Netgedichten

netgedicht (nr. 70.382):

bode van herstel

waar ik kijk naar de kisten
die veel te vaak en zo frequent
door steegjes en straten gaan
verduistert ons een grote wolk
alle dagen zoals de nachten zijn
die wij het liefst verjagen willen
met het zaad van vierend leven

waar de ruimte van de afstand
zich met zwarte sluiers behangt
voor processies van een afscheid
zouden wij liefst met miljoenen
fakkels en vreugdevuren ontsteken
om zo de stilte van eenzaamheid
met aandacht passend te verlichten

waar de klaagzang van het verlies
in droevige stemmen krachtig oprijst
kruipen tussen grijze tegels en stenen
in een frisgroene lentejas gestoken
de narcissen hun knoppen openend
die luider dan de stilte mij vertellen
dat het leven de dood herstellen zal