde afspraak met kennelijk verzwegen liefde nestel ik mij in het zeker weten van vurige hartstocht doorheen de jaren die zich vlammend wakkerde tot zekere geborgenheid waar in cupido’s vizier met rozerode romantiek de geschoten pijlen…

op het unieke moment dat - eigenschap van tijd - nooit weer zal komen voel jij de drang - emotie zo je wilt - tot het geven van uiting aan dát, wat jóu bezielt en je geeft jouw eigen vorm aan dát, wat jij - met woorden anders misschien - wilt zeggen tegen jezelf of - die het zien, horen of voelen wil - ieder ander ze zijn deel van…

waar ik kijk naar de kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met…

als heuse boemerang keren problemen terug is onze zorg voor jeugd gedachte oplossingen halfbakken en verkeerd verergeren hen het leed de voornemens stranden in eigen belang en geld die de reflectie hinderen de eerlijke waarheid is dat wens en compromis ons doormodderen laten een oplossing is er niet die alles altijd en overal…

onderwijl de tijd tikt waarin leeftijd nog minder lijkt te tellen groeien de vruchten uit de boom van liefde die jij en jou omarmt intussen echter leert ons het weten niet vanzelf spreekt het dat ook na het nu morgen de rozen geuren of de maan schijnt daarom en van harte vieren wij jou en het leven dat zich met en rond jou samen met…

nee bang niet voor de dood ben ik niet bang die afslag echter de boot trein of bus mis ik graag in het weten dat eens onverhoopt die uitrit komt mijn reis dan naar de overkant zal vol zijn gevuld met souvenirs van ontmoette mensen die elkeen bewogen vol ook van verwachting aan de herenigingen die komen zullen want…

tien jaar lang vieren wij alweer dat 7 december jouw jaardag is veel sterker en groter ben jij nu dan de dag dat jij geboren werd zoveel sterker en groter ben jij naast natuurlijk ook wel eigenwijs wat is het fantastisch cool en stoer jouw oma en opa te mogen zijn op de grens nu van het puberzijn ben jij echt geen kleine jongen meer maar…

de streek die ik liefheb is een klein lapje grond idyllisch gelegen tussen velden vol zonnebloemen en middeleeuwse dorpen onder blauw azuren hemel daar waar nog de druiven rijpend aan de zon hun wijnstok trossen groeien weelderig de kruiden naast velden geurend vol van knoflook en lavendel daar in la douce france vaandelt naast…

daar ben jij onvoorstelbaar klein nog opgestaan uit leven het grote wonder dat groeide uit verlangen uit wat liefde geeft de wens tot vermenigvuldiging stralende oogjes boven een knuffelneusje een mondje dat lacht zij vormen een eigen gezicht met vertrouwde contouren die vertellen van de bron die jou het licht van leven geeft de handen…

• voor lenie klein maar dapper - groot van stuk was ze niet - maar een persoonlijkheid groter dan groot want waar zij is - ook al zie je haar niet - daar juicht een toon daar klinkt een stem “ thuis” was en gaf ze aan haar grote liefde en wat zij samen hadden kinderen en kleinkinderen en waar zij is - weten wij - daar juicht een…

daar sta jij stralend kijkend van geluk dat zich weerspiegelt in alles om jou heen daar sta jij dochter zus en lief die uit gijsje pollewop tot kwieke tante groeide een jonge fiere vrouw die edel en nobel haar naam betekent daar sta jij stralend als zomerzon mooier schitterend ook dan het edelste metaal als uit ontluikend bos…

dag (o)pa nu geniet je zeker welverdiend eeuwige rust daar aan de overkant maar liever weet je hadden wij jou hier even toch nog om jou weer te horen te voelen en te spreken om dág te zeggen o wij wisten het dat dit moment dat het komen zou zekerder ook toen de jaren ons ouderen lieten en toch weet je wat ons de tijd samen bracht…

als wij ze vandaag vieren de beesten en de dieren laten wij dan kijken ook naar gisteren en morgen in het weten allemaal dat over de hele wereld zij steeds nog knokken voor vriendelijk bestaan onze waarheid is wreed zelfs de veiligste oorden zijn voor hen niet veilig waar mensen zich kleden in hun mantels van bont zoals hier de koe…

