Alle inzendingen van Senior

Alsof het licht niet binnendringen wilde, zo weinig was er te zien in het donkerste midden van het meest uitgestrekte bos. To-To bleef doorgaan, hem maakte niks de tocht onmogelijk, geen plas of heuvel, geen euvel dat hij niet te boven kwam. Hij had alles nog op een rijtje, hij wist het hele verhaal nog na te vertellen, én de kleinste details…

"O, ego!", verzuchtte de oude eik, "Hoe ver van hier kan het verleden zijn als de wild verlichte grond en jong blad aan ranke vingers zo groen zo helder nog voor ogen staat? Nog ruik ik de wildgroei van zachte bedden klaver en mos het grote donkerbos veilig ver weg. Broeiend in de hoge zon druppels gevallen uit de hemel op mijn kruin…

Boven de zoemende insecten en vrije vliegers vliegt het tuig voor witte slierten uit. Over keihard rechte paden stuiven de bedriegers onnoemelijk vies en met oorverdovend geluid. Zelfs de meikever heeft moeite met de buit boven het kabaal te stijgen en hun schijt te vinden. "Er komt alleen maar rook en stank uit ik houd meer van het paard…

Het grote feest zou onder de eik plaatsvinden. Ja, hij alleen was geschikt bevonden. Het was voornamelijk haar familie die het zinde omdat familie rog en vrinden niets zien konden. De bijna even grote beuk vond het niet leuk hij was te donker bevonden, en zonder zonlicht en de kale, dorre grond bezorgde teveel jeuk. Beter was het zachte mos…

"O, was iedere dag als de eerste lentemorgen dan zou ik gouden stralen schenken aan jou. O, had iedere dag de geur van verse bloemen dan zou ik zilv'ren zoeken alleen voor jou. O, zou iedere dag voor de eeuwigheid gelden dan zou ik nog meer houden van mijn en jou.." "Hmm, misschien moet ik dat laatste toch veranderen." mompelde de…

Voor de eikel goed en wel begrijpen kon waarover de uil sprak met de maan en de zon bleken zij klaar met vechten en filosoferen. "Zo zal ik nooit welsprekendheid leren of schermen met woorden die ik dan zelf verzon maar ik kan het natuurlijk ook anders proberen." De jonge eik luisterde naar allerhande stemmen en geluiden waaide met winden…

De zon zei: "Dit is zonneklaar!" De kleine eikel lag er onhandig bij door een vreemde vogel uitgekotst dit alles guitig gade geslagen door een luie uil. "Niets is helder als de zon, de zon niets dan een felle flits in de lucht - 's nachts zijn er duizenden zoals jij - niets zo helder als het water klaterend in beken, het bekken…

’t kan ook zweven zijn als ’t leven zelf geen plek geven wil langs ’n rivier of bos bij de stad op de oeverloze vlakte over de gestelde grenzen van de erven zal ’t toch zwerven worden…

jouw woorden blijven hangen als bladzijdes zonder wezenlijk inzicht de weldaad van ’t ritselen van de leegte in de wind in deze verdiende stilte laat alles vallen in ‘t niks…

de virusval van de hoogmoed staat op gelijkwaardige voet met ‘n uitsluitend jaloeziedal de gulzige en gierige wellust bewust zonder finesses geuit vanuit ’n gemakzuchtig ego bitter en zuur zijn de bessen die per zes aan de doornstruik van mijn wraak zullen groeien…

Onze Willem-Alexander is de Koning van dit land. Zijn positie is de waarborg van Oranjes hoed en rand. Máxima, de grote liefde is de keuze van zijn hart; haar entree charmant en aardig, dus ook de onze, heel apart. Na het oude komt het nieuwe, maar gelijk in geest en band. Samen gaan we bouwend verder; aan de slag voor Nederland.…