Zandkorrels

We liepen op het strand,
ik zag de verten, de branding, de glinster,
hij keek naar beneden.
Ik moest aan mijn moeder denken,
die ook altijd zo naar beneden, naar de grond
keek terwijl ze liep.
Ik had willen zeggen, kijk naar de zee
de duinen, de wolken hoe die drijven.
Maar ik zag zijn gepeins en liet hem.

Plots zei hij: volgens mij staat in de bijbel
dat er zoveel mensen zijn als zandkorrels,
zou dat waar zijn? Kan toch bijna niet?

Om zulk soort dingen, kan ik hem zo
zo..hoe heet dat.. zo liefhebben.

liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 160