Alle inzendingen van Sylvia

wanneer ik in alle eerlijkheid haar vouwen weerkaats die als vertakte twijgen in neerhangend vel uitdijen tot struiken in de nek van craquelé slaan vuurstenen ogen tussen gekreukelde leden vonken tegen de glazige waarheid kan ík er iets aan doen dat ze vóór me ging staan?…

Ik vertel haar van ingeslepen jaren vertakkende twijgen geëtst in neerwaarts vel uitgedijd tot struiken in een nek van craquelé liever zwijg ik over kreukelende leden boven vuurstenen ogen bescherm ik het glas tegen geblakerde scherven…

er kwam een vlinder door mijn open raam op ragfijne vleugels gracieus en zonder schroom knippende ogen blauw geschilderd op bruin satijn voelsprieten trilden gretig voorwaarts alsof hij me wilde warmen met een vlinderkus ik kon alleen maar fluisteren ik mis jou ook…

de late dag ontmoet het schemer in een stilzwijgende omarming licht neemt afscheid met een steelse blik vredig waakt de avond bij een vervaagde grens van opgeloste kleuren in beelden van graniet en de hemel glimlacht met duizend lucide ogen hoe moest ik weten dat donker zó licht kon zijn…

mijn gedachten weven zinnen op papier in een poging vast te leggen wat ontastbaar is zoals suikerspinnen smelten op mijn tong vóór ik weet hoe ze smaken zoals de vogels in het wild klapwiekend vluchten wanneer ik ze omzichtig benader zo óók essentie een vluchtige schaduw in het labyrint van mijn woorden…

weer zie ik mezelf schommelen een plankje spande bogen tussen wringende touwen achtjarige beentjes hoger, hoger schopten in de leegte tegen hemelsblauw ik zweefde met de vogels zag de aarde buigen het kind van de wind ravotte in mijn haar ik zie mezelf nu schommelen onder een ongrijpbare hemel in verdachte kleuren het…

zijn lippen vormen nauwgezet de woorden uit bevroren zeeën leggen vorst over haar trillend vel waar zij tastbaar de witte tekens weet achter het weerloze schild delfde zij al lang en onomkeerbaar het graf voor vergiffenis werpt ze haar schaduw dag na dag over de betonnen steen…

Laat het raam maar open, lief zodat haar hortende zuchten ons nachtelijk bewegen kan strelen ze is geschapen voor het bedwingen van de vuurtongen die in likkende vlammen de atmosfeer aan de wanden plakt en in de ochtend zal haar koelte zich neerzetten in onze vervlochten klamheid tussen verdwaalde lakens…

Steel niet mijn illusies van achterhaalbare waarheid in de geboorte van jaren die mijn spiegelbeeld verscherpen Laat mij nog wat dromen in dit vergroende veld waar wind boomkruinen streelt en bloemen de aarde benevelen Maar wanneer de vogels zwijgen neem ik jouw vleugels over maak mij dan ademloos in de stilte van één tocht…

Vannacht zal ik dansen tussen muren van muziek waar noten dwarrelen, vooreerst een vertraagde prelude Mijn lijf bewegen op de maat van stijgende klanken die in een bindend duet aanzwellen tot fortissimo De nacht zal ik eindigen met een langzame wals zacht omarmend zweven bij het naderende afscheid…

Mijn lieve zwager ook jij bent nu gegaan Je kraakte weerbarstige noten in de tijd die je nog was gegund lege doppen zie ik liggen waar jij ze moedig hebt gekraakt Ik heb je leren kennen gesproken woorden voorbij in de stilte achter de sluier waar altijd jouw waarheid lag De vredigheid van de natuur maakte jouw voetstappen lichter…

Met jouw bijna zwarte ogen kijkt je mij uitdagend aan zwarte vegen op de wangen mondhoeken krullend van plezier Mijn kamer danig op zijn kop hijs ik me in zevenmijlslaarzen stap om auto’s en ander speeltuig heen voorzichtigheid geboden Aan deze déjà vu taferelen hangt een vorig leven waar ook zo’n jochie was zoals jij, maar net iets…