met jouw ene oog werd jij te beperkt toch gevonden door de fokker van jouw stam wat net nog maar begonnen jouw leven al voltooid dreigde uit het stamboek zo geschrapt afgewezen en verbannen mochten wij jou welkom heten als het maatje van jouw vrienden neefje sim eerst en deugniet ollie later van peuterjong tot opa-oud kwispelend veroverde…

dag lieve dag lieve dochter dag lieve mijn véél te vroeg voor jou voor mij voor wie jóu lief hebben moet ik het zeggen dag lieve dag lieve dochter dag lieve mijn jouw pracht jouw praal jouw wezen ik koester ze stil in wie ik ben in wat ik doe jouw denken jouw doen jouw idealen ik breng ze stil aan de ander in doen en…

eens was jij een jonge jongen met liefdes en met dromen die ons geboren worden zag als enten aan de familiestam je zag ons de fouten maken die je eerder had gemaakt maar bleef bij het loslaten ons altijd stevig vasthouden de jaren en alles wat jij deed maken jou wie jij ons blijft een geweldige opa en vriend als maatje op ons levenspad…

- voor lydia (lepidoptera) de vlinder zich ontpoppend in ultieme pracht uit haar broos brekend huis is er het weten onvermijdelijk - maar te vroeg toch - gekomen is zij de tijd van gaan ons latend een bloemenlezing van herinnering de energie tot voortgaand leven geworteld in jouw stralende blijdschap jouw vlindereigen fladderende onrust…

met blijdschap strooi je de broodnodige aandacht terwijl je vriendelijk spreekt glimlach jij bemoedigend het gezicht strelend aaiend jouw niet aflatende zorg is groter dat groots voor ieder leven apart tot in kleinste momenten een gebaar van liefde ook in de lastigste uren maakt jij het verschil door zonder onderscheid steeds bijzonder…

in gouden zonneschijn straalt het blauw het hemelse blauw waarin jij thuis bent al voel ik telkens weer het gemis ook hier omdat wij van je houden meer dan een droom ben jij ons altijd gebleven omdat in onze harten de liefde voortduren blijft tot tijd ons herenigen zal in stralend hemelsblauw vol gouden zonneschijn…

ik geef niets om dansen jij weet dat toch ook want ik heb het gezegd dat ik niet dansen kan maar nu de muziek klinkt ik jouw schoonheid zie verdrinkt de angst in mij zich in golven van passie onze lichamen verstrengelen als handen om mij geslagen ik mij door jou leiden laat komt het bewegen vanzelf jouw schoonheid warmt mij de zinnen…

nooit te jong of te oud om te dansen ben je van kabouter plop tot aan de laatste wals het leven is een dans een samba of een rumba een jive of foxtrot een tango of een lambada dansen is leven vieren de choreografie individueel of met partner is ballet of breakdance vol stijl of volks juist acrobatisch of rock ‘n roll dans dus…

gisteren nog maar lijkt het dat het licht van leven klein, blond en onschuldig aan jou de wereld schonk daarna groter groeiend was het vallen en weer opstaan makkelijker gezegd toch dan soms toch wel gedaan gewoon als ieder ander was je maar alle dagen gelukkig was in jouw jonge jaren van zich zelf niet sprekend van prinsengracht…

wie jou heeft bezit het geheim van de spiegel die laag voor laag het hart en ego ontsluiert wie jou heeft kan zijn wie hij is bezit de ziel van passie voor alles wat er leeft wie jou heeft samen én alleen rijpt aan de vriendschap die jij overvloedig vlindert waar de tijdstroom van leven jouw jaren kalendert vlammen wakkerend…

weten jullie nog al die keren dat ik jullie overeind hielp als jullie gevallen waren en handen of knieën schaafden herinneren jullie je nog dat ik degene was die jullie neusjes afveegde ook als zij lopen bleven weten jullie nog dat ik er was om jullie vast te houden als slechte of verdrietige dromen jullie ‘s nachts wakker maakten…