Alle inzendingen van Ralameimaar

Zwemmend achter het basalt op de dijk van het Ijsselmeer, voel ik me zo rijk, ik kom er altijd weer, en hoewel niemand hier voer ik, al lijkt het gek, zwemmend een gesprek, (vroeger met mijn ex, toen W, met R, later met een P en nu met K, maar hoe hij of zij ook heet) 'k vertel hoe mooi en stil het hier nu is, hoe ik geniet, je veel vogels…

Had ik je toe moeten dekken, vroeg ze? Hij kwam van de bank af, drukte haar tegen zich aan en fluisterde: ja, met jou! En toen verstrengelden zij zich en dekte zij hem tenslotte toe met zichzelf als een brug over een kolkende rivier waarvan de sluis geopend moest. Zo balanceerden zij het getij, en kon alles geruisloos verder gaan, lieten…

Dit keer ging het in een rolstoel, ik duwde, jij zat, ik praatte over hoe we altijd liepen in bossen, op paden, nu keken we naar meeuwen die op een hekje, op en af, vliegend naar het water, op het hekje, in het plantsoentje, voorbij bezette bankjes door dronken mannen die vrolijk groetten Op een lege zat ik nu, tussen zwerfafval en steunde…

Het rook er zo naar bloem en gras en nat en bloesem in de bomen een slingerpad van scherm in berm het koolzaad geel in 't groen als felle fijne franjes daarin het fluitenkruid als tere kant de kaarsen klaar van de kastanjes het water met bosschages aan de overkant. 'k Beklom de steile trap en zag uit raampjes van de vuurtoren de weiden…

We stonden op het duin en overzagen zee, waar zeehonden op de platen huizen, de zon nog net niet onder en praatten over man en zoon, wij, beroepsgenoten, in 't zelfde schuitje hadden we gezeten waar we afscheid van hen hadden moeten nemen, hier op die top, aan d' ene kant de ondergaande zon, schuin boven ons de volle maan, we keken…

Er is over zoveel te schrijven over een grasspriet bijvoorbeeld, hoe die tussen tegels weet door te dringen, groeien wil, begeleid door een paars bloempje. En dat zou ik weg moeten halen, snijden met een scherp mes, omdat anders de gemeente gif gaat spuiten.…

Als een vogel uit het zuiden ben je teruggekomen door stormwind en mist om het voorjaar te vieren in mijn tuin die je nog wist met de eetbare lekkernijen een vijver waaraan je je lest. Ik hoorde van verre je fluit zo charmant. Hier in mijn bomen maak je snel een in elkaar geflanst nest van mooie zinnen en gebaren en ik blij met je komst…

Mijn gedachten wapperen als was aan de waslijn, de mouwen en pijpen alle kanten frisse wind waait en geeft gul, droogt, daarna met de hand glad gestreken draag ik ze opnieuw en ruik de geur van buiten en voel me één geheel.…

De zon aan de roze hemel te zien dalen wanneer intieme nestgeuren vervalen. Plots weer te ruiken... balsempolulieren die het met hun katjes vieren! Wit wuivend riet door de zon op zien lichten, ruwe windstoten ons doen ontwaken, waardoor we in onze krachten raken om niet om te waaien. Hoe de vogels terug uit het zuiden fluitend ons en elkaar…

Ik pakte mijn fiets uit de schuur keek terloops naar de grond iets schreeuwde luid als met wit open mond paars randje, oranje de tong 'wij zijn hier weer en kijken je aan zijn door de donkere winter gegaan wij zijn de stralende sterren in zwarte aarde, tussen beschut droog en dor blad, nu zijn we sterk en onze bruine beschermheren…

Laat me je weer zien, je lichte tred, je blik, je ogen die zoeken naar diepte, verleden je houding laconiek alsof er niets terwijl er zoveel hoe je tovert met krachtig omhelzen je handen mijn lijf raken, mijn mond de jouwe smaken, jouw kreet horen slaken ik zal je ver weg laten en terug bij jezelf, los of met verstrengelde vingers ons…

De muziek, de fluit en het snerpen, het brengt me terug terug naar het blauw van de lucht en het meer de klank van de taal, terug elke keer naar ons verhaal naar jou en je land ons, hand in hand…

Ben ik dat varken, kip en koe, in grote dichte schuren die binnen de hele tijd en voedsel krijgt op tijd uit een ander continent Ben ik dat dier, onderworpen aan 's mens' wil om dik en vet te worden een prik krijgt in zijn bil, mijn kleintjes niet mag zien, mijn melk niet met hen delen, maar aan de volgroeide mens, en als ik vet genoeg…

Nog net niet onder was de zon, Als een gebergte hingen duinen diep in muien, die blauw blonken. De zandeilandjes verbonden door een sprong of een natte schoen, de zee grauw golvend, ver de pijpen van IJmuiden. We liepen op een duinpan af, ik wilde er wel wat met jou, zomaar in je jas en in de kou...... maar die gedachte kwam niet bij…

Verkouden vertelde je over verlatingsangst, verlies. Die dag vroeg je ook of ik misschien de naad van je zwarte jas wilde dichten, en door je kapotte zak kon ik erbij. Met roze draad, nog op de machien, dichtte ik de gaten. Je verbaasde je over het vlotte herstel en bedankte me blij bij 't verlaten en ik verbaasde me over jouw vlotte herstel…

Na de lange innige omarming, het liggen op zovele zachte delen: schouder, arm, borst, buik, het horen van je donkere stem die geruststelt, als streelde hij gevoelige plekken heel, na het klaren van elkaar, het dutje, het opstaan, het weggaan, nadien breekt het grote zwijgen aan..... als werd ik alleen, op een mooi eiland achtergelaten…

Op je werk moest er geknot, ik vroeg of je nog langer wilde blijven dan je jaarcontract. Met dunne stem en aarzeling zei je wel van baan te willen wisselen, maar niet te weten wat en waar dan wel. Op de snelweg had je willen wisselen van baan, twijfelde door slecht zicht, deed iets, toen weer niet, en reed tegen iemand op. En waarom kocht…

De lampionnetjes van de Physalis, bewaard op zolder van bejaarde vriend maar tenslotte bij de haard, de wondere werkjes vol nerfjes, verteerd, ik nam ze mee, knipte hen in, schoof ze over elk aangelijnd lampje. Afscheid van innig geliefden jaapt gapende gaten in onze systemen waardoor alles naar binnen, maar ook mag verlaten. Bij boos…

Mijn zoon te zien, zo jong met rugzak en met baard, zo blij na 't reizen, verhaal verteld in sneltreinvaart. Te zitten in de trein valt er een zee van zonneschijn door 't raam, de velden buiten winterzwart, de bollen ondergronds. Ik sluit de ogen, en voel me plots gezegend door 't zaad, 'k zie stroken regenbogen. Er stijgt een warmte…

Ik kreeg een envelop rond kerst met hanepoten beschreven, 'k bedacht blij van wie die zou kunnen zijn. Zeker de kleinzoon van, ontroerd, kwam zijn opa nu in beeld hoe hij nog alles wilde doen met mij nadat hij hoorde nog maar een jaar te hebben. De landrover die hij kocht en met mij, wandelaar, door de stille bossen wilde rijden, de weekendjes…

'Een gedicht?' fluisterde hij bij het weggaan. Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf. Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat…

Vlak voor vakantie kreeg hij een attack op straat. Opgeknapt, toch op vakantie. Met een batterij medicijnen niet mogen rijden, toch gereden. Leuk huisje, Zuid-Frankrijk. Whisky gekocht, daar goedkoop. Op de laatste avond (die middag was ze door een wesp, verborgen in een tuinstoel, gestoken) had hij het zwembadje verlicht met tal van…

Altijd praatte hij over zijn tweede huis, trots, leek me. En zijn 'well' daar, een bron. Nu mocht ik mee. Logisch dat na een paar jaar niet wonen er vlaaien voor voordeur komen, ramen bewebd, borden belarfd, alom schimmelgeur heerst, overgroeid de put van de leiding.... De well ingestort, een stank, waar ik water moest halen in een tank…

Misschien is het vooruitzicht mooier dan je eigenlijke komst. Nu heb ik tijd te zoeken naar je gezicht, je stem, te kijken naar mijn spanning en geduld. Ik kan jou en mij nog kneden, kruiden, vormen en versieren, doen en laten. Want wat zijn twee uurtjes twee en zeventighonderd tikken van een klok? Door je tijd, zo spaarzaam, voel ik me in…

Na een moeilijke zoektocht toch de man, gezellig gezin... tot één ziek, weg van ons moet breken van ons. Na het scheiden, het schelden, na 't daag'lijks overtreden van wetten en moeilijke zoektocht afwisselend warmte en pijn houvast als een klimplant hier en daar kruipend naar boven, niet huilen of zeuren doorgaan maar. Ik vraag…

Hoe hier vrij gedachten hangen op deze plek... om ze zomaar te plukken en tot een veldboeket geschikt, in een mooie vaas te sieren bij vieren 's nachts.…

Theelichtje met zwarte thee in blauwe pot hij drinkt uit een zwart glas, zij uit een wit Na het ontbijt loopt hij naar buiten, zij doet de afwas en schenkt de laatste thee in zijn glas om 't zelf te drinken, gaat verder met de afwas hij komt binnen ziet het glas en drinkt het op, loopt dan weer naar buiten zij maakt nu nieuwe thee en schenkt…

Groen eilandland in azuurblauwe zee, wat is met je pure natuur, wat deden we ermee? Geen plaats voor een drenkeling, een hongerige op vlucht geslagen enkeling die uitgeput naar redding zoekt. Opdringerige kreten van eten schreeuwen je tavernes op pleinen, je kleine straten verwerden kleurrijke kermis van kleding. Lopen op je kades…

Alle tijd krijgen we om te doen en te laten. Op het juiste moment is 't er exact in die mate. Vertrouwen ontspant, opent ons lijf, onze geest, zodat zichtbaar dat alle noden en wat we verlangen we zomaar ontvangen, een feest! Al loopt het leven tot een einde, dan nog gaan tijd, geboorten en dood, in eeuwigheid maar door. Niet te bevatten…

Een kluwen van leven, van lijven, die samen, blijven willen? Iets, niets bedrijven? Die liggen, ze hangen erbij, gevangen, of vol van verlangen, bij elkaar of gedwongen, verzonnen, wat wilde de beeldhouwer vangen? Hij hakt, slijpt en polijst, beitelt. Misschien wilden de naakten zelf worden geboren, liggen en hangen wilden ze warmte…