Dwing me niet te zitten aan je overdadige dis de glibberige oesters met lauwe champagne zwaar gedateerd Schotel mij een maaltijd voor van licht ontvlambare spijzen en schenk mij klare wijn in de grootste kelk die je kunt vinden Dan zal ik klinken op jou in nooit geschreven noten en, trotse heldin van alle jaren, mijn beker in één teug…

Trossen hangen neer langs omstrengelde palen blauw is de regen…

Nee zo mogelijk valt jouw voet in het tapijt ben ik mijn tas aan het inpakken of een zo raar mogelijk weesgegroet aan het opzeggen in een onhoorbaar monotoon. Niettemin zou je de door jou zo gewenste positie tussen leven en dood kunnen innemen op mijn chaise longue. Ik zal uit een bepaalde hoek van de kamer tevoorschijn komen alsof…

Je denken is teruggebracht tot versplinterde beelden die je geest slechts binden aan een verschoten tijd Ik zie de oude klok haar wijzers in staking je vergat hem op te draaien dat hoeft voor jou niet meer Een blauw geaderde hand raakt zacht mijn arm aan ben jij nou Sylvia, of niet? wat lijk je veel op haar Ik geef je een knijpje…

De ondergaande zon veegt schaduwen weg penseelt in roze draperieën een luchtig aquarel Traag baant zij haar weg langs aardse curve duister verslaapt zich in rood koperen gloed Aan gene zijde ontsluit zij vurig Morpheus’ armen doorbreekt met zilverwit de barricades van illusie…

Het mens-zijn is een herberg elke ochtend nieuw bezoek, vreugde afgewisseld met depressie en ook de flits van inzicht komt als een onverwachte gast De duistere gedachte, schaamte en venijn begroet ze met een brede lach ze komen slechts de boel ontruimen om voor jou weer plaats te maken [vrij naar Rumi, een bekende soefidichter]…

Boom door storm geveld; ontheemde tortels vluchten op zoek naar asiel…

Ik mis het zingen van de nachtegaal de heldere klanken uit haar roze keel Heb ik haar afgeschrikt door harde stemmen die een uitweg zochten uit mijn klinkende geest? Soms hoor ik nog de echo van mijn vermiste nachtegaal in die gewijde verte waar stilte in mij valt…

wij stegen leegzaam op wij wisten alles…

woestijn een man een jonk in die woestijn een vrouw een meissie het jonk het meissie de man de vrouw die beiden oud de rimpels hoog op een balkon ze hebben iets het jonk het meissie het meissie met het jonk…

De man heft het glas, bevende handen spreken een trieste waarheid…

De dood in de pot is vertrokken de waarnemingen nemen toe. Ober! mag ik nog een keer hetzelfde?! De ober zwijgt. Overal om mij heen ligt de rottende herfst en ik ben de lente. Een roze jurk, bloemen in mijn oor fiets ik door het dorre geblaarte. Ik zou graag overal willen zijn mijn bloemen-adem distribueren aan iedereen. Men is tenslotte…

Schoksgewijs voel ik frustratie in de charade van acrostichon hevig zwetend op verkrampte zinnen ruwweg neergeschreven woorden ijzig brokkelend op het witte vel vervagen tot onzinnigheid ergens in mijn dwarse leeghoofdigheid rafelen stoffen in dunne slappe bedrading zonder samenhang verlatenheid overvalt mij als een kind dat zonder…

Het lengende licht slijpt de donkere dagen tot lentejuweel…

De maartse buien benemen koud en grillig lente de adem…

Lengende dagen tellen de duisternis af naar een lentestart…

Stortregen tekent stromende kronkelbeekjes in een waas op glas…

Hoe kon het gebeuren dat ik mijn kindsdeel afstond mijn poppen verkwanselde aan het rijpen van de tijd waar ontvankelijk vlees zijn ijle wensen droomt kortstondig scorend en hunkert naar méér Ik, die het leven leefde in niet geveinsde onschuld sloot een monsterverbond schreeuwend om het kind…