Op de boot

Eindelijk was het de dag
je as uit urn
leek vastgeklonken,
(wou je niet weg
of werd jij vastgehouden?)
maar eenmaal verwaaid als glitter,
één met de glinstering van water.
Je bloemen van de uitvaart,
verjaard, geurden nu als een wildboeket,
en dreven na
droge rozeblaadjes, takjes mochten met je mee
oplossen in de zee tot fijnste stof.

En ik zag in de verte de duinen
waarin je speelde,
de golven waarin je zwom,
de wolken die je schilderde,
maar vooral zag ik jouw dierbaren
tegen de reling arm om arm als om heling,
hun tranen in bedaren nu,
turend naar het ongrijpbare,

vrijheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 